Η ΑΕΚ έζησε στη Ριζούπολη μια ακόμα μέρα της Μαρμότας. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Η ΑΕΚ μετά από 12 χρόνια και 10, πλέον, συνεχόμενα παιχνίδια Σουπερλίγκας παραμονή των Χριστουγέννων, ξυπνάει έχοντας κάνει μια ξεγυριστή αγωνιστική γκέλα. Σταθερά, το ίδιο συναίσθημα σε κάθε επόμενο πρωινό τελευταίου ματς πριν τις γιορτές. Απογοήτευση, πίκρα, γκρίνια, εσωστρέφεια. Ο οργανισμός ΑΕΚ, περίπου σαν τον Μπιλ Μάρει, στην ταινία «η μέρα της Μαρμότας». Ξέρετε, εκείνη η ταινία που ο πρωταγωνιστής ζούσε κάθε μέρα, ακριβώς την ίδια μέρα. Βεβαίως αυτό αγγίζει λίγο τα όρια του μεταφυσικού και είναι δουλειά του (ποδοσφαιρικού) ιστορικού του μέλλοντος, να εξετάσει πως η ΑΕΚ έχει καταφέρει να το πετύχει.

Το κακό με την φετινή ΑΕΚ, είναι πως πίστεψε πως ζώντας την μέρα της Μαρμότας, θα μπορούσαν να έρθουν καλύτερες μέρες. Κάνοντας δηλαδή τα ίδια ακριβώς πράγματα, χωρίς να αλλάξει το… παραμικρό, θα μπορούσε να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα. Προφανώς και κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και η ΑΕΚ (για μια ακόμα φορά) αυτό το διδάχθηκε με μάλλον οδυνηρό τρόπο. Διότι επιτρέψτε μου να σημειώσω, πως η χθεσινή γκέλα με τον Βόλο, δεν ήταν ούτε σαν την περυσινή, ούτε σαν την προπέρσινη, τέτοιες μέρες. Είναι οδυνηρό να βρίσκεται ξαφνικά στο μείον οκτώ από την κορυφή, την στιγμή που (υποτίθεται) πως ετοιμαζόταν να δουλέψει για να παρουσιαστεί έτοιμη να πάει στις 3 Γενάρη στο Καραϊσκάκη για να πάει στο μείον τρία.

Ωστόσο ήταν κάτι ποδοσφαιρικά νομοτελειακό. Όταν στο ποδόσφαιρο κάνεις τα ίδια πράγματα, θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα. Στο ματς με τον Βόλο δεν συνέβη τίποτα διαφορετικό, τίποτε πιο ακραίο, απ’ ότι είχαμε δει από την ΑΕΚ σ’ όλα τα παιχνίδια του τελευταίου 1,5 μήνα. Ίσως και σ’ όλα τα ματς από την αρχή της σεζόν. Η ΑΕΚ έκανε ακριβώς τα ίδια σε άμυνα και επίθεση. Απλώς δεν στάθηκε τόσο τυχερή όπως με τον Απόλλωνα ή τόσο όσο με τον ΠΑΟ και το ματς δεν πήγε ούτε στο 3-2 υπέρ της, ούτε στο 2-3 υπέρ του αντιπάλου.

Στην πράξη όμως, η ΑΕΚ είχε ακριβώς την ίδια εικόνα. Στην άμυνα και πάλι έκανε τα ίδια παιδικά λάθη. Το ακραίο μπακ της μάρκαρε με τα μάτια τον παίκτη που έβγαζε σέντρες από τα δεξιά. Και το κέντρο της άμυνας είτε έδιωχνε πάνω σε αντίπαλο, είτε είχε απόσταση τουλάχιστον 1,5 μέτρο από τον αντίπαλο. Καμία συνοχή, καμία αλληλοκάλυψη, καμία συγκέντρωση, καμία τακτική λειτουργία. Σαν να μην έχει περάσει ούτε μισή μέρα και ούτε μισή ώρα δουλειάς στην προπόνηση, από τις παιδικές αντιδράσεις και τα αστεία γκολ που δέχθηκε απέναντι στην Μπράγκα.

Και πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, όταν επί της ουσίας πραγματική δουλειά στην ανασταλτική λειτουργία, δεν έχει γίνει. Το μοναδικό πράγμα που άλλαξε στο αμυντικό της παιχνίδι η ΑΕΚ στα τελευταία ματς, ήταν η τοποθέτηση του Γκαρσία στο πρώτο δοκάρι, στα κόρνερ του αντιπάλου. Το έκανε στα ματς με τον Ολυμπιακό και τον Βόλο και η ομάδα δεν έχει κινδυνέψει καθόλου από στατικές φάσεις και ο Λιβάι δεν έχει σταματήσει να καθαρίζει φάσεις. Απόδειξη πως, ανεξαρτήτως αν είναι καλός ή κακός (που είναι κακός) ο Παουλίνιο ή ανεξαρτήτως αν μπορεί ή δεν μπορεί (που δεν μπορεί) να σταθεί ο Σβάρνας στην ΑΕΚ, αν γίνει μια στοιχειώδης δουλίτσα σε κάποια κομμάτια της αμυντικής λειτουργίας, κάτι μπορεί να αλλάξει. Όμως προφανώς ο Καρέρα περίμενε πως κάτι θα αλλάξει, επειδή έτσι είχε σκεφτεί πως πρέπει να γίνει.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με την επιθετική λειτουργία. Η ΑΕΚ λειτούργησε με τον Βόλο, όπως είχε λειτουργήσει και με τον Απόλλωνα και σ’ όλα τα φετινά ματς. Δεν βασιζόταν σε αγωνιστικό πλάνο, δεν είχε σχέδιο. Είχε μόνο τις προσωπικές ενέργειες ποιοτικών παικτών, από τις οποίες πάντα (ή σχεδόν πάντα) στην φετινή σεζόν, βρίσκει γκολ. Έβαλε πάλι γκολ με απευθείας εκτέλεση κόρνερ. Με διαφορετικό παίκτη. Η ΑΕΚ έχει βάλει μέσα σε μια εβδομάδα, δυο γκολ με απευθείας κόρνερ, όταν μπορεί να μην μπαίνει ούτε ένα τέτοιο γκολ από καμία ομάδα, σε μια ολόκληρη σεζόν. Αλλά αυτό έχει να κάνει με το ποδάρι του Τάνκοβιτς και του Λιβάι, όχι την επιθετική συγκρότηση της ΑΕΚ. Όπως και το γεγονός πως ο Καρίμ πάντα θα βρίσκει τρόπο να σπρώχνει την μπάλα στα δίχτυα (όταν ο Ολιβέιρα θα βρίσκει πάντα τρόπους να αστοχεί), έχει να κάνει με την ικανότητα του Καρίμ βγάζει φάσεις από το καπέλο του και όχι την ικανότητα της ΑΕΚ να τροφοδοτεί σωστά τον φορ της.

Για να μην το ανοίγω και πολύ. Η ΑΕΚ έζησε στη Ριζούπολη μια ακόμα μέρα της Μαρμότας. Έκανε τα ίδια, εισέπραξε τα ίδια στο τέλος της μέρας. Είχε γράψει μετά το ντέρμπι με τον ΠΑΟ, ότι κανείς προπονητής που έφτασε σε οριακό σημείο, όπως είχε φτάσει τότε ο Καρέρα, δεν είχε καταφέρει ποτέ να γυρίσει την κατάσταση. Ακόμα και αν είχε ειλικρινή στήριξη. Ούτε ο Καρέρα το κατάφερε. Φοβούμαι πως δεν προσπάθησε καν. Κάποιες σπασμωδικές κινήσεις έκανε μόνο και μια άγαρμπη προσπάθεια να γίνει κάτι που δεν είναι. Όταν έχεις έναν ολόκληρο χρόνο να μιλήσεις στα αποδυτήρια προσπαθώντας να φτιάξεις ψυχολογικά τους ποδοσφαιριστές, δεν μπορείς ξαφνικά να μπεις σ’ αυτόν τον ρόλο. Θα φανεί παράταιρο, αν όχι ψεύτικο και θα έχει και τα αντίθετα αποτελέσματα.

Το ζητούμενο πλέον είναι, να ξεφύγει η ΑΕΚ από τη μέρα της Μαρμότας. Χωρίς να έχει υπάρξει οριστική απόφαση αργά το βράδυ χθες, εκείνο που φαίνεται είναι πως στο θέμα του Καρέρα, δεν θα κάνει το ίδιο με τις προηγούμενες φορές. Και θα προχωρήσει άμεσα σε αλλαγή του προπονητή. Αρκεί αυτό; Προφανώς και όχι και στην ΑΕΚ (οφείλουν να) το γνωρίζουν πολύ καλά. Αν τελικά αποχωρήσει και ο Καρέρα, η ΑΕΚ θα έχει αλλάξει πέντε προπονητές, μέσα σε διάστημα 2,5 σεζόν. Χωρίς να έχει κάνει εκατοστό προόδου. Επομένως μια αλλαγή προπονητή από μόνη της, δεν αρκεί. Ακόμα και η ίδια η περίπτωση του Καρέρα, που ήρθε πέρυσι τέτοια εποχή, είναι παράδειγμα πως δεν αρκεί. Ας περιμένουμε όμως πρώτα τις σημερινές εξελίξεις και εδώ είμαστε.