Ο Χρήστος Σούτος γράφει για την πρόκριση στον τελικό του Euro της Αγγλίας και της Ιταλίας και στο τι ματς μπορούμε να δούμε στο Γουέμπλεϊ.

Έχουμε τελικό κύριοι. Αγγλία και Ιταλία την Κυριακή το βράδυ στο Wembley θα βρεθούν αντιμέτωπες με στόχο την κατάκτηση του τροπαίου. Δύο εθνικές ομάδες, οι οποίες έπαιξαν το καλύτερο ποδόσφαιρο στο τουρνουά, περιμένουν με ιδιαίτερη ανυπομονησία το μεγάλο ματς για να ανέβουν στο ευρωπαϊκό Έβερεστ. Οι Ιταλοί για να το πάρουν για δεύτερη φορά στην ιστορία τους μετά το μακρινό 1968 και δύο χαμένους τελικούς την τελευταία εικοσαετία (2000 και 2012), ενώ οι Άγγλοι για να το ….φέρουν σπίτι επιτέλους. Τα τρία λιοντάρια επιστρέφουν σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης μετά από 55 ολόκληρα χρόνια, τρομερό αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος τους, την ιστορία τους και την παράδοση τους στο άθλημα. Βέβαια για να είμαστε ακριβείς, το σύνθημα δεν αφορά την επιστροφή κάποιου τροπαίου στην χώρα, αλλά του ίδιου του αθλήματος.

Η αλήθεια είναι πως Αγγλία και Ιταλία άξιζαν να φθάσουν στο τέρμα του δρόμου. Βέβαια στους ημιτελικούς τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Η ομάδα του Σάουθγκειτ ήταν καλύτερη από τους Δανούς και θα μπορούσε να έχει καθαρίσει την υπόθεση πρόκριση πριν την παράταση, όμως για να περάσει χρειάστηκε μια εφεύρεση. Μια πτώση του Στέρλινγκ στην περιοχή “βαφτίστηκε” πέναλτι και έδωσε στον Κέιν και τους συμπαίκτες του την δυνατότητα να βρουν το κλειδί για να ξεκλειδώσουν την στιβαρή άμυνα της Δανίας. Οι Ιταλοί από την άλλη έβγαλαν ποιότητα στο χορτάρι παίζοντας σε αρκετά παιχνίδια με διαφορετικό στυλ από το παρελθόν τους γεμίζοντας προσδοκίες τους υποστηρικτές τους, τις οποίες και πέτυχαν να επαληθεύσουν. Στον ημιτελικό όμως, με την Ισπανία, ήταν μέτριοι και μετά το γκολ του Κιεζα ουσιαστικά εξαφανισμένοι για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Προκρίθηκαν στην ρουλέτα των πέναλτι και τώρα διεκδικούν το δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας τους.

Ο τελικός της προσεχούς Κυριακής τα έχει όλα. Δύο δυνατά ονόματα χώρων, δύο ποιοτικές ομάδες, ιστορίες που ζητούν ένα ωραίο τέλος για να μην εξελιχθούν σε εφιάλτη. Είναι η χρυσή ευκαιρία των Άγγλων; Σαφώς. Ουσιαστικά έπαιξαν όλη την διοργάνωση, με εξαίρεση ένα ματς με την Ουκρανία, στην έδρα τους. Ο αρχικός όμιλος ήταν τέτοιος που τους βοήθησε να χτίσουν αυτοπεποίθηση.
Η νίκη επί της Γερμανίας τους έδωσε την απαραίτητη ώθηση και πλέον βρίσκονται μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων πενήντα ετών. Το χάνουν; Μια από τα ίδια. Γκρίνια, εσωστρέφεια όπως το 1996 στο Euro, πάλι θα μιλάμε για κατάρες και άλλα συναφή. Το κατακτούν; Αφιερώματα για την “αποκατάσταση ” της ιστορίας και το μεγαλείο του αθλήματος.

Είναι αουτσάιντερ η Ιταλία; Ναι και όχι. Ομάδα με τέτοιο αήττητο σερί δεν μπορεί να λογίζεται τίποτα λιγότερο από ισότιμη με την αντίπαλο της. Από την άλλη όμως η έδρα είναι έδρα. Το 2000 τους το στέρησε η Γαλλία με την ισοφάριση του Βιλτορ στις καθυστερήσεις, ενώ το 2012 η Ισπανία ήταν πολύ ανώτερη και τους διέλυσε με 4-0. Τώρα οι Ιταλοί δεν φοβούνται τους Άγγλους και θέλουν να επιστρέψουν στον ευρωπαϊκό θρόνο μετά από 53 χρόνια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παρακολουθήσουμε έναν ωραίο τελικό με αρκετό σασπένς και όμορφες ιστορίες να τον ακολουθούν, τόσο πριν την έναρξη του, όσο και μετά την λήξη του.