Τελικά η πρώτη αγωνιστική μέρα του νέου χρόνου ήταν για τον Παναθηναϊκό συνολικά, ποδόσφαιρο και μπάσκετ, τραγωδία. Η ισοπαλία με άθλια εμφάνιση το μεσημέρι του ποδοσφαιρικού τμήματος στην Λεωφόρο, κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης, είχε και συνέχεια. Λίγες ώρες μετά το μπασκετικό τμήμα, που φέτος στην Ευρωλίγκα έχει μετατραπεί σε σάκο του μποξ για κάθε πικραμένο, κατάφερε να χάσει και στην Basket League από το Λαύριο του οποίου ο προϋπολογισμός ισοδυναμεί με τα ισοτονικά και τις βιταμίνες που καταναλώνουν οι αθλητές του τριφυλλιού στη σεζόν.
Το τελικό 92-82 υπέρ του Λαυρίου είναι ουσιαστικά αδιάφορο πως έγινε. Το θέμα είναι ότι έγινε. Λέξεις όπως ντροπή ή ξεφτίλα στον αθλητισμό δεν υφίστανται. Νίκη και ήττα υπάρχει. Περήφανη και μεγαλειώδης νίκη για τους γηπεδούχους, κάζο και διασυρμός για τους φιλοξενούμενους. Μέχρι εκεί και τέλος. Το Λαύριο είναι μια ομάδα που της αξίζουν πολλά μπράβο όχι μόνο για την σημερινή της επιτυχία, αλλά για την συνολική της πορεία έως τώρα. Φιγουράρει πια στην τετράδα του πρωταθλήματος με ρεκόρ 6-3 παίζοντας παράλληλα και εκπληκτικό μπάσκετ. Μην ξεχνάμε πως εκτός των πρασίνων, η ομάδα του Χρήστου Σερέλη έχει νικήσει τόσο την ΑΕΚ όσο και εκτός έδρας στο Περιστέρι.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να ασχοληθώ με τον Παναθηναϊκό σήμερα. Πρώτον γιατί έχω ειλικρινά βαρεθεί να γράφω και να λέω τα ίδια μετά από κάθε ήττα. Όποιος και αν είναι ο αντίπαλος τα ίδια συμβαίνουν. Από την Ευρωλίγκα και τον Αστέρα, την Βαλένθια, την Μπασκονια στην Basket League και το Λαύριο η ιστορία είναι μονότονα η ίδια. Άμυνα για γέλια, διαχείριση του υλικού επιεικώς αστεία και μονίμως η δικαιολογία έτοιμη μετά την ήττα. Ο Βόβορας δεν είναι ο χειρότερος προπονητής. Η δυάδα όμως Αλβέρτη και Διαμαντίδη δεν έχει κάνει κάτι για να τον προστατέψει. Δεν τον πλαισίωσαν με βοηθούς έμπειρους για να τον βοηθήσουν στις δυσκολίες και του έδωσαν ένα ροστερ γεμάτο μετριότητες και ανορθογραφίες. Ακόμα και αν αύριο ο Έλληνας τεχνικός αποτελέσει παρελθόν τα προβλήματα εν πολλοίς θα παραμείνουν. Δεύτερον γιατί τα φώτα επιβάλλεται να πέσουν στους μεγάλους νικητές. Γι’ αυτό αρκετά πια με τους ηττημένους.
Πάμε και στους θριαμβευτές για λίγο. Ο Χρήστος Σερέλης είναι ένας προπονητής που ομολογουμένως δεν γνώριζα ιδιαίτερα, εκτός από το γεγονός ότι κοουτσάρει το Λαύριο από το 2005(!). Ναι μιλάμε για πρωτοφανές γεγονός για τον ελληνικό αθλητισμό. Είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε την ομάδα, που ανέβηκε μαζί της τις κατηγορίες και του δόθηκε από την διοίκηση του συλλόγου η ευκαιρία να την περπατήσει και στα μεγάλα σαλόνια. Πρώτο συν εδώ για τον οργανισμό. Πίστεψαν και στήριξαν τον άνθρωπο που τους έβγαλε στον αφρό και δεν μπήκαν σε διαδικασίες νεοπλουτισμού. Τα ίδια πάνω κάτω, με μερικά λάθη όπως είναι λογικό, έκαναν και με το ροστερ. Φέτος ανταμείβονται με το ιδανικό αυτό ξεκίνημα, το οποίο μακάρι να έχει και συνέχεια. Τον κόουτς τον άκουσα πριν από λίγες μέρες στην εκπομπή του φίλου μου Σωτήρη Γεωργίου, βράδυ 2 με 5 στον overfm 104.9 και με χαρά διαπίστωσα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο από την γνωστή πηγή, που νόμιζα πως είχε στερέψει, του παλιού καλού ελληνικού μπάσκετ των μεγάλων παραγόντων και των σπουδαίων προπονητών που αγαπούν πρώτα το άθλημα και τον παίκτη και μετά την προσωπική τους προβολή και την καρέκλα.
Μπράβο στο Λαύριο και ελπίζω να μας κάνει να ασχοληθούμε και άλλες φορές μαζί του στο μέλλον…