“Ο κύβος ερρίφθη”. Και δεν ήταν η ήττα με 2-1 απο τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και ο αποκλεισμός από τον τελικό του κυπέλλου αλλά η πιστοποίηση με τον πλέον εμφατικό τρόπο του τέλους μιας “κλινικά” νεκρής ομάδας.

Τα ρεκόρ αποτυχημένων αποτελεσμάτων σε ντέρμπι καταρρίπτονται αγώνα με τον αγώνα , η απόσταση από την κορυφή είναι… αβυσσαλέα, το ” παραμύθι” της συμμετοχής σε ένα ακόμα τελικό κυπέλλου είχε οδυνηρό τέλος και το μόνο που απομένει είναι η κατάκτηση μιας των τριών θέσεων που οδηγούν στην Ευρώπη μπας και “σωθεί η χρονιά” και παραμείνει ζωντανή η ελπίδα που, ως γνωστόν, αποδημεί εις Κύριον τελευταία. Όλα αυτά συνθέτουν την φετινή ” Γκουέρνικα” της ΑΕΚ.

Άκρα του τάφου σιωπή στους κόλπους της Ενωσης. Είναι τέτοιο το ” σοκ και δέος” που προκάλεσαν οι αλλεπάληλες αποτυχίες που έχουν καμφθεί και οι τελευταίες αντιστάσεις. Ολοι ακολουθούν τη “μαύρη” μοίρα τους. Συμπεριλαμβανομένων και των φανατικών οπαδών που αδυνατούν να πιστέψουν και να αποδεχτούν το κατάντημα της ομάδας.

Δεν γνωρίζω αν ο Δημήτρης Μελισσανίδης έχει εκπονήσει σχέδιο αναγέννησης της ομάδας κι αν έχει δρομολογήσει, και σε ποιό βαθμό, τις εξελίξεις. Πολύ περισσότερο δεν γνωρίζω αν εξακολουθεί να παίζει με τους “κύβους” δοκιμάζοντας τη νοημοσύνη, τα νεύρα και τις αντοχές του κόσμου της ΑΕΚ. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σχολιάσω κάποια θέματα που μου προκαλούν απορίες.

Αν ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΑΕΚ διαθέτει “κύβους” γιατί δεν τους έριξε έγκαιρα, την εποχή που η ομάδα έκανε παρέα με τον διασυρμό και την ξεφτίλα χάνοντας στην Ευρώπη από … υπερομάδες όπως η Ζόρια; Δεν τον απασχόλησε το γεγονός ότι δεν αρκούσαν 2-3 τσουβάλια για να χωρέσουν τα 16 γκολ που δέχθηκε η ομάδα του στο ευρωπαϊκό σεργιάνι της; Δεν εξοργίστηκε παρακολουθώντας, αγώνα με τον αγώνα, να διευρύνεται η διαφορά από την κορυφή; Οι εντός έδρας ήττες από Γιάννινα, Άρη και πολύ περισσότερο οι αλλεπάλληλες αποτυχίες στα ντέρμπι τον άφησαν ασυγκίνητο;

“Καλύτερα ένα φριχτό τέλος παρά μια φρίκη χωρίς τέλος” Υποψιάζομαι ότι τα υψηλόβαθμα διοικητικά στελέχη της ΑΕΚ τους μόνους Μαρξ που γνωρίζουν είναι τα τέσσερα αδέρφια που στα μέσα της δεκαετίας του ’20 ήταν μεγάλοι σταρ του Μπρόντγουεϊ. Την ύπαρξη του θεμελιωτή του κομμουνισμού Καρλ Μαρξ την αγνοούν οπότε φυσικό και επακόλουθο είναι αγνοώντας τη ρήση των Γάλλων αστών την ποία με συγκλονιστικό τρόπο κατέγραψε ο Γερμανός φιλόσοφος, επιλέγουν τη “φρίκη χωρίς τέλος”.

Άς πρόσεχαν η τουλάχιστον ας άκουγαν τις κραυγές αγωνίας,απόγνωσης, θυμού και οργής του κόσμου της ΑΕΚ και ας είχαν δώσει ένα πρόωρο τέλος στην ισπανική φαρσοκωμωδία που εδώ και μήνες παιζόταν στο κιτρινόμαυρο θέατρο του παραλόγου. Δεν θα είχε σωθεί η χρονιά αλλά είναι σίγουρο οτι θα είχαν μπει οι βάσεις για να ένα καλύτερο αύριο.

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν μπορεί να μη το είπε ποτέ, ωστόσο στην περίπτωση της ΑΕΚ δένει γάντι η ρήση ” Παράνοια / τρέλα είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα”.

Και δεν υποστηρίζω ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης είναι παρανοϊκός ή τρελός αλλά τα πεπραγμένα του οδηγούν σε κάποια συμπεράσματα που όσο και καλόπιστος να είσαι δεν μπορείς να τα προσπεράσεις.

Ελάχιστοι κατάλαβαν γιατί, για τέταρτη φορά, επέλεξε έναν απαξιωμένο, από την ίδια του την ομάδα , προπονητή. Ο Μανόλο Χιμένεθ την τελευταία φορά που αποπέμφθηκε από την ΑΕΚ, επέστρεψε στην πατρίδα του με την ένδειξη στις αποσκευές του ” ανεπαρκής, δεν μπορεί να δώσει προοπτική και όραμα στην ΑΕΚ”

Πώς, γιατί και με πιο σκεπτικό επιλέχτηκε την τελευταία φορά; Ήταν τέτοια η απελπισία, η απογοήτευση και η οργή από την παρουσία του Καρέρα που οδήγησαν σε “παρανοϊκές” αποφάσεις τον μεγαλοπαράγοντα της Ένωσης; Ρητορικό το ερώτημα αφού δεν πρόκειται να απαντηθεί όπως δεν έχουν απαντηθεί δεκάδες ερωτήματα που καθόρισαν την πορεία της ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια με κορυφαίο, βέβαια, το ερώτημα “πώς και γιατί και με ευθύνη ποιων η ομάδα οδηγήθηκε στην Γ εθνική κατηγορία;”

“Η ιστορία διδάσκει αλλά δεν εχει κανέναν μαθητή ” διακήρυττε πριν από δεκαετίες ο Ιταλός φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι κι από ότι φαίνεται στη γειτονιά της Ενωσης εκτός από μαθητές δεν υπάρχουν και … καθηγητές. Μια γρήγορη, πρόχειρη, ματιά στη λίστα συνεργατών του Μελισσανίδη προκαλεί πολύ περισσότερες απορίες από τις απαντήσεις που δίνει.

Για να υπάρξει πραγματική εξυγίανση και αναγέννηση της Ένωσης θα πρέπει ο μεγαλομέτοχος της Ένωσης να προχωρήσει σε μεγάλες τομές λαμβάνοντας γενναίες αποφάσεις. Να σκίσει, τώρα, τη λίστα συνεργατών του και να ξεκινήσει από το μηδέν επιλέγοντας με αντικειμενικά κριτήρια και με βάση τα διεθνή πρότυπα τους κορυφαίους για την κάθε επιτελική θέση.

Στην εποχή μας δεν μπορεί η επιλογή προσώπων να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στις σχέσεις που αναπτύσσονται στα νυχτερινά μαγαζιά με δυο μπουκάλια ουίσκι για παρέα ή με άτομα που συναναστρέφεται κάποιος στις καλοκαιρινές του εξορμήσεις στα κυκλαδίτικα νησιά. Καλοί και άγιοι οι φίλοι αλλά μόνο για τα μπουζούκια ή για τα πάρτι σε μυκονιάτικα στέκια. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να επιλέγονται άτομα απο τα παρασκήνιο του ποδοσφαίρου.

Αν ο Μελισσανίδης δεν αναθεωρήσει τις απόψεις του και παραμείνει στην ίδια λογική τότε μοιραία θα στροβιλίζεται στη δίνη της τρέλας να “περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα ενώ κάνει τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά”. Θα παλεύει όχι για τίτλους αλλά για να σώζει τη κάθε χρονιά.

Το σκηνικό από χρόνια στημένο. “Για να σωθεί η χρονιά” επαναλαμβάνουν πολλάκις και εν χορώ, τα εξαπτέρυγα του Αη Δημήτρη του Νικαιώτη. Και θα”επαναλαμβάνουν το ψέμα μέχρι να γίνει αλήθεια” κατά τας γραφάς του Βλαδίμηρου του Σιμπιρσκιανού.
Ψέμα που εγινε αλήθεια για τους παράγοντες της ΑΕΚ με αποτέλεσμα να μην αναλαμβάνει κανένας την ευθύνη για τους φετινούς, κατά συρροή, διασυρμούς της ομάδας. Παραμένουν, όλοι, σιωπηλοί αναμένοντας το “θαύμα” που θα τους βγάλει από τα τραγικά αδιέξοδα μιας παταγώδους αποτυχίας.

Υ.Γ. Η κατάκτηση μιας θέσης για τη Ευρώπη δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως ένα γεγονός που σώζει τη χρονιά αλλά ως πιστοποίηση του “θάνατου” μιας ομάδας που δεν κατάφερε να πετύχει τον ένα και μοναδικό στόχο που, με βάση τη ιστορία και το όνομα της, μπορεί να έχει η ΑΕΚ. Την κατάκτηση του τίτλου.