Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για την φτώχεια ως πραγματικό αίτιο της τραγωδίας στα Σεπόλια

Την ανώτερη προβλεπόμενη ποινή για τον παιδοβιαστή εφόσον αποδειχτεί η ενοχή του. Ξέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που… προτείνουν διάφορες ποινές οι οποίες σχετίζονται με τον μεσαίωνα και παραπέμπουν σε αυτοδικία. Τέτοιες λογικές είναι επικίνδυνες και οδηγούν σε ολισθηρούς δρόμους και διαμορφώνουν ένα μέλλον δυστοπικό. Εχουν δε, στις περισσότερες περιπτώσεις, την αφετηρία τους στην γενικευμένη αίσθηση της ατιμωρησίας, της συγκάλυψης.

Έξω από το σπίτι του παιδιού είχαν εγκατασταθεί δημοσιογράφοι και κάμερες να πάρουν πλάνο από το άτυχο κορίτσι. Έξω από το σπίτι του βιαστή έχουν στρατοπεδεύσει αλλόφρονες με πανό υπέρ της θανατικής ποινής. Εκατοντάδες χιλιάδες παρακολουθούν τους πρώτους και φαίνεται να συμφωνούν με τους δεύτερους. Η εποχή μας παραμένει μια σκοτεινή εποχή. Για συγκεκριμένες κατηγορίες ισοβιτών, τα ισόβια πρέπει να είναι ισόβια, είτε πρόκειται για τον κατά συρροή δολοφόνο Μπρέιβικ είτε για τους παιδοκτόνους και τους καθ’ υποτροπή βιαστές.

Το να οργιάζουν οι ακροδεξιοί εκμεταλλευόμενοι τους αποτρόπαιους βιασμούς της δωδεκάχρονης και να ζητάνε την επαναφορά της θανατικής ποινής, είναι αναμενόμενο. Ο θάνατος αποτελεί μέρος της ιδεολογίας τους. Από την άλλη, το να αναφέρονται σοβαροί άνθρωποι με δημοκρατικές απόψεις σε κρεμάλες και… παλουκώματα, το μόνο που επιβεβαιώνει είναι την ακροδεξιά ιδεολογία και την τάση για συντηρητική στροφή στο ποινικό μας σύστημα. Η δικαιοσύνη δεν είναι εκδίκηση, ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρωπόμορφα κτήνη. Υπάρχει ωστόσο ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που οφείλει όλους να μας προβληματίσει. Σχετίζεται με την κοινωνία μας και τα αντανακλαστικά της.

Ο άνθρωπος αυτός ήταν οργανικά ενταγμένος στο κοινωνικό σύνολο. Ήταν εκκλησιαζόμενος τακτικά, ήταν μέλος πολιτικού κόμματος, φίλος της Αστυνομίας και κάποιων επωνύμων της πολιτικής και της τέχνης. Κανένας δεν είχε πάρει χαμπάρι περί τίνος επρόκειτο; Κατάφερνε όλους να τους ξεγελάει και να παρουσιάζεται ως καλός οικογενειάρχης; Ζούμε σε κατάσταση τέτοιας κοινωνικής αφασίας που δεν παίρνουμε χαμπάρι απολύτως τίποτα; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κανείς δεν είχε ψυλλιαστεί τίποτα όταν είναι γνωστό πως πάνω από διακόσιοι «κύριοι» είχαν ενδιαφερθεί για τις υπηρεσίες που προσέφερε. Λυπάμαι να το παραδεχτώ αλλά φαίνεται πως η κοινωνίας μας κλείνει τα μάτια της και τα αυτιά της.

Η γυναίκα του φερόμενου παιδοβιαστή όταν (καθυστερημένα) πληροφορήθηκε τα καθέκαστα έσπευσε, όπως αποκαλύπτεται, να ζητήσει από την μητέρα του κακοποιημένου κοριτσιού να σωπάσει ώστε έναντι ενός ποσού να κουκουλωθεί η υπόθεση. Στο μεταξύ έρχονται συνεχώς νέα στοιχεία στη δημοσιότητα που δείχνουν ότι ήταν αρκετοί αυτοί που ήξεραν αλλά σιωπούσαν. Το θέμα λοιπόν δεν είναι η όσο το δυνατό πιο αυστηρή ποινή. Το θέμα είναι οι… νοικοκυραίοι που ήξεραν και σιωπούσαν. Ορισμένοι δε από αυτούς που τώρα… πέφτουν από τα σύννεφα ζητούν κρεμάλες. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που συχνά διαφεύγει της προσοχής. Η απόλυτη φτώχεια, ή ένδεια στην οποία διαβιούσε η οικογένεια με τα οχτώ παιδιά. Η απόλυτη φτώχεια ήταν που έφερε το κοριτσάκι να δουλεύει στο μαγαζί του παιδοβιαστή κι από εκεί ξεκίνησαν όλα. Όσοι φλυαρούν στα τηλεοπτικά παράθυρα ξεχνούν να αναφέρουν ότι όλα ξεκίνησαν από την φτώχεια. Την ουσιαστική έλλειψη κοινωνικών δομών σε επίπεδο Πολιτείας αλλά και Δήμου. Πολύ κουβέντα για το δύστυχο κορίτσι, αναθέματα για τους εγκληματίες θύτες αλλά για την φτώχεια ως πραγματικό αίτιο αυτής της κατάστασης κουβέντα. Για τέτοια είμαστε τώρα…