Τι κι αν δεν μιλάνε αγγλικά; Μιλούν στην καρδιά μας. Είναι φιλικοί, είναι χαρούμενοι, είναι άνθρωποι που μας μοιάζουν και μας νοιάζονται.

Τα αγγλικά δεν είναι απαραίτητα για να συνεννοηθείς στο Βελιγράδι. Αν ήταν μάθημα στο σχολείο, οι περισσότεροι θα έκαναν κοπάνα. Αλλά ποιος είπε ότι η γλώσσα είναι απαραίτητη για να συνεννοηθείς με έναν άνθρωπο; Αρκεί να υπάρχει διάθεση, αρκεί να υπάρχει χαμόγελο κι όλα γίνονται.

Αποστολή στο Βελιγράδι από τον Γιώργο Κογκαλίδη, τη Λένα Καραλή και τον Τάσο Φραγκούλη.

Ψάχναμε να βρούμε κάτι να φάμε χθες το βράδυ. Μόλις είχαμε προσγειωθεί, αφού βρήκαμε το κατάλυμα, το οποίο είχαμε κλείσει. Κάτι που έπιασε μια απρόσμενη βροχή, κάτι που πήραμε λάθος δρόμο, μπλέξαμε.

Μια κοπέλα, που είχε κατάστημα με μπαλόνια, προσφέρθηκε να μας βοηθήσει. Λίγα αγγλικά, πολύ χαμόγελο και διάθεση. Κάπως έτσι βρήκαμε να φάμε (εκπληκτικά μπέργκερ, σε καλή τιμή) και σήμερα να ‘μαστε στη συνέντευξη Τύπου. Μετά έπρεπε να γράψουμε. Μπήκαμε στο κέντρο Τύπου, όπου ήταν ένας σεκιουριτάς ευδιάθετος και πρόθυμος να μας εξυπηρετήσει.

Είπαμε, λίγα αγγλικά… Προσπαθήσαμε να βάλουμε τους κωδικούς για το Wi-Fi, κάτι πήγε στραβά. Εκείνος πρόθυμος να μας εξυπηρετήσει. Δεν τα καταφέραμε, αλλά σιγά το πρόβλημα.

Την ώρα που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε νιώσαμε μια μικρή δίψα. Ρωτήσαμε αν υπάρχει κάπου, κάποιο σημείο να πάρουμε νερό. Δεν γνώριζε… Πριν προλάβω να καταραστώ την τύχη μου, τον είδα να έρχεται και να μου φέρνει το νερό του.

«Δεν το έχω ανοίξει» μου είπε και μου το πρόσφερε. Απίστευτη κίνηση, που –ειλικρινά- δεν την περίμενα. Από εκεί και πέρα, όλα έγιναν πιο απλά. Ένα «μπράτε» (αδερφέ) κι η γλώσσα πήγε περίπατο. Μπορούμε να έρθουμε σε επαφή, ακόμα κι αν δεν μιλάμε. Τρόποι να συνεννοηθούμε πάντα υπάρχουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι…