Έτσι λοιπόν, καλό θα ήταν να ξεκινούσαμε από άλλη αφετηρία. Από την Έλενα Φάκου.

Σε μια τοποθέτησή της η δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ Ιωάννα Μάνδρου υποστήριξε ότι για τα ανήλικα παιδιά που έπεσαν θύματα βιασμού από παιδεραστές, ευθύνονται οι γονείς τους που επέτρεπαν την έξοδό τους από το σπίτι μετά τα μεσάνυχτα. Αυτή είναι μια άποψη η οποία σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση, καθώς αφ’ενός οι γονείς έχουν καθήκον να προστατεύουν τα παιδιά τους, άρα και μερίδιο ευθύνης για ότι τους συμβεί, αφ’ετέρου όμως προκαλεί και μια μετατόπιση ευθυνών όσον αφορά στο ότι δίνει στους βιαστές παιδιών ελαφρυντικά για τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Γι αυτό και καλό θα ήταν να μην είμαστε απόλυτοι στο τι σημαίνει ‘προστασία’ των ανηλίκων από τους γονείς τους και κατά πόσον αυτή μπορεί πράγματι να τα προασπίσει από τις εγκληματικές προθέσεις τρίτων. Σε κάθε περίπτωση, ένα παιδί μπορεί να βιαστεί όλο το 24ωρο και όχι μόνο μεταμεσονύκτιες ώρες. Έτσι λοιπόν, καλό θα ήταν να ξεκινούσαμε από άλλη αφετηρία.

Δεδομένου λοιπόν το ότι ένα παιδί μπορεί να πέσει θύμα βιασμού εν προκειμένω, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, η λογική ότι ‘φταίνε οι γονείς του που το άφησαν να βγει έξω’ καταρρίπτεται, καθώς σε αντίθετη περίπτωση, θα έπρεπε να μην το αφήνουν να βγαίνει καθόλου έξω. Το ότι σε κάποιες περιπτώσεις η αποπλάνηση ενός ανηλίκου μπορεί να γίνει τη νύχτα δεν δικαιώνει τη σκέψη. Αν ένα παιδί μπει στο στόχαστρο ενός παιδεραστή, ακόμα κι αν δεν μπορεί να το προσεγγίσει νύχτα, θα το κάνει άλλη ώρα. Έτσι λοιπόν, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε ως κοινωνία να κόψουμε τη φόρα στους παιδόφιλους οι οποίοι δεν δρουν αποκλειστικά σαν τα φαντάσματα μετά τις 12 τη νύχτα σε σκοτεινά σοκάκια της πόλης αλλά κυρίως μέσω ίντερνετ κάτι που σημαίνει ότι το έγκλημα οργανώνεται εξ αποστάσεως και μάλιστα ενώ το ανυποψίαστο θύμα βρίσκεται ακόμα και μέσα στην φαινομενική ασφάλεια του σπιτιού του. Εκεί προετοιμάζεται το έδαφος ώστε να επιτευχθεί αργότερα και η συνάντηση η οποία θα οδηγήσει στην σεξουαλική επίθεση.

Δεν πρέπει επίσης να προσπερνάμε το κεφάλαιο του βιασμού παιδιών από άτομα του ίδιου του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Εκεί ναι, σαφέστατα φταίνε οι γονείς και ο συγγενικός κύκλος, αφού η φωλιά προστασίας γίνεται παγίδα και μετατρέπει το άσυλο τους σε κολαστήριο. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, ναι, θα μπορούσα να δεχθώ τη λογική της συναδέλφου δημοσιογράφου. Την ευθύνη ενός γονέα που κακοποιεί το παιδί του φέρει αποκλειστικά και μόνο ο ίδιος γιατί ταυτίζεται με τον θύτη. Την ευθύνη όμως για το βιασμό ενός παιδιού από κάποιον άγνωστο, δεν την φέρει ο γονέας. Την φέρει κατά κύριο λόγο ο εγκληματίας. Ευθύνη επίσης για την κακοποίηση την οποία γνωρίζει, ανέχεται και δεν καταγγέλει επίσης φέρει ο γονέας, κάτι που συμβαίνει συνήθως σε περιστατικά ενδοοικογενειακής σεξουαλικής βίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που μια μητέρα ξέρει ότι ο πατέρας ασελγεί στο παιδί της και δεν το καταγγέλει στις αρχές επειδή φοβάται ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Αυτή είναι επίσης μια περίπτωση που η ευθύνη βαρύνει απόλυτα τον γονέα. Και αυτές οι περιπτώσεις είναι περισσότερες από εκείνες που εμπλέκονται άσχετοι τρίτοι.

Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι η μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Κι όμως, δεν υπάρχει καμιά σχολή ούτε γίνεται καμιά δοκιμή για να δει αν μπορεί να τα καταφέρει. Επειδή και οι γονείς λοιπόν είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη, καλό είναι να εξετάζουμε πολύ προσεκτικά την κάθε περίπτωση κακοποίησης ξεχωριστά και να μην εξάγουμε βιαστικά και γενικευμένα συμπεράσματα. Θα έπρεπε επίσης να συνυπολογίσουμε ότι πολλά από τα παιδιά που πέφτουν θύματα βιασμού προφανώς και δεν μπορούν να προστατευθούν από τους γονείς τους λόγω συνθηκών: ορφανά, ασυνόδευτα, παιδιά διαλυμένων οικογενειών, και διάφορες τέτοιες περιπτώσεις. Ναι, και εδώ το μερίδιο ευθύνης των γονέων είναι τεράστιο. Όπως και να έχει όμως, καλό θα ήταν αρχικά να ξεκινήσουμε από την αναπροσαρμογή του νομικού πλαισίου για την τιμωρία των παιδεραστών καθώς και την αλλαγή του νόμου περί παραγραφής των αδικημάτων. Αυτό ίσως είναι το κάψιμο ενός από τα δύο κεφάλια της λερναίας ύδρας που καραδοκεί να καταστρέψει τις παιδικές ψυχές. Μετά, ας πιάσουμε δουλειά και με το δεύτερο. “Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα” τραγούδησε ο μεγάλος Παύλος Σιδηρόπουλος.