Η ΑΕΚ φέτος έχει πάθει κάθε λογής στραπάτσα. Έχει χάσει παίζοντας κακή μπάλα, έχει χάσει κάνοντας παιδικά λάθη, έχει χάσει βγάζοντας απαράδεκτη νοοτροπία. Έχει φτάσει ακόμα και να διασυρθεί. Και έχει πολλαπλώς τιμωρηθεί από τα ποδόσφαιρο για τις παθογένειες και τα προβλήματα που συνεχίζει να κουβαλά χωρίς να τα λύνει. Όμως σ’ αυτό το ματς με τον ΠΑΟΚ, βρήκε έναν τρόπο όλα αυτά να τα βάλει στην άκρη.
Μετά το χοντρό κάζο στο ντέρμπι της περασμένης Κυριακής, η ΑΕΚ μάζεψε τα κομμάτια της και βρήκε τα κουράγια, να σταθεί όρθια και να διαχειριστεί καλά, τηρουμένων των συνθηκών, τις απαιτήσεις ενός ημιτελικού κυπέλλου. Και παρόλο αυτά, εκεί που πίστεψε πως αφού δεν μπόρεσε να βρει γκολ και να κερδίσει, τουλάχιστον θα κρατήσει ένα 0-0 που πάντα είναι βολικό για μια ομάδα με ρεβάνς εκτός έδρας, στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων ο Μούργκ ντύθηκε Μέσι και εκτέλεσε το τέλειο φάουλ.
Ξέρετε τι μήνυμα ήταν αυτό σ’ ολόκληρο τον οργανισμό της ΑΕΚ; Αν υπάρχει θεός του ποδοσφαίρου, της έχει γυρίσει την πλάτη. Ένα μήνυμα πως ότι και αν κάνει, όσο και αν προσπαθήσει, ότι κουράγια και αν βρει, δεν υπάρχει περίπτωση να σηκώσει κεφάλι. Και από τις αντιδράσεις που είχαν οι παίκτες της ΑΕΚ μετά το τέλος του ματς, αυτό το μήνυμα καταλάβαινες πως έχουν λάβει. Γι αυτό και φοβάμαι πως αυτό το κρύο γκολ και η ακόμα πιο κρύα ήττα, κατάφερε πολύ πιο καίριο κτύπημα στην ψυχολογία των «κιτρινόμαυρων», ακόμα και από την πεντάρα της Κυριακής.
Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε. Δεν έπαιξε η ΑΕΚ καμία μπαλάρα. Αυτό δεν θα μπορούσε να το κάνει ούτε σ’ αυτό το ματς, ούτε σε κανένα μέχρι το τέλος της φετινής τριπλοκαταραμένης σεζόν. Για λόγους που έχουμε χιλιοαναλύσει. Προβληματική και αδούλευτη, χωρίς κανέναν απολύτως αυτοματισμό και σχέδιο, πορεύεται η ΑΕΚ. Γι αυτό και πολλές φορές κατά την διάρκεια (ΚΑΙ) του ματς με τον ΠΑΟΚ, είχε την μπάλα στα πόδια της για πολλή ώρα και δεν ήξερε τι να την κάνει.
Όμως για να ξέρουμε και τι λέμε, η εικόνα της ΑΕΚ σ’ αυτόν τον πρώτο ημιτελικό δεν είχε καμία σχέση ούτε μ’ αυτή στο ντέρμπι της περασμένης Κυριακής, ούτε μ’ αυτή της πρώτης αγωνιστικής των πλέι οφ στην Τούμπα. Υπήρχε προσήλωση στην ανασταλτική λειτουργία με περιορισμένα και τα λάθη και τις χαμένες θέσεις και μονομαχίες. Υπήρχε επίσης ένα αγωνιστικό δέσιμο στην ομάδα, το οποίο ξεκινούσε από την μεσαία γραμμή και οφειλόταν κυρίως στην παρουσία του πολύ παθιασμένου και δουλευταρά στο γήπεδο Γαλανόπουλου. Υπήρχε ακόμα και ένα στοιχειωδώς καλό διάβασμα της αδυναμίας του αντιπάλου, με επιθετική «στόχευση» πάνω στον Βιεϊρίνια.
