Ο Σωτήρης Γεωργίου σχολιάζει την τρέχουσα κατάσταση στην κοινωνία μας σε όλα τα επίπεδα

Πραγματικά φοβάσαι να ανοίξεις την τηλεόραση και να δεις ειδήσεις αλλά και να ακούσεις ειδησεογραφικά ραδιόφωνα ή διαβάσεις ανάλογα σάιτ. Φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις τι θα σου σκάσει, τι άλλο κακό θα έχει συμβεί και πάει λέγοντας. Ζούμε σε μια κοινωνία παγκοσμίως σε ελεύθερη πτώση και χωρίς stop στο ασανσέρ…

Που όλοι συμφωνούμε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά από την άλλη δεν κάνουμε και τίποτα έχοντας την πεποίθηση πια ότι είμαστε ο αδύναμος κρίκος. Ενώ παραδοσιακά η δύναμη του λαού και η γνώση του λαού έφερναν αποτέλεσμα. Ενώ παραδοσιακά όταν οι κοινωνίες ακόμα και μετά από καταστροφικούς πολέμους ενώνονταν, ξεπέρναγαν τις κρίσεις και τα δεινά και ξημέρωνε μια καλύτερη μέρα..

Παντού κυριαρχεί η βία και ο τρόμος

Τι να πρωτοδεί κανείς στο μενού της μέρας; Ζεις με το άγχος και τον τρόμο για τις τιμές του ρεύματος και της θέρμανσης. Ακούς για τον επικείμενο(;) πόλεμο στην Ουκρανία και κάνεις τον σταυρό σου μην έχουμε καμιά αναμέτρηση Ανατολής-Δύσης επιπέδου των Α’ και Β’ Παγκοσμίων πολέμων. Ακούς καθημερινά για προβλήματα υγείας φίλων σου και όχι μόνο. Έχουμε ξεχάσει σχεδόν την πανδημία και τα σοβαρά προβλήματα εξ αυτής σε όλα τα επίπεδα καθώς κάθε μέρα έχουμε και κάτι καινούργιο. Ένα χάος κανονικό. Ακούς για αυτοκτονίες καθημερινά ακόμα και νεαρών και το έχεις συνηθίσει πια. Βλέπεις ανθρώπους να μην έχουν τα βασικά, φαγητό, ρεύμα κτλ και το έχεις συνηθίσει.

«Παντού βία, αίμα, πόνος…»

Γιατί πνίγεσαι και εσύ μέσα στο άγχος της καθημερινότητας να τα βγάλεις πέρα. Σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια και φοβάσαι και οικονομικά, αλλά και με αυτά που βλέπεις γύρω σου από τους φίλους σου στις δικές τους οικογένειες. Όσοι πιστεύουν στον Θεό βλέπουν ότι σταδιακά έρχεται μια άλλη μόδα και θα τους λένε γραφικούς ή οπισθοδρομικούς. Φοβάσαι κάθε μέρα μην σε κλέψουν στον δρόμο, στο σπίτι σου, παντού. Παντού βία, αίμα, πόνος, διαστροφή. Ακούς καθημερινά για συμβόλαια θανάτου και αναρωτιέσαι αν ζεις στην παλιά Ελλάδα, στην Ευρώπη ή στη Λατινική Αμερική. Τις ίδιες σκέψεις κάνεις και όταν βλέπεις γύρω σου την ακραία οπαδική βία με δολοφονίες σε καρτέρια…

Και λες που πάμε ρε;

Και λες που πάμε ρε; Ακούς κάθε εβδομάδα για ανθρωποκτονίες μέσα στα σπίτια. Για γυναίκες που δολοφονούνται από τους συζύγους ή εραστές τους με ακραίο και βάναυσο τρόπο. Ακούς για μωράκια που τα σκοτώνει η ίδια η οικογένεια ή η μαμά τους… Ακούς για σεξουαλική διαστροφή και ανωμαλία… Για παιδεραστία… Για ανθρώπους που τους είχες πρότυπα και πέφτουν οι μάσκες… Για καθώς πρέπει ανθρώπους σε διάφορα επαγγέλματα που πέφτουν οι μάσκες και λες που ζούμε…

Ακούς για βιασμούς, για χάπια βιασμού και λες που πάμε… Ακούς για σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση σε όλους τους χώρους της κοινωνίας μας, πολλές φορές σε ώρα εργασίας ή για την εργασία ή το άθλημα και λες παιδιά τι γίνεται ρε σεις… Φτάσαμε να είναι το λιγότερο χειρότερο η εκδικητικότητα βασικά αντρών σε γυναίκες μέσω της διαπόμπευσης και διαρροής προσωπικών στιγμών που πρέπει να είναι κακούργημα και φοβάσαι πια να εμπιστευθείς τον όποιο σύντροφο.

«Αλήθεια είναι ζωή αυτή…»

Φτάνουμε σε μια εποχή που φοβάσαι να μιλήσεις, να εμπιστευθείς, να βάλεις στο σπίτι σου άνθρωπο, να κάνεις οικογένεια, συνεταιρισμούς… Αλήθεια που πάμε; Η ζωή μας είναι πλέον ένας καθημερινός πόλεμος επιβίωσης. Ζούμε για να δουλεύουμε και να παράγουμε πλούτο στους ολίγους όπως παλιά σαν σύγχρονοι δούλοι σε πολλές περιπτώσεις με άγχος πως θα τα βγάλουμε πέρα στην “ελευθερία” μας και με το άγχος τι θα μας σκάσει… Μέσα σε μια ζωή που ακούς μόνο άσχημα πράματα και πρέπει να φυλάγεσαι από αυτά…

Αλήθεια είναι ζωή αυτή; Είναι φυσιολογική ζωή; Και πόσο φυσιολογική ζωή είναι ακόμα και στην ελίτ που έχει λύσει τα οικονομικά της , όταν θυμίζουμε τα Σόδομα και Γόμορα και όταν για τα λεφτά σκοτώνει ο ένας τον άλλο και εκεί αλλά και σε όλες τις κάστες και την κοινωνική διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας;

Κοινωνία σε κατάρρευση παγκοσμίως… Που πάμε; Πιάσαμε πάτο; Κοντεύουμε; Τι άλλο μένει… Κοινωνία που καταρρέει, πανδημία, διαστροφή, παράνοια, πόλεμοι, δολοφονίες, χάος… Που πάμε;