Μια βραδιά στην καλογρέζα (ΟΑΚΑ) , λίγο έξω από το σταθμό ( Ειρήνη) θα θυμάμαι που μου είπες, ντέρμπι είναι αθηναϊκό. Κι εγώ σε πίστεψα παρασυρμένος απο την εκκωφαντική σιωπή των εξεδρών, το κίτρινο και πράσινο χρώμα των ομάδων τη στιγμή που εικόνες του ένδοξου παρελθόντος ανέβαζαν σε δυσθεώρητα ύψη την προσμονή και την αισιοδοξία ότι τούτη τη βραδιά θα αναμετρηθούν στα … χωμάτινα αλώνια οι γίγαντες με τους τιτάνες.
Όμως τι κρίμα. Στον αγωνιστικό χώρο εμφανίστηκαν η κίτρινη μετριότητα με την πράσινη ανυπαρξία και το θέαμα ήταν… οικτρό.
Με ποδοσφαιρικές εικόνες που ακόμα και παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές των δεκαετιών του ’50 και του ’60 αδυνατούν να ανασύρουν από τη μνήμη τους. Δεν αναφέρομαι στις νεώτερες γενιές που αγνοούν παντελώς τακτικές όπως «κατενάτσιο», «άμυνες … μαζινό» και λοιπές παραλλαγές συστημάτων με κορυφαίο το “σταυρό” του γίγαντα Τότη Φυλακούρη. Για όσους αγνοούν την εν λόγω τακτική, θυμίζω ότι όταν ρωτήθηκε ο κόουτς του ΠΑΟ Τότης για την τακτική που ακολουθεί η ομάδα του απάντησε με το περίφημο «σταυρό, κάνουμε όλοι το σταυρό μας για να μη πάει η μπάλα στα δίχτυα».
Ο χθεσινός Παναθηναϊκός δεν χρειάστηκε να παίξει… «σταυρό” αφού η μπάλα εκτός από… πόρνη, με βάση τους χαρακτηρισμούς του Ίβιτσα Όσιμ (ένας ακόμα προπονητής του ΠΑΟ) αποδείχτηκε και… βιτσιόζα. Ήθελε να παίξει με τα νεύρα και τις αντοχές παιχτών και οπαδών. Κι έτσι ο ανύπαρκτος Παναθηναϊκός (με δύο τελικές της προκοπής όλες κι όλες και μάλιστα στο πρώτο μέρος) σε μια στιγμή έκλαμψης αξιοποίησε το δώρο του Καρίμ Ανσαριφάρντ και με τρείς μπαλιές Βιγιαφάνιες, Καρλίτος, Ιωαννίδης πέτυχε το γκολ, και μετά περιήλθε στην προτέρα κατάσταση της… χειμερίας νάρκης μεσούσης της άνοιξης που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι. Στους πράσινους , βέβαια, με ευχολόγια και προτροπές και αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη της διοίκησης στα λόγια και με κτυπήματα στη πλάτη η άνοιξη θα αργήσει να ‘ρθει.
Στον Παναθηναϊκό του Μπόλονι τρία πουλάκια κάθονταν και έπλεκαν πουλόβερ κι έτσι στο δεύτερο ημίχρονο η τακτική… ταμπούρι έστησε χορό σε ηπειρώτικους ρυθμούς «Γιάννη μου ( Αλαφούζο) το μαντήλι σου γιατί είναι ματωμένο».
Οι οπαδοί του «τριφυλλιού» θα θελαν να δουν «ματωμένο» το πορτοφόλι του ηγέτη της πράσινης ΠΑΕ και παίχτες ικανούς να σηκώσουν το βάρος της πράσινης φανέλας αλλά το μόνο που βλέπουν είναι μια ομάδα που σέρνεται στα γήπεδα ψάχνοντας την χαμένη αγωνιστική της ταυτότητα. Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει… ευρωπαϊκή λαλιά, ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά.