Η ΑΕΚ έκανε ένα σχετικά καλό και σίγουρα ανέλπιστο με βάση όσα είχαμε δει την Κυριακή, πρώτο ημίχρονο. Έκανε ακόμα και φάσεις για γκολ, την στιγμή που η δεδομένα προβληματική άμυνά της, αυτή την φορά δεν είχε δεχθεί ούτε μισή φάση από τον ΠΑΟΚ. Από μια ομάδα δηλαδή, που ακόμα και όταν χάνει παιχνίδια, όπως την προηγούμενη Κυριακή στην Λεωφόρο, στην επίθεση λειτουργεί πολύ καλά και δημιουργεί μπόλικες ευκαιρίες. Έστω και αν της χάνει. Αυτή την φορά στο πρώτο ημίχρονο δεν απείλησε καν.
Την ευκαιρία για να μπορέσει να βρει ένα γκολ στο παιχνίδι, η ΑΕΚ την έχασε ουσιαστικά στο πρώτο μέρος. Διότι στο δεύτερο ημίχρονο έφυγε νωρίς ο καλύτερος παίκτης της που ήταν ο Γαλανόπουλος, που δεν ήταν ακόμα έτοιμος για ολόκληρο 90άλεπτο και ο Χιμένεθ έβγαλε πολύ νωρίς τον δεύτερο καλύτερο παίκτη της (έστω και αν δεν τελείωσε σωστά φάσεις), που ήταν ο Τάνκοβιτς. Ακόμα όμως και χωρίς την καλή εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, η ΑΕΚ το ματς τον είχε στον έλεγχο της. Χωρίς να απειληθεί ούτε μισή στιγμή.
Έτσι όπως πήγαινε το ματς, δεν θα το κέρδιζε. Αλλά δεν θα το έχανε κιόλας. Δεν ήταν για να το χάσει. Και αν πήγαινε με 0-0 στην Τούμπα, έπαιρνε την πρόκριση στον τελικό μ’ όλες τις νίκες και μ’ όλες τις ισοπαλίες με γκολ. Μέχρι που ο Μουργκ έγινε Μέσι και στο κεφάλι της ΑΕΚ σφύριξε κατραπακιά που ήταν βαρβάτη. Και ήταν βαρβάτη διότι ήρθε από το πουθενά και κυρίως δεν της άξιζε. Πλέον η ΑΕΚ είναι ξεκάθαρο αουτσάιντερ για πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου, όπως είναι και αουτσάιντερ για να πάρει ευρωπαϊκό εισιτήριο μέσω πλέι οφ. Το χειρότερο και το πιο ζόρικό είναι, πως αν οι παίκτες της ΑΕΚ βρήκαν τα κουράγια να σηκωθούν και να σταθούν όρθιοι μετά την πεντάρα της Κυριακής, δεν ξέρω πως και αν μπορούν να το κάνουν μετά από τον τρόπο που έχασαν τον ημιτελικό. Θέλει πλέον μεγάλα… γκατς που λένε τα αμερικανάκια.
Και κάτι τελευταίο. Η φετινή ΑΕΚ έχει προβλήματα, έχει κενά, έχει αγωνιστικές παθογένειες, έχει γκίνια. Έχει τον κακό της τον καιρό και μέσα σ’ αυτόν θα πρέπει να ψάξει τις αιτίες για τα στραπάτσα. Αλλά μίστερ Καμπάκοφ, μπροστά στα μάτια σας κάνει το φάουλ για δεύτερη κίτρινη ο Ζίφκοβιτς στον Λιβάι και κύριε VAR, με τόσες κάμερες δεν γίνεται να μην έπιασε ούτε μια την αγκωνιά του Αουγκούστο στον Τάνκοβιτς.