Το χθεσινό παιχνίδι της Εθνικής ομάδας στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας, για το Κισινάου ο λόγος, ήταν από εκείνα που μόνο να χάσεις πράγματα έχεις και όχι να κερδίσεις. Έχοντας αυτό ως δεδομένο η νίκη κόντρα στους συμπαθείς Μολδαβούς εθεωρείτο και όχι άδικα μονόδρομος. Η ομάδα πέτυχε τον στόχο της, πήρε τους τρεις βαθμούς και με βάση τα υπόλοιπα αποτελέσματα, πάει την προσεχή Τετάρτη στο γήπεδο της Ριζούπολης, ευτυχώς όχι στο “χωράφι” του Ο.Α.Κ.Α, για τον τελικό ανόδου στην δεύτερη κατηγορία του Nations League κόντρα στην Σλοβενία. Το ματς αυτό σαφέστατα και δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο στην πρώην σοβιετική δημοκρατία και απαιτεί πολλά περισσότερα πράγματα από τους Έλληνες διεθνείς και τον ομοσπονδιακό προπονητή, εάν θέλουμε να πετύχουμε τον αντικειμενικό μας στόχο. Το θέμα είναι μπορούμε ή όχι;

Πριν πάμε στα μελλούμενα ας δούμε τι παρακολουθήσαμε στο νικηφόρο παιχνίδι με τους Μολδαβούς χθες. Πρώτον η ομάδα μας μπήκε σωστά και αποφασισμένη στο γήπεδο να καθαρίσει το τοπίο από νωρίς. Προηγήθηκε σχετικά νωρίς στο σκορ, με εξαιρετικό σουτ εκτός περιοχής από τον Κώστα Φορτούνη, έκανε και το 0-2 με τον Τάσο Μπακασέτα λίγο πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο, οπότε μοιραία το σκηνικό…έσβησε. Με τα δύο τέρματα διαφορά από τους γηπεδούχους όλοι ήξεραν ότι είναι απίθανο να κινδυνέψει. Η Μολδαβία είναι ένα σύνολο πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων και δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα από την στιγμή που μάλιστα βρέθηκε πίσω στο σκορ. Δεύτερον φάνηκε η ποιότητα του Φορτούνη και τι δίνει η παρουσία του στην ενδεκάδα. Δεν είναι λογικό να μην ξεκινά η ενδεκάδα από τον μέσο του Ολυμπιακού. Η συνύπαρξη του με τον Μπακασέτα βοήθησε τα μέγιστα την ομάδα στο δημιουργικό κομμάτι και δεν είναι τυχαίο ότι οι συγκεκριμένοι βαφτίστηκαν και σκόρερ. Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν και τα θετικά στοιχεία. Το πιο αρνητικό που φάνηκε από την χθεσινή εικόνα της Εθνικής στο Κισινάου είναι η νοοτροπία που διαχειρίστηκε τόσο ο πάγκος όσο και οι παίκτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, την προοπτική να πετύχει ένα ακόμα γκολ η ομάδα και να πάρει το θετικό ισοζύγιο στα τέρματα από την Σλοβενία όσο η αναμέτρηση στην Λιουμπλιάνα βρισκόταν στην ισοπαλία. Καμία διάθεση επιθετικότητας και αλλαγές που γύρισαν την ομάδα πίσω και έδωσαν στους παίκτες την αίσθηση ότι καλά είμαστε και έτσι.

Πάμε τώρα και στα της Τετάρτης. Οι Σλοβένοι είναι καλή ομάδα και σίγουρα για να τους νικήσεις πρέπει να είσαι πολύ καλύτερος από τα γνωστά σου στάνταρ. Δεν έχουν δεχθεί πολλά γκολ στον όμιλο, για την ακρίβεια μόλις το πρώτο το έφαγαν χθες από το Κόσοβο, δεν έχουν χάσει παιχνίδι, όπως και εμείς, αλλά σε αντίθεση με την Εθνική μας ομάδα έχουν μόλις μια απώλεια βαθμών, την πρώτη αγωνιστική στο μεταξύ μας ματς. Από τα παραπάνω καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι μόνο απλή διαδικασία δεν θα είναι για εμάς η διεκδίκηση της νίκης και της πρόκρισης. Επιβάλλεται να είμαστε πιο απειλητικοί μπροστά και αρκετά σοβαροί πίσω, αφού δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αν δεχθούμε γκολ θα έχουμε και πολλές ελπίδες να είμαστε εμείς αυτοί που θα πάρουμε την νίκη και την πρόκριση. Το θέμα είναι πως είναι πολύ σημαντικό για την Εθνική ομάδα να πετύχει την άνοδο. Όχι τόσο για την σημασία αυτού καθαυτού το στόχου, όσο για την εσωτερική ηρεμία ενόψει των προκριματικών που έρχονται για την επερχόμενη διοργάνωση, το Μουντιάλ του Κατάρ. Ας αφήσουμε όλοι προς το παρόν τις αντιρρήσεις μας για τον Φαν Σιπ, τα εύλογα ερωτήματα για τους χειρισμούς των διοικούντων την Ε. Π. Ο και ας στηρίξουμε την Εθνική έστω και μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες.