Ο Νίκος Μποζιονέλος αρθρογραφεί για την κατάσταση του Ολυμπιακού και θέτει ερωτήματα για την επόμενη ημέρα

Κάρλος Κορμπεράν η επιλογή για έναν Ολυμπιακό που πραγματικά, δεν ξέρει εντέλει τι θέλει φέτος. Με ευθύνη, ακέραιη, πρωτίστως της διοίκησης και κατόπιν των ανθρώπων που τρέχουν τα πάντα στην ομάδα. στις χαρές και στις λύπες μαζί, λέει ένα σύνθημα και δεν γίνεται η διοίκηση Μαρινάκη να δρέπει μόνο τους καρπούς των επιτυχιών και να μην γίνεται μέρος, ή θέμα, της κριτικής όταν όλα πάνε κατά διάολου. 

Όπως στην περίπτωση του φετινού ΠΑΟΚ, που και η κουτσή Μαρία έβλεπε ότι λείπει ο φορ και κατόρθωσε να ξεφτιλιστεί με τον αποκλεισμό από μια βουλγάρικη ομάδα που έπαιζε και με σοβαρές ελλείψεις, έτσι και στον Πειραιά θερίζουν ό,τι έσπειραν.

Η φημολογία, και κυρίως η γκρίνια και κριτική, για τον Πέδρο Μαρτίνς κρατά καιρό. Η διοίκηση, και προσωπικά το θεωρώ προς τιμήν της, έκρινε ότι έπρεπε να εμπιστευτεί εκ νέου τον προπονητή. Τόσο, ώστε να αποφασίσει να απαλλαγεί από το συμβόλαιο του Κώστα Φορτούνη, ακριβώς επειδή το ζήτησε ο προπονητής.

Ως εκεί, η λογική συμβαδίζει με το πλάνο. Και ακολουθεί η παράνοια. Με αποκορύφωμα το 0-4 από τη Μακάμπι Χάιφα, σκορ που το λες και… εγκωμιαστικό ως τελικό για τον Ολυμπιακό, με την ισραηλινή ομάδα να κάνει απλά τα αυτονόητα στο γήπεδο για 180 λεπτά.

Ελλείψει Μοντεστό, η μεταγραφική ενίσχυση δείχνει πως ανταποκρίνεται στα θέλω των μάνατζερ: ποιος Ζινκερνάγκελ και ποιος Αβιλα (σ.σ. που άλλαξε… όνομα ερχόμενος στην Ελλάδα, όπως παλιότερα ο Αχμέντ Χασάν). Τι είδους σκάουτινγκ έκανε ο σύλλογος για να φέρει παίκτες που δεν είναι ούτε για να δένουν τα κορδόνια του Φορτούνη; Πού είναι η λογική όταν εντέλει κρατάς τον Ελ Αραμπί, υπολογίζεις και τον Τικίνιο αλλά συζητάς και προτάσεις; Ή τον θες, και σου κάνει, ή όχι.

Προφανώς και έχει ευθύνη και ο προπονητής. Είτε ήταν επιλογές του Μαρτίνς, είτε όχι – και του χρεώνεται ότι δεν αντέδρασε / μίλησε.

Αν σώνεται το πράμα θα φανεί, Πέμπτη βράδυ με τη Σλόβαν. Η ιστορία του ποδοσφαίρου έχει αποδείξει ότι δύσκολα αποκλείεις δύο φορές μέσα σε ένα χρόνο την ίδια ομάδα – και ότι το πρώτο ματς είναι στο Καραϊσκάκη μια εβδομάδα μετά την 4άρα, δεν βοηθά.

Κερασάκι στην τούρτα, ο Κάρλος Κορμπεράν. Περίεργη περίπτωση ομολογώ, αν ήταν στο χέρι μου θα εμπιστευόμουν τυφλά το ταπεραμέντο του Σλάβεν Μπίλιτς και όχι έναν 39χρονο προπονητή που δεν έχει εργαστεί ξανά σε ομάδα που πρωταγωνιστεί. Μια επιλογή που δεν αποκλείεται να καεί σύντομα. Ο Ολυμπιακός γύρισε στις εποχές του… Βίκτορ και του Χάσι, εκτός κι αν ο Κορμπεράν αποδειχθεί σε ιδανικό διαχειριστή της κατάστασης αλλά και του ρόστερ και όχι… Ντάνι Πογιάτος.

Άπαντες θα κριθούν από τις επιλογές και τις αποφάσεις τους για φέτος. Άπαντες. Κι αυτό το πράμα που εμφανίστηκε τις προάλλες στο γήπεδο με τη Μακάμπι Χάιφα, μόνο ομάδα δεν το λες. Όσοι ήταν στο γήπεδο, δε, παρατήρησαν την τρομερή γκρίνια ανάμεσα σε παίκτες, κάτι που στον Ολυμπιακό σπάνια συναντάς: απώλεια πειθαρχίας. Και αρκετοί στρέφουν τα βέλη στην παρουσία Μανωλά και Παπασταθόπουλο, δεν πολυδιαφωνώ.

Αν ο Ολυμπιακός κατορθώσει να ανασυνταχθεί τόσο γρήγορα, να περάσει τη Σλόβαν (που δείχνει καλύτερη από πέρυσι) και να μπει στους ομίλους του Europa League, θα έχει συντελεστεί ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα, ενάντια σε κάθε λογική. Και είναι στο dna του να καταφέρνει τέτοιες υπερβάσεις. 

Αν είσαι socialιστής, τα λέμε κι από Facebook, Twitter & Instagram