Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει ικανοποίηση για την φετινή μεταγραφική ενίσχυση της ΑΕΚ. Γράφει ο Κώστας Τσίλης.

Στο ραδιόφωνο μας, ακούστηκε προχθές από ακροατή και οπαδό της ΑΕΚ, η φράση «είμαι πολύ ευχαριστημένος από τις μεταγραφές του φετινού καλοκαιριού». Δεν θυμάμαι να έχει ξανακουστεί τέτοια φράση, εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως να μην ακούστηκε ούτε το καλοκαίρι του 2017, παρόλο που η ΑΕΚ είχε φέρει πίσω τον Αραούχο και τον Κονέ. Υπό αυτή την έννοια είναι και ιστορική, αλλά και ενδεικτική της κατάστασης.

Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει ικανοποίηση για την φετινή μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας. Και δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός, πως αυτή η ικανοποίηση συνδυάστηκε και από την μοναδική φορά, που η ΑΕΚ απέκτησε όχι έναν αλλά δυο ακραίους επιθετικούς. Εννοώ ενδεκαδάτους, όπως ο Τάνκοβιτς και ο Γκαρσία. Δεν υπολογίζω τον επίσης εξτρέμ Καρακλάγιτς που ακόμα δεν έχει δείξει αν και τι μπορεί να κάνει. Ούτε τον Ενομπακάρε που επίσης προοριζόταν για τα άκρα της επίθεσης, αλλά τον έφαγε νωρίς η τρελάρα του.

Συνολικά η ΑΕΚ το φετινό καλοκαίρι, προσέθεσε στο ρόστερ τέσσερις παίκτες για τα άκρα της επίθεσης. Αυτό από μόνο του, κάνει τεράστια διαφορά. Συνήθως η ΑΕΚ έπαιρνε επιθετικούς και μεσοεπιθετικούς, τους οποίους βάφτιζε την πορεία και εξ ανάγκης ακραίους. Από τον Μπουονανότε και τον Μάνταλο, μέχρι τον Μπακασέτα και τον Μπογιέ. Και τελευταίο στην σχετική λίστα τον Λιβάγια. Γι αυτό και είχε ξεχάσει πως είναι να παίζει κανονικά μια ομάδα από τα άκρα της. Άλλωστε μην ξεχνάτε, πως υπήρχαν ματς που κανένας από τους δυο που ξεκινούσαν στην βασική ενδεκάδα ως εξτρέμ, δεν ήταν κανονικό εξτρέμ.

Η ΑΕΚ τώρα όλο αυτό το αλλάζει. Πολύ συνειδητά. Έψαχνε να το αλλάξει, έφερε παίκτες για να το αλλάξει. Ο Λιβάι είναι ένα κλασικό εξτρέμ. Ταχύς, τεχνίτης, το γουστάρει και το επιδιώκει να παίζει να πάνω στην γραμμή. Ο Τάνκοβιτς δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν είναι τόσο κλασικό εξτρέμ. Αλλά σχεδόν σ’ όλη την ποδοσφαιρική του καριέρα, παίζει στα άκρα της επίθεσης και έχει μάθει να λειτουργεί έτσι. Όπως, κακά τα ψέματα, κάπως έτσι έχει αρχίσει να λειτουργεί και ο Λιβάγια. Τον Κροάτη τον έκανε ακραίο ο Καρέρα. Αλλά αν βάλει κανείς ένα προς ένα τα παιχνίδια από πέρυσι τον Γενάρη, μέχρι τώρα, ο Λιβάγια έχει κάνει καλύτερα ματς ως αριστερό εξτρεμ, απ’ ότι δεύτερος επιθετικός.

