Η λέξη porca μπροστά στη μιζέρια δίνει την έννοια της συνεχούς κακοτυχίας σε αυτόν που τη βιώνει. Στον Παναθηναϊκό την βιώνουμε σκέτη. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Με το τελευταίο πρωτάθλημα να χρονολογείται το 2010, με τον τελευταίο τίτλο να είναι το Κύπελλο του 2014 και με την ομάδα να απέχει εδώ και χρόνια από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η μιζέρια είναι εδώ, πλήρως εγκατεστημένη στην πράσινη πραγματικότητα. Ο Παναθηναϊκός είναι πλέον στην εποχή Αλαφούζου, μία ομάδα μικρομεσαίας δυναμικής που νοσεί βαριά και δεν βλέπει κανένα φως στην άκρη του τούνελ. Ο Σύλλογος γεμάτος από διοικητικά λάθη διάγει μία από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας του, όχι γιατί δεν κερδίζει τρόπαια, αλλά γιατί πια δεν είναι σε θέση ούτε να τα διεκδικεί.

Ντέρμπι, ποιό ντέρμπι;

Ναι στα χαρτιά ο Παναθηναϊκός ανήκει στους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ναι, στον αγωνιστικό χώρο σήμερα κοίταξε στα μάτια τον ΠΑΟΚ για μεγάλο χρονικό διάστημα, ε και; Ντέρμπι νοείται μεταξύ ομάδων που έχουν τους ίδιους στόχους ή τουλάχιστον παλεύουν γι’ αυτούς. Σήμερα στη Λεωφόρο ο Παναθηναϊκός κατέβηκε για να πάρει αποτέλεσμα και να μη χάσει την επαφή με την πρώτη εξάδα, ενώ ο ΠΑΟΚ κατέβηκε για να κερδίσει και να μείνει σε τροχιά κορυφής. Καταλαβαίνετε τη διαφορά; Σήμερα στην Λεωφόρο ο ένας είχε παίκτες για να μπουν και να κάνουν την διαφορά και άλλος έψαχνε μάταια για λύσεις. Αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει;

Το αγωνιστικό κομμάτι είναι αδιάφορο

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να ασχοληθώ με το τι έκανε ή δεν έκανε η ομάδα στο γήπεδο. Να πούμε τι δηλαδή, που δεν έχουμε ήδη πει. Στο πρώτο γκολ δύο εναντίον πέντε και το δέχεσαι, γιατί οι κεντρικοί σου αμυντικοί είναι μέτριας ποιότητας. Κεντρικό αμυντικό δεν πήρες και έφερες έναν άγνωστο χωρίς περγαμηνές Κροάτη. Στην επίθεση από τον άξονα δεν υπάρχει παίκτης να περάσει κάθετη. Έχουμε φθάσει στον Παναθηναϊκό να πανηγυρίζουμε για την «ποιότητα» του Πέρεθ, επειδή μπορεί και δίνει σωστά την μπάλα στα τρία μέτρα. Δηλαδή τι θα έκανε; Θα τροφοδοτούσε αντίπαλο; Από τα άκρα όλο μέλι και τηγανίτα τίποτα. Πως να βγει η κλάση παικτών όπως ο Βιτάλ, ο Παλάσιος και ο Χατζηγιοβάνης αν δεν υπάρχει χαφ στον άξονα να ακουμπήσουν και να χτίσουν συνεργασίες; Για να αλλάξει ο τροχός δεν χρειάζονται πια ενέσεις ποιότητας, αλλά ξήλωμα και μεταγραφές μεγάλες. Ημίμετρα δεν χωρούν.

Ο διαιτητής σε βλέπει σαν μικρομεσαία ομάδα

Ο Παναθηναϊκός από Σύλλογος που κατακτούσε και διεκδικούσε τίτλους, έχει μετατραπεί σε απλό συμμετέχοντα στη Superlegue. Είναι λογικό ακόμα και η διαιτησία σε ορισμένες περιπτώσεις να σε αντιμετωπίζει ανάλογα. Το πέναλτι ήταν πέναλτι. Στο τέλος όμως, αντί να δώσει το φάουλ υπέρ σου, αφήνει την αντεπίθεση στον ΠΑΟΚ του δίνει σωστά το φάουλ και από εκεί έγινε το 1-3. Η φάση αυτή είναι πιθανό να δώσει άλλοθι στην πράσινη πραγματικότητα και να μιλήσει για διαιτητική αδικία. Όποιος σταθεί από τον Παναθηναϊκό στη διαιτησία, το λιγότερο που κάνει είναι να μειώνει το μέγεθος του Συλλόγου. Το μόνο που μένει τώρα στην διακοπή για τις Εθνικές, με βάση ότι και η βαθμολογία προκαλεί κατάθλιψη στον οπαδό, να βγει πάλι στο προσκήνιο το θέμα του γηπέδου για να αλλάξει η κουβέντα. Δυστυχώς το κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα για το μέλλον του Παναθηναϊκού αντιμετωπίζεται ως διέξοδος για την αποφυγή συζήτησης για τα σοβαρά αγωνιστικά προβλήματα.

Όταν δεν έχεις χρήματα πρέπει να έχεις πλάνο

Στα ομαδικά αθλήματα για να κάνεις πρωταθλητισμό ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι να υπάρχουν χρήματα και πλάνο. Η απουσία ενός εκ των δύο αυτομάτως σου στερεί πολλές από τις πιθανότητες για να πετύχεις. Στην περίπτωση που απουσιάζουν και τα δύο, το μόνο που σου μένει είναι το ευχέλαιο. Ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου δεν είχε ποτέ και τα δύο ταυτόχρονα. Υπήρχαν σεζόν που έβαλε σημαντικά χρήματα στον αέρα και άλλες που δεν υπηρέτησε ένα ξεκάθαρο πλάνο. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα τεράστιο μέγεθος για να παίζει ρόλο κομπάρσου. Από την άλλη οι οικονομικές συγκυρίες δεν βοηθούν για να γίνουν ανακατατάξεις και να αλλάξουν τα δεδομένα.

Είναι όμως διάολε προτιμότερο να έχω αυτές τις σεζόν ως ομάδα με ελληνόπουλα περισσότερα από τις ακαδημίες μου, παρά να φέρνω ξένους που και καλά θα μου αλλάξουν επίπεδο. Προτιμώ στο φινάλε να τρώω γκολ και να υφίσταμαι ήττες με νέους Έλληνες παίκτες παρά με παικτάκια της σειράς, που έρχονται μόνο και μόνο για να πειστεί ο κόσμος ότι η ομάδα κινείται μεταγραφικά. Ο Παναθηναϊκός τέλος θα έπρεπε σε αυτά τα δύσκολα χρόνια να έχει γίνει ο ιδανικός προορισμός για κάθε ταλαντούχο Έλληνα παίκτη που θα ήθελε να παίξει και να διακριθεί και είναι σίγουρο πως μέσω αυτής της διαδικασίας θα είχε πάει πολύ καλύτερα και αγωνιστικά.