Κακά τα ψέματα αυτό που πληγώνει και πονάει περισσότερο τους οπαδούς του Παναθηναϊκού είναι η απουσία, εδώ και χρόνια, της ομάδας από τα ευρωπαϊκά δρώμενα. Ακόμα και αν ανακάμψει και γίνει πρωταγωνίστρια στη ελληνική ποδοσφαιρική σκηνή η πράσινη ΠΑΕ, ο πόνος λόγω της ευρωπαϊκής απαξίωσης θα παραμείνει το ίδιο έντονος και θα «κατατρώει» τα σωθικά των φανατικών φίλων του «τριφυλλιού».
Αδυνατώ να προσδιορίσω τη δεκαετία που ποδοσφαιρικά ανύπαρκτες ομάδες επέλεγαν την τακτική… ταμπούρι. Σίγουρα είναι την εποχή που δεν είχαν ανακαλυφθεί τα μηχανοκίνητα γιατί διαφορετικά θα είχε επιλεγεί η τακτική του… πούλμαν ή στη καλύτερη τω περιπτώσεων η τακτική της μαζικής άμυνας των πρώτων χρόνων του μετρ του είδους Μουρίνιο.
Ταμπούρι – ξεταμπούρι ο Ρουμάνος πέτυχε τον αντικειμενικό του στόχο που ήταν να μην χάσει στον Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας. Κι αν δεν έβαζε το… κεφαλάκι του, το καλόπαιδο ο Λιβάι Γκαρσία, σήμερα ο Λάζλο θα ήταν καβάλα στ’ άλογο, καλπάζοντας και ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον το δικό του αλλά και του Παναθηναϊκού, αφήνοντας πίσω τη σκόνη του για τον Κώστα τον παραπονιάρη , τον ραδιοφωνικό παραγωγό του Over fm, που αναπολεί χρόνια δοξασμένα, να περνάει καβαλάρης στο πλατύ τ’ αλώνι και με το Δομάζο να ‘πινε κρασί.
Το τελικό αποτέλεσμα, αν και διαμορφώθηκε στο 92’ ήταν η δίκαιη ανταμοιβή της προσπάθειας των δυο ομάδων. Η κίτρινη μετριότητα κέρδισε τις εντυπώσεις στην αναμέτρηση της με την ανυπαρξία. Ωστόσο και οι δύο επιβεβαίωσαν, με το πλέον πανηγυρικό τρόπο, το γεγονός ότι είναι πολύ μακριά από τον μέσο όρο ανταγωνιστικότητας σε υψηλό επίπεδο.
Και μπορεί οι οπαδοί των δύο ομάδων να ερίζουν, στις καφενειακού επιπέδου συζητήσεις, για το ποια ομάδα αδικήθηκε από το αποτέλεσμα με τους οπαδούς της ΑΕΚ να υποστηρίζουν, δικαιολογημένα, ότι είχαν την καθολική υπεροχή κι ότι το δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν η νίκη της ομάδας τους. Με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να ανταπαντούν ότι δικαιούνται τη νίκη, προβάλλοντας ως επιχείρημα το γεγονός ότι δέχτηκαν το γκολ, της ισοφάρισης στο ‘ 92, χωρίς να αποφεύγουν την γενική παραδοχή ότι ο Μπόλονι θα πρέπει να φύγει, ότι δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να εμφανίζεται τόσο παθητικός κι ότι ο Αλαφούζος θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στη τσέπη για να φέρει στην ομάδα ποδοσφαιριστές ανάλογης αξίας με το όνομα και την ιστορία της ομάδας.
Με το τελευταίο ευθυγραμμίζονται απόλυτα και οι οπαδοί της Ένωσης. Ότι θα πρέπει και ο Μελισσανίδης να ακολουθήσει την ίδια πορεία, με εκκίνηση το χέρι που θα μπει βαθιά στη τσέπη. Συμφωνούν και οι ουδέτεροι. Ότι με π… ες δεν βάφονται αβγά ( την επόμενη Τρίτη έχουμε προγραμματίσει να βάψουμε τ’ αβγά μας). Εκεί που όλοι συμφωνούν είναι ότι δεν κτίζονται ομάδες με… φύκια και μεταξωτές κορδέλες όταν έχεις να ανταγωνιστείς έναν αντίπαλο που σε… χρόνους «γαλαξιακούς» βρίσκεται… έτη φωτός μπροστά σου.