Ο Βόλος ήταν η θρυαλλίδα που πυροδότησε τον εκρηκτικό μηχανισμό. Στη Ριζούπολη παίχτηκε η τελευταία πράξη του ιταλικής έμπνευσης δράματος που βίωνε τον τελευταίο καιρό η ΑΕΚ. Με συνοπτικές διαδικασίες απομακρύνθηκε ο “σκηνοθέτης” της παράστασης Μάσιμο Καρέρα.
Δεν σχολιάζω την παρουσία του Ιταλού προπονητή στον πάγκο. Είχε την στήριξη και το χρόνο για να αποδείξει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός τεράστιου ποδοσφαιρικού μεγέθους όπως η ΑΕΚ αλλά απέτυχε παταγωδώς. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, διαθέτουμε την ωριμότητα για να αξιολογήσουμε καταστάσεις και με τη μέθοδο των συγκρίσεων με το παρελθόν να οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα.
Βέβαια ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε λαθεμένες εκτιμήσεις, αν τα σχόλια και οι αναλύσεις των “ειδικών” αναλυτών είναι η μόνη πηγή πληροφόρησης μας. Υπάρχουν σχολιαστές, που το μόνο που επιδιώκουν, μέσω των γραπτών τους, είναι να είναι αρεστοί στους εκάστοτε διοικούντες. Ουδείς διαθέτει το αλάθητο του Πάπα οπότε ας είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε στους διάφορους “μυαλοπώληδες” που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα στη ποδοσφαιρική πιάτσα. “Το γράψε ο Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος” σου λέει ο άλλος και συ εκστασιασμένος ενστερνίζεσαι την άποψη του. Τεράστιο λάθος και σιγά τα ωά. Ο καθένας διαθέτει όλα τα στοιχεία για να αναλύσει και να προσεγγίσει το κάθε θέμα και δεν χρειάζεται την διαμεσολάβηση κανενός, κατ’ ευφημισμό εξειδικευμένου σχολιαστή, για να οδηγηθεί σε λογικά συμπεράσματα.
Απόδειξη αυτών που γράφω είναι η εκκωφαντική σιωπή όλων εκείνων που μέχρι και προχθές έκλειναν τα μάτια αποφεύγοντας να σχολιάσουν τα “εγκλήματα” του Καρέρα. Όλα ήταν καλά καμωμένα, αφού έτσι τα έβλεπε ο διοικητικός ηγέτης της ομάδας και οι συνεργάτες του. Ελάχιστοι, για να μην πω ουδείς επέρριψε έστω και την παραμικρή ευθύνη στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Ο διοικητικός ηγέτης στο απυρόβλητο.
Η αγανάκτηση όταν μετατραπεί σε οργή διασπά τα όρια της σύνεσης κι αν δεν προσέξεις ιδιαίτερα είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθείς στα ίδια ή πιο επώδυνα λάθη.
Είναι γνωστό ότι ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται εκτός από ένα κουμπαράκι μου που έχει πάρει από χρόνια διαζύγιο με τη χτένα. Βέβαια στη περίπτωση του Δημήτρη Μελισσανίδη δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Κι όχι γιατί δεν διαθέτει την ανάλογη κώμη αλλά γιατί το “μαλλί” του έχει όνομα και δη ισπανικό. Μανόλο Χιμένεθ. Θα μπορούσε να είναι ένα ανέκδοτο που θα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτιά μας αλλά είναι η “ροκ” πραγματικότητα που βιώνουν οι φίλοι της ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια.
Ο άνεργος Μανόλο Χιμένεθ, τον τελευταίο καιρό, περίμενε όπως η Βίσση πάνω από το κινητό του μήπως κτυπήσει το τηλέφωνο. “Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα” το παράπονο του Μανόλο μέχρι και χθες γιατί από τούδε και στο εξής “πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε…”
Ο Μανόλο αποδεικνύεται η εύκολη λύση τις “κρύες νύχτες του χειμώνα”. Όπως ο Αραούχο και ο Βράνιες. Και είναι η εύκολη, και ως εκ τούτου, ενδεδειγμένη λύση όχι γιατί είναι στα αζήτητα αλλά γιατί οδήγησε την ΑΕΚ στην κατάκτηση του τίτλου μετά από δύο δεκαετίες και βάλε.
Βέβαια ελάχιστοι ή και κανένας από τους φανατικούς οπαδούς και φίλους της Ένωσης δεν επιθυμεί να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί “αιρετικός” η πολύ περισσότερο αντιΑεκτζής. Αναλαμβάνω το βάρος της ευθύνης κι ας χαρακτηριστώ “αιρετικός”.
Η ΑΕΚ δικαίως αναδείχθηκε πρωταθλήτρια γιατί στους κανόνες του παιχνιδιού προβλέπονται τιμωρίες, μηδενισμοί και αφαίρεση βαθμών. Ας πρόσεχαν οι παράγοντες και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ και ας απέφευγαν χουλιγκανικές συμπεριφορές. Ας μην το έπαιζε “ράμπο” ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ΠΑΟΚ Σαββίδης και κυρίως ας μη χρησιμοποιούσε το χαρτί υγείας ως “χειροβομβίδα” ο φανατικός οπαδός στοχεύοντας με την δεινότητα της Κορακάκη το κεφάλι του προπονητή του Ολυμπιακού.
Δικαιολογημένα υπερηφανεύονται οι οπαδοί της Ένωσης για τον τίτλο και ουδείς νουνεχής μπορεί να αμφισβητήσει έστω και στο ελάχιστο την τεράστια επιτυχία της Ένωσης. Ωστόσο ο Μανόλο Χιμένεθ όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, δεν μπορεί να υπερηφανεύεται επιδεικνύοντας το τίτλο.
Από αγωνιστική άποψη το δημιούργημα του έπεισε σε ελάχιστους αγώνες. Η ΑΕΚ του Χιμένεθ δεν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς. Η αποτίμηση της δουλειάς του δεν είχε θετικό πρόσημο γι’ αυτό και επήλθε το διαζύγιο.
“Η παρουσία του Χιμένεθ στον πάγκο της ομάδας δεν δίνει προοπτική και όραμα” ήταν το “δια ταύτα” της απόφασης απομάκρυνσης του Ισπανού το οποίο υπέγραψε ο ηγέτης της ΑΕΚ Δημήτρης Μελισσανίδης.
Ο “πεφωτισμένος” ηγέτης, σε ότι αφορά το ποδοσφαιρικό τμήμα της ΠΑΕ ΑΕΚ δίνει την εντύπωση ότι κινείται με τα “φώτα νυσταγμένα και βαριά”. Για να προλάβω τους καλοθελητές, ακραιφνείς υποστηρικτές του Μελισσανίδη, ενημερώνω ότι κάποια εποχή με αποκαλούσαν “ταλιμπάν” του Μελισσανίδη, κάτι που αποδεχόταν και ο Δημήτρης με χαμόγελο. Παραμένω “ταλιμπάν” του σε ότι αφορά την τιτάνια προσπάθεια του να “κτίσει” το σπίτι της ΑΕΚ. Τον αγώνα για να υλοποιηθεί το όνειρό εκατομμυρίων οπαδών και φίλων της Ένωσης.
Ωστόσο αυτό το γεγονός δεν με αποτρέπει από το να ασκήσω κριτική και μάλιστα αυστηρή σε ότι αφορά το ποδοσφαιρικό τμήμα. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης στον τομέα διαχείρισης της ομάδας έχει αποτύχει παταγωδώς. Πιεσμένος από την αγανάκτηση και την οργή δεν διαθέτει τη σύνεση για να προχωρήσει σε ωφέλιμες για την ομάδα αποφάσεις.
Ευθύνεται και μάλιστα στον απόλυτο βαθμό για το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν παρελάσει από τον πάγκο της ομάδας περισσότεροι από δέκα προπονητές με οδυνηρές συνέπειες και ολέθρια για τη λειτουργία της ΑΕΚ αποτελέσματα. Αυτός και μόνο αυτός αναλαμβάνει και το βάρος της ευθύνης της επιλογής του Μανόλο Χιμένεθ για τέταρτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Η ζωή θα αποδείξει αν η κίνηση είναι σωστή η λάθος. Ωστόσο, για την ώρα, ο Μελισσανίδης δίνει την εντύπωση ενός προπονητή πυγμαχίας που βλέποντας τα απανωτά χτυπήματα που δέχεται ο αθλητής του ρίχνει στο καναβάτσο λευκή πετσέτα κι ενός ηγέτη που βρίσκεται σε κατάσταση déjà vu.
Ο όρος προμνησία περιγράφει τη αίσθηση ότι κάποιος έχει βιώσει ξανά στο παρελθόν μια κατάσταση. Συχνότερα χρησιμοποιείται ο όρος dèjà vu (ντέζα βου). Το φαινόμενο είναι αρκετά συχνό και επίσημες έρευνες έχουν δείξει ότι περισσότερο από το 70% των ανθρώπων το έχουν βιώσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Στην περίπτωση των οπαδών και φίλων της ΑΕΚ το ποσοστό αγγίζει το 100% ενώ το έχουν βιώσει τουλάχιστον τρεις φορές και μάλιστα σε διάστημα μικρότερο της πενταετίας.