Μια απόφαση είναι. Μια απόφαση που η ΑΕΚ είναι σαφές ότι δεν την είχε πάρει. Ισως να μην την έχει πάρει ακόμα και τώρα. Γράφω το κείμενο που ακολουθεί με αφορμή ότι ο Μάνταλος ξεπέρασε την θλάση που τον ταλαιπωρούσε και επανέρχεται στις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας του. Το δικό του όνομα είναι αυτό που ακούστηκε περισσότερο το μεταγραφικό καλοκαίρι που διανύουμε.
Περίεργο αλλά στην ΑΕΚ συμβαίνουν τέτοια παράδοξα πράγματα. Υποτίθεται ότι η ομάδα στηρίζεται πάνω του. Αυτός είναι που έχει τις οργανωτικές ικανότητες άρα και την ευθύνη να φτιάχνει το παιχνίδι της ομάδας του. Κι αν κοιτάξουμε τα στατιστικά του το κάνει σχεδόν κάθε χρόνο. Μόνο που οι ασίστ και τα γκολ καταγράφονται σε παιχνίδια με τις μικρότερες ομάδες του πρωταθλήματος.
Όταν η μπάλα καίει ο Πέτρος Μάνταλος είναι σαν να φοβάται την φωτιά. Κάτι συμβαίνει κι εκεί που είναι τα δύσκολα δεν είναι ο Μάνταλος. Η διαπίστωση αυτή ίσχυε σε γενικές γραμμές όταν η διοίκηση έπαιρνες την απόφαση να του ανανεώσει το συμβόλαιο με ένα πολύ σημαντικό ποσό για τα δεδομένα της κιτρινόμαυρης ΠΑΕ. Ένα ποσό (800.000 το χρόνο) με το οποίο η Ενωση θα μπορούσε ένα βρει κάποιον άλλο παίκτη από το εξωτερικό για να κάνει αυτή τη δουλειά.
Το φετινό καλοκαίρι όπως όλα τα άλλα!
Το καλοκαίρι άρχισε και πάει να τελειώσει με τη συνήθη μουρμούρα των οπαδών για τον Μάνταλο. Ότι η ομάδα του δεν έχει κάποιον που να της οργανώνει τον παιχνίδι. Δεν έχει έναν ηγέτη στο γήπεδο να ακουμπήσει πάνω του στα δύσκολα και να την ξελασπώσει. Σημασία δεν έχει πια αν όλα όσα καταλογίζονται στον Μάνταλο ισχύουν. Σημασία έχει ότι κάτω από αυτό το κλίμα είναι δύσκολο να λειτουργήσει ο διεθνής χαφ και να είναι παραγωγικός.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα η ΑΕΚ φαίνεται να έχει ανάγκη περισσότερο κι από έναν εξτρέμ ένα χαφ με οργανωτικές δυνατότητες. Κι αυτό άσχετα με το αν θα παραμείνει ο Μάνταλος στην ΑΕΚ. Ισως μάλιστα με κάποιον άλλο παίκτη να αναλαμβάνει τις οργανωτικές ευθύνες να μπορέσει απελευθερωμένος να παίξει την μπάλα που ξέρει και μπορεί…