RADIO
Λίλα Παπαπάσχου
Πρεμιέρα για τη σχολική χρονιά. Μεγάλες τσάντες σε μικρούς ώμους. Γονείς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μαθητικές παρέες που ξανασμίγουν. Γράφει η Λίλα Παπαπάσχου
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του λένε, αλλά όσον αφορά τα σχολεία -την εκπαίδευση εν γένει στην Ελλάδα- μάλλον ισχύει το «κόβε, ράβε, ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει». Παρόλα αυτά φέτος απ’ ότι όλα δείχνουν -προς το παρόν τουλάχιστον- θα είναι η πρώτη σχολική χρονιά, μετά από δύο συναπτά πανδημικά έτη, που οι μαθητές θα ζήσουν μία σχετική κανονικότητα.
Μετά τη, σε πολλά σημεία, δυσλειτουργική τηλεκπαίδευση και τη σποραδική δια ζώσης διδασκαλία, τα παιδιά επιστρέφουν κανονικά στις τάξεις. Το μάθημα από virtual ξαναγίνεται live και interactive, πανδημίας και ενεργειακής κρίσης επιτρεπουσών. Οι δε προστατευτικές μάσκες, χάνονται στη λήθη;
Πού το θυμήθηκα τώρα αυτό το παιχνίδι; Ίσως επειδή μου φέρνει πολλές αναμνήσεις από το προαύλιο, εκεί όπου τρέχαμε στα διαλείμματα σαν να μην υπήρχε αύριο. Ωραία χρόνια, αν και το σχολικό περιβάλλον -διαχρονικά -δεν είναι αγγελικά πλασμένο. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις και για πολλές μικρές ευαίσθητες ψυχές, μπορεί να γίνει σωστό κολαστήριο.
Τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν τον σχολικό εκφοβισμό (γνωστό και ως… bullying) πραγματικά σοκάρουν. Για να μην μιλήσουμε για τα φαινόμενα ρατσισμού, ομοφοβίας και λοιπών ενδοσχολικών δεινών, που θα αναδυθούν πάραυτα… και φέτος.
Συνήθως τα παιδιά μιμούνται συμπεριφορές των ενηλίκων, αρχής γενομένης από την οικογένεια. Η ενδοοικογενειακή βία θα γεννήσει κι άλλη βία. Κι εκείνη με τη σειρά της μοιραία θα αναζητήσει «διέξοδο» και στο σχολικό περιβάλλον.
Με την ίδια αγάπη και φροντίδα που πρέπει να αντιμετωπιστούν τα «θύματα», πρέπει να σκύψουμε πάνω και από τους νεαρούς «θύτες». Στις περισσότερες περιπτώσεις τα παιδιά αυτά είναι αποδέκτες κακοποιητικών συμπεριφορών. Η επιθετικότητά τους, συνιστά στην ουσία μια «κραυγή» για προσοχή και βοήθεια.
Οι σημαντικές ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, παράλληλη στήριξη (και άλλα πολλά) στα περισσότερα δημόσια σχολεία της Αττικής είναι δεδομένες. Το ίδιο ισχύει και για τις ακατάλληλες έως επικίνδυνες κτιριακές εγκαταστάσεις. Τι γίνεται όμως με την Περιφέρεια;
Σε πόλεις, χωριά κι ακριτικά νησιά, όπου -εκτός από τις δυσκολίες που προαναφέραμε- οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με ακραία καιρικά φαινόμενα; Μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις και λοιπές αντιξοότητες; Μμμ… καλή ερώτηση. Οι γονείς καλούνται για μία ακόμα φορά να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Μα πώς να βγει το ανακόντα από την τρύπα του γκολφ; Δεν χωράει το άτιμο…
Σε καμία περίπτωση. Κάθε σχολικό περιβάλλον, όσο «απαστράπτον» κι αν φαίνεται απ’ έξω, κρύβει τις δικές του παθογένειες (έχουμε και πρόσφατα παραδείγματα, ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε).
Οι άνθρωποι είναι παντού «άνθρωποι» και η τοξικότητα δεν λογαριάζει κοινωνικές τάξεις κι οφίτσια. Σίγουρα για τους γονείς η φοίτηση του παιδιού τους σε ιδιωτικό σχολείο συνεπάγεται μία αίσθηση ασφάλειας. Κυρίως όσον αφορά τις παρεχόμενες διδακτικές υπηρεσίες, αλλά και σε σχέση με την επιτήρηση των παιδιών και τη γενικότερη… «αυστηρότητα» .
Μεγάλο ρόλο, βεβαία, παίζει και η μετέπειτα δικτύωση, το pr που λέμε. Ίδιο είναι να έχεις τελειώσει πχ το Εθνικό και ίδιο την τάδε ιδιωτική δραματική σχολή; Εμ δεν είναι. Ασχέτως που πολλές φορές οι απόφοιτοι των ιδιωτικών δραματικών σχολών διαθέτουν το ίδιο -ή και μεγαλύτερο- υποκριτικό ταλέντο.
Με βάση δε τους επιτυχόντες στις πανελλήνιες και τις πρωτιές που καταγράφονται, η επαρχία σαφώς και βάζει τα γυαλιά στο κλεινόν άστυ και τους πάσης φύσεως προνομιούχους και… γόνους.
Εντάξει, τώρα μεταξύ μας όλοι μας έχουμε βασανίσει έναν καθηγητή καλλιτεχνικών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γλυκύτατη και τόσο υπομονετική καθηγήτρια μουσικής. Πάσχιζε να μας μάθει να διαβάζουμε τις νότες και να μας διδάξει τους μεγάλους κλασικούς συνθέτες.
Εγώ, δε, ενώ λατρεύω τη μουσική, από τάλαντο μηδέν. Με το ζόρι έμαθα -ενήλικη πια- να παίζω λίγο πιάνο κι αυτό… ε, Σγούρο δεν με λες.
Με τις χάρτινες σαΐτες να πηγαινοέρχονται και τη «φρουτιέρα» (ή φρουτοσαλάτα) -άλλο συγκλονιστικό παιχνίδι για γερά νεύρα- να μετατρέπει την τάξη σε λαϊκή αγορά, η δύστυχη εκπαιδευτικός εν τέλει απελπίστηκε. Της χρωστάω, εκ μέρους όλων των ανήλικων ταραξιών του τότε, μία δημόσια συγγνώμη.
Επειδή στην Ελλάδα είμαστε πρωταθλητές της γκρίνιας, ας μην αρχίσουμε με αρνητικό πρόσημο. Γιατί καλά τα λέμε έξω από τον χορό, αλλά τι να πουν κι αυτοί που τα ζουν εκ των έσω, παλεύοντας καθημερινά για το καλύτερο.
Υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί με πραγματική αγάπη κι ενδιαφέρον για τα παιδιά. Κι άλλοι τόσοι φορείς, δημόσιοι και ιδιωτικοί, που βάζουν το δικό τους λιθαράκι για την «ανοικοδόμηση» της εκπαίδευσης.
Υπάρχουν υπέροχοι γονείς, που αποτελούν ζωντανά παραδείγματα συμπερίληψης και ενσυναίσθησης. Γιατί η πιο αποτελεσματική μέθοδος διδασκαλίας είναι ο διδάσκων να γίνει το ζωντανό παράδειγμα της διδαχής του.
Επίλογος: Με τη σκέψη μας να είναι σε όλα τα «πρωτάκια», μικρότερα και μεγαλύτερα, ευχόμαστε η φετινή σχολική χρονιά να κυλήσει ομαλά. Να έχει περισσότερη φαντασία και δημιουργικότητα. Περισσότερο παιχνίδι και ανεμελιά, σε συνδυασμό με παραγωγική μελέτη. Περισσότερους σκεπτόμενους μαθητές και λιγότερα «παπαγαλάκια». Περισσότερα παιδικά χαμόγελα και λιγότερα ενήλικα προβλήματα.
Καλή σχολική χρονιά!
