Ποιος ήταν καλύτερος το ξέραμε και πριν αρχίσει το ματς. Το καταλάβαμε κι όταν τελείωσε. Μόνο που όπως συμβαίνει συχνά σε αυτό το… περίεργο άθλημα δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Κερδίζει και ο πιο σοβαρός, ο πιο τυχερός, εκείνος που θα ευνοηθεί και από τις αβλεψίες της διαιτησίας. Το τελευταίο το γράφω διότι σε δυο περιπτώσεις που μύριζαν πέναλτι ο σκωτσέζος διαιτητής τις προσπέρασε.
Επειδή μιλάμε και για σοβαρότητα αυτή χαρακτήρισε τον Παναθηναϊκό και μόνο. Δεν είναι σοβαρός σε τέτοιο παιχνίδι να πηγαίνεις μόνο με έναν κλασσικό εξτρέμ όταν ξέρεις πως ο Παναθηναϊκός θα παίξει πίσω με έγνοια να σου κάνει γκολ στη αντεπίθεση. Ότι θα παίξει ποδοσφαιρικό ανταρτοπόλεμο για να σου πάρει τη νίκη.
Με δυο κανονικούς εξτρέμ παίζεις ώστε να δημιουργήσεις ρήγματα από τα πλάγια. Όταν δεν παίζεις έτσι τότε καταφεύγεις σε σέντρες γεμίσματα σαν κι αυτές που έκανε κατά κόρον ο Ολυμπιακός θέλοντας σαν κάνει ήρωες με το ζόρι τον Σένκεφελντ και τον Βέλεθ. Η άμυνα του Παναθηναϊκού πιέστηκε πολύ αλλά τα λάθη τα έκανε η άμυνα του Ολυμπιακού.
Ανδρούτσος, Σεμέδο και Σωκράτης ενήργησαν παιδικά στο μπάσιμο του Σανκαρέ και την κεφαλιά του Μαουρίσιο. Ο δε Σα έκανε δώρο στον Σανκαρέ το δεύτερο γκολ των πράσινων. Ο Σανκαρέ ήταν χωρίς δεύτερη κουβέντα, ο μεγάλος πρωταγωνιστής της αναμέτρησης. Μια ασίστ κι ένα γκολ σε ντέρμπι είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.
Στο δεύτερο παιχνίδι του με το τριφύλλι καθάρισε για την ομάδα του κι έδειξε ότι έχει πολλά περιθώρια να την βοηθήσει να βγει στην Ευρώπη και να σβήσει την πείνα της. Ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν γενναιόδωρος προς τον Μπόλονι.
Με την εντεκάδα που κατέβασε τον απάλλαξε από την παρουσία του Ελ Αραμπί που όταν βρει υψηλόσωμους αμυντικούς ξέρει να τους ζαλίζει τραβώντας τους ακόμα και έξω από την περιοχή. Έβαλε τον… soft Τιάγκο Σίλβα που τον έφερε βόλτα ο νεαρός Αλεξανδρόπουλος.
Κι όχι μόνο αυτό. Ευεργέτησε τον Λάζλο Μπόλονι αποσύροντας τον Φορτούνη κρατώντας στο ματς τον Πορτογάλο που περνούσε και συνέχισε να περνά απαρατήρητος. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά άφησε την ομάδα χωρίς εξτρέμ μέχρι την στιγμή που έβαλε τον Μασούρα.
Με τέτοια διαχείριση από την πλευρά αρκούσε ένας σοβαρός Μπόλονι από την άλλη, μια ακόμα καλή βραδιά του Διούδη και κάμποση τύχη για να πάρει ο διαρκώς αμυνόμενος Παναθηναϊκός τη μεγάλη νίκη. Θα ήταν άδικο να μην επισημανθεί ότι ο Μπόλονι έτσι παίρνει τις νίκες από τότε που ήρθε στον Παναθηναϊκό.
Ο Μαρτίνς βλέποντας μπροστά του όχι μόνο την Κυριακή αλλά και την ερχόμενη Πέμπτη μπερδεύτηκε και μπέρδεψε την ομάδα του. Δεν ξέρω, φαντάζομαι πως όχι, δεν θα του αρκεί να τα σκεπάσει όλα με τις αβλεψίες του διαιτητή. Θα ασχοληθεί και με τις δικές του επιλογές που υπονόμευσαν την προσπάθεια της ομάδας του να πάρει το ντέρμπι.
Στους οπαδούς του Ολυμπιακού «γράφει» πολύ άσχημα μια ήττα από τον αιώνιο αντίπαλο, πολύ δε περισσότερο όταν η ποιότητά του δεν συγκρίνεται με αυτή της δικής του ομάδας. Η ήττα από τον Παναθηναϊκό «πονάει» τους Ερυθρόλευκους και γεμίζει περηφάνεια δικαιολογημένη τους Πράσινους.