Δεν χρειάζονται δάκρυα για την Εθνική. Δεν χρειάζεται κριτική και αναλύσεις. Στον αθλητισμό και ειδικά στο μπάσκετ, ο καλύτερος κερδίζει σχεδόν πάντα. Χθες ήταν οι Γερμανοί και δίκαια πέρασαν στα ημιτελικά. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Από την πρώτη στιγμή που μαζεύτηκαν τα παιδιά της Εθνικής και έγινε γνωστό ότι θα δώσει το παρόν και ο Γιάννης, επέλεξα συνειδητά να μην γράψω τίποτα για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ο λόγος; Πες το πρόληψη, πες το διάθεση να μην πω κάτι που θα ξενίσει ή θα κάνει κακό στην προσπάθεια, πες το ότι δεν ήθελα να φανώ αρνητικός ή πεσιμιστής, άφησα κάτω τα μολύβια και περίμενα.

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για να στηρίξω την Εθνική και να πω ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά που βρέθηκαν στο Μιλάνο και κατόπιν στο Βερολίνο. Να στηρίξω μια ομάδα, που είναι σίγουρο πως στο μέλλον θα φέρει μετάλλια και επιτυχίες, αρκεί να μην την φορτώσουμε με άγχος και προσδοκίες μεγαλύτερες από όσες μπορεί να επιβεβαιώσει. Ξεκινάμε.

Δεν είναι η καλύτερη Εθνική όλων των εποχών

Το τι έχει ειπωθεί από την πρώτη μέρα που συγκεντρώθηκαν οι παίκτες δεν λέγεται. Υπερβολές και λόγια που έβγαιναν από χείλη ακόμα και των λεγόμενων ειδικών για σούπερ ομάδα και χρυσό μετάλλιο πριν ακόμα πατήσουμε παρκέ. Είναι αλήθεια πως το φετινό ρόστερ ήταν ένα από τα καλύτερα που είχαμε τα τελευταία χρόνια και ίσως ένα από τα ποιοτικότερα της ιστορίας μας. Μέχρι εκεί όμως μην τρελαθούμε. Βγάζοντας από την κουβέντα την ομάδα του 1987 για ευνόητους λόγους, η σημερινή Εθνική ομάδα δεν έχει ούτε τις προσωπικότητες, ούτε το ταλέντο της ομάδας της διετίας 2005- 2006, πού πέτυχε και τις μεγαλύτερες διακρίσεις στην ιστορία μας.

Με όλο τον σεβασμό στον Γιάννη, τον Σλούκα, τον Καλάθη και τα υπόλοιπα παιδιά, μεγέθη και ηγετικά χαρακτηριστικά σαν του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, του Παπαλουκά δεν υπάρχουν στην ομάδα. Ναι ο Γιάννης είναι MVP στο NBA, ναι ο Γιάννης έχει πάρει πρωτάθλημα στο κορυφαίο επίπεδο, ναι ο Σλούκας έχει σηκώσει τρεις Ευρωλίγκες, ναι ο Καλάθης και ο Παπανικολάου έχουν πάρει επίσης τον εν λόγω τίτλο. Ε και; Οι τρεις σωματοφύλακες που ανέφερα δεν υπάρχουν. Γιατί υπάρχει ο τσαμπουκάς του Μπουρούση, το απόλυτο τέρας δύναμης ο Σοφοκλής, ο αρχηγός Κακιούζης ή το μυαλό του Ζήση; Υπάρχει το φονικό ένστικτο του Φώτση ή το κομπιούτερ Τσαρτσαρής; Έλεος λίγο με τις υπερβολές.

Πρέπει να γεμίσουμε πρωταγωνιστές

Η ομάδα του 2005- 2006 ήταν φουλ στους πρωταγωνιστές. Τώρα αν εξαιρέσει κανείς τον Σλούκα και τον Γιάννη, άντε και τον Καλάθη, παίκτες πρωταγωνιστές με την έννοια του ηγέτη και όχι του ροτέισον δεν έχουμε. Ένας παίκτης που δεν θα φοβηθεί να πάρει την ευθύνη, να πάρει την απόφαση κόντρα στην ροή του παιχνιδιού, που θα σηκωθεί με κρύο αίμα και θα το μπουμπουνίσει. Θέλετε να δείτε ποιους είχε η ομάδα που το σήκωσε στο Βελιγράδι και ταπείνωσε τους Αμερικανούς στην Ιαπωνία; Θα βαρεθείτε να μετράτε. Τα λέω αυτά γιατί η αλήθεια είναι πως εκεί πάσχουμε ως ελληνικό μπάσκετ. Δεν πάσχουμε στο σουτ που ακούω. Έλεγαν ότι με τον Ντόρσεϊ λύσαμε και αυτό το πρόβλημα.

