Για την εντυπωσιακή του παρουσία στον Δικέφαλο: «To μυστικό είναι πάντα η δουλειά. Μόνο αυτό. Καμία ατομική επίδοση δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Μόνο η ομάδα μετράει. Δεν καταλαβαίνω λέξη από τα ελληνικά αλλά έχω πίστη σε αυτό που κάνω. Το καλοκαίρι είχα κάποιες προτάσεις από την Ιταλία, δεν ήταν εύκολο για εμένα να φύγω μετά από δέκα χρόνια. Εδώ στον ΠΑΟΚ υπάρχει άπειρο πάθος, οι οπαδοί είναι απίστευτοι και σε ωθούν στη νίκη. Είμαι 33 ετών, ζω δίπλα στη θάλασσα και όταν φυσάει έχει κρύο, αλλά η Θεσσαλονίκη μου θυμίζει Νάπολη».
Για το γεγονός ότι δούλευε σε εργοστάσιο πριν ξεκινήσει καριέρα ποδοσφαιριστή: «Σηκωνόμουν στις 5:30 το πρωί, δούλευα μέχρι τις 14:00 και μετά πήγαινα στην προπόνηση. Το έκανα για μερικά χρόνια αυτό, δεν πίστευα ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής. Είχα μόνιμο συμβόλαιο με μια ομάδα από τη Σλοβενία, και πίστευα ότι αυτή θα είναι η ζωή μου, το πεπρωμένο μου…. Κάποια στιγμή παίξαμε ένα τουρνουά στην Αυστρία, υπήρχαν δεκάδες σκάουτς και ατζέντηδες. Κέρδισα το βραβείο του καλύτερου παίκτη, οπότε με πλησίασε ένας ατζέντης και μου είπε “θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής;”.
Είχα φωτιά μέσα μου, ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω όλα και να ακολουθήσω παντού το όνειρο μου, μια ευκαιρία ήταν αρκετή. Γύρισα στο σπίτι και περίμενα ένα τηλέφωνο. Στο μεταξύ, προφανώς και δούλευα, δεν μπορούσα να το αφήσω. Πέρασε ένας μήνας και δεν έγινε τίποτα, οπότε άρχισα να τον ρωτάω, για να μάθω αν υπάρχει κάποιο νέο. Πέρασαν ακόμα έξι μήνες, ακόμα δεν υπήρχε κάτι νεότερο, και είχα απογοητευτεί. Τότε ο προπονητής μου, μου είπε ότι ίσως υπάρχει μια ομάδα για μένα, η Νουόβα Γκορίτζια.
Πήγα, και μετά από δύο μήνες εκεί, με πήραν τηλέφωνο από την Παλέρμο. Στην αρχή νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα, είπα στον ατζέντη μου να μην με κοροϊδεύει. Τελικά ήταν όλα αλήθεια. Θυμάμαι το ταξίδι, πέρασε όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια μου. Ναι, τα είχα καταφέρει. Τρέμω ακόμα και σήμερα».
Για την εμπειρία του στην Παλέρμο και τους Ίλισιτς, Ντιμπαλά:
«Μίκολι, Παστόρε, ο φίλος μου ο Ίλισιτς. Ήταν ένα φαινόμενο. Στην καλή του μέρα κέρδιζε το παιχνίδι μόνος του. Την πρώτη χρονιά έπαιξα λίγο, μετά πήγα δανεικός στη Βαρέζε, και το 2012-13 επέστρεψα, τη σεζόν του υποβιβασμού. Θυμάμαι τον Ντιμπάλα, ένας ακόμα απίστευτος παίκτης. Στην προπόνηση έκανε λόμπες, τούνελ.
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, εγώ και ο Γιόσιπ Ίλισιτς καθόμασταν στον πάγκο. Ο Πάουλο σκόραρε ένα απίστευτο γκολ. Κοιταχθήκαμε έκπληκτοι και είπαμε ότι “είναι από άλλο πλανήτη”. Θυμάμαι όταν δεχθήκαμε εντός έδρας επτά γκολ από την Ουντινέζε, βρήκαμε το αθλητικό κέντρο γεμάτο με λευκά μαντήλια, που έγραφαν πάνω το αποτέλεσμα. Είχαν αφήσει ένα για τον καθένα, στο ντουλαπάκι των αποδυτήριων».