Η ουσία είναι πως από εκεί που ο Καρέρα δεν είχε κανέναν εξτρέμ πέρυσι, τώρα έχει δυο καθαρόαιμους, τον Γκαρσία και τον Τάνκοβιτς και ακόμα δυο, τον Λιβάγια και τον Αλμπάνη, που χωρίς να είναι εξτρέμ, έχουν μάθει να παίζουν ξεκινώντας τις προσπάθειες τους από τα άκρα. Και πλέον το ερώτημα είναι, πόσο όλο αυτό, θα αλλάξει την αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ. Είναι προφανής η απάντηση. Θα την αλλάξει εντελώς. Αυτό που έγινε στα πρώτα 13 λεπτά του παιχνιδιού στο Περιστέρι, με τον Λιβάι να «τρυπάει» συνεχώς από δεξιά την άμυνα του Ατρομήτου, η ΑΕΚ θα το κάνει σ’ όλα τα ματς και από τις δυο πτέρυγες.

Ο Καρέρα έχει πλέον και την δυνατότητα και την ευχέρεια, να κάνει την ομάδα πραγματικό «χαμαιλέοντα» στο επιθετικό της παιχνίδι, όπως ακριβώς το είχε σκεφτεί και το είχε περιγράψει δημόσια, όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία πριν από έναν χρόνο. Να μπορεί δηλαδή η ΑΕΚ, να προσαρμόζεται όχι μόνο στο αμυντικό, αλλά και στο επιθετικό κομμάτι, στις συνθήκες του κάθε παιχνιδιού. Ο Καρέρα είχε στο μυαλό του το 4-3-3 ως βάση για την φετινή σεζόν. Στα πρώτα ματς, όταν δεν είχε ούτε τον Λιβάι, ούτε τον Τάνκοβιτς, είχε υποχρεωθεί να παίξει ακόμα και με Ολιβέιρα, Λιβάγια και Ανσαριφάρντ στην επιθετική τριάδα.

Τώρα το 4-3-3 ή το 4-2-3-1, που είναι η παραλλαγή του, μπορεί να εφαρμοστεί, τηρώντας τους βασικούς κανόνες σωστής λειτουργίας του. Και με τους παίκτες τακτοποιημένους στο γήπεδο. Ο φορ στην κορυφή της επίθεσης, οι ακραίοι στα άκρα. Και οι χαφ στα χαφ, διότι είναι δεδομένο πως δεν πρόκειται να ξαναδούμε τον Μάνταλο να γίνεται εξτρέμ για να κλείσει αγωνιστική τρύπα που έχει δημιουργηθεί λόγω έλλειψης επιλογών.

Βεβαίως είναι δεδομένο πως δεν χωράνε όλοι στην ενδεκάδα, σ’ όλα τα παιχνίδια. Θα υπάρξουν ματς, που η ΑΕΚ θα πάει μ’ ένα 4-2-3-1 και θα παίξουν μαζί και ο Τάνκοβιτς και ο Λιβάι και ο Λιβάγια και ο Ολιβέιρα ή ο Καρίμ. Αλλά θα υπάρξουν και ματς, που ο Καρέρα θα προτιμήσει το 4-3-3 και αυτό μπορεί να σημαίνει πως είτε ο Λιβάγια, είτε ο Τάνκοβιτς, είτε ο Λιβάι, θα χρειαστεί να έρθουν από τον πάγκο. Ακόμα και στο 4-2-3-1, που δεν θα έχει τρια χαφ, αλλά δυο αμυντικούς μέσουςκ αι ένα δεκάρι, θα χρειαστεί να μείνει εκτός ένας εκ των Μάνταλο ή Λιβάγια.

Διόλου κακό δεν το βρίσκω αυτό το «κάποιος ή κάποιοι εκ των ενδεκαδάτων θα πρέπει να μείνουν στον πάγκο». Όλες οι ομάδες στον κόσμο, που έχουν στόχο να διεκδικήσουν κούπες και ευρωπαϊκές πορείες, έχουν ποιοτικούς ποδοσφαιριστές τόσο στην ενδεκάδα, όσο και στον πάγκο. Αλλιώς δουλειά δεν γίνεται. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, το βάρος που έχει πλέον ο Καρέρα, δεν βρίσκεται στο πώς να χωρέσει στο ίδιο σχήμα όλους αυτούς τους επιθετικούς και μεσοεπιθετικούς που έχει πλέον στο ρόστερ. Είναι να μπορέσει να μοντάρει, μ’ όλους αυτούς, μια λειτουργική και αποτελεσματική επίθεση.