Δεν έχουμε θέμα σε αυτό τον τομέα. Άλλωστε ποτέ δεν ήταν το φόρτε μας το σουτ. Ο Διαμαντίδης που πήρε το κρίσιμο με την Γαλλία δεν ήταν killer από το τρίποντο, αλλά θα το έπαιρνε όπως και να είχε. Το ίδιο και ο Παπαλουκάς. Ο Σπανούλης μπορεί να είχε χάσει όλα τα σουτ της βραδιάς, αλλά το τελευταίο θα το έκανε και θα το έβαζε. Το ίδιο και ο Ζήσης, το ίδιο και ακόμα περισσότερο ο Φώτσης ή ο Κακιούζης. Μην ψάχνεστε λοιπόν τι φταίει. Φταίει ότι οι Έλληνες παίκτες είναι στην καλύτερη περίπτωση ρολίστες πολυτελείας.

Ενίοτε με ψυχή όπως ο Γιαννούλης σήμερα, αλλά ρολίστες. Ας πάρουν επομένως μια γενναία απόφαση εκεί στην Ομοσπονδία και να βοηθήσουν επί της ουσίας τον νεαρό Έλληνα παίκτη να βρει τον ρόλο του στο σύγχρονο μπάσκετ και όχι να πανηγυρίζουμε τις επιτυχιες στις μικρές ηλικίες και μετά να ψάχνουμε που πήγαν τα ταλέντα που πήραν τα τρόπαια.

Σταματήστε επιτέλους το Ακρόπολις

Το καθιερωμένο τουρνουά πριν τις μεγάλες διοργανώσεις τείνει να εξελιχθεί σε γάγγραινα για την Εθνική. Δημιουργει, τις περισσότερες φορές, διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας και οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Άλλωστε έχει ουσιαστικά απωλέσει και τον λόγο ύπαρξης του. Γινόταν για να αποκτήσουν εμπειρίες οι Έλληνες διεθνείς και να παίξουν ματς με ισχυρούς αντιπάλους. Τώρα πια όσοι καλούνται παίζουν δυνατά ματς όλο τον χρόνο και είναι παιδιά με σημαντικές παραστάσεις με τους συλλόγους τους. Ας πηγαίνει η Εθνική στο εξωτερικό και όλα καλά.

Τώρα βέβαια σε περιπτώσεις σαν την φετινή, γεμίζει και τα ταμεία της Ε.Ο.Κ. Θεμιτό θα μου πείτε. Ο.κ ας βρουν άλλους τρόπους θα πω εγώ. Η διαιτησία τις πιο πολλές φορές παίζει έδρα και οι παίκτες μαθαίνουν να ζητούν τα φάουλ που παίρνουν στην Αθήνα και στις μεγάλες διοργανώσεις. Ας το δουν το θεματάκι δεν είναι κακό.

Καλύτεροι οι Γερμανοί

Ας πούμε και λίγα λόγια για το ματς. Το σκηνικό στράβωσε από νωρίς. Η λάθος αντιμετώπιση του ξεκινήματος και η χαλαρότητα στην περιφέρεια έδωσε την ευκαιρία στους Γερμανούς να χτίσουν αυτοπεποίθηση και διαφορά. Καλοί σουτέρ είναι έτσι κι αλλιώς, έβαλαν τα πρώτα και άντε πιάστε τους. Δείξαμε κάποια αντίδραση και είναι απορίας άξιο πως με τέτοια ποσοστά για τους αντιπάλους βρεθήκαμε μπροστά και με τέσσερις στο ημίχρονο. Δεν ξέρω πραγματικά τι είπαν στην ανάπαυλα μέσα στα αποδυτήρια, αλλά η εικόνα του τρίτου δεκαλέπτου ήταν χειρότερη ακόμα και από αυτή της αρχής.

Παίκτες και πάγκος εκτός τόπου και χρόνου. Το επιμέρους 20-1 μέχρι να αρχίσουμε να βάζουμε και εμείς κάτι τελείωσε το όνειρο. Οι Γερμανοί έβγαλαν ενθουσιασμό, δίψα για διάκριση και πάθος για την πρόκριση. Εμείς ήμασταν άνευροι, άστοχοι και απογοητευτήκαμε σχετικά νωρίς. Δεν πειράζει δεν τρέχει τίποτα. Η ήττα είναι μέσα στον αθλητισμό και μπορεί, αν την χειριστείς σωστά, να σε διδάξει και να σε οδηγήσει σε μελλοντικές επιτυχίες. Υπερήφανοι για την προσπάθεια. Κοιτάμε μπροστά στα καλύτερα που έρχονται.