Περιλαμβάνει ομάδες από τις 11 γραμμές του μετρό του Λονδίνου!

Υπάρχουν διαφόρων ειδών πρωταθλήματα ανά τον κόσμο αλλά το συγκεκριμένο ξεχωρίζει για την… ιδιαιτερότητά του! Περιλαμβάνει ομάδες από τις 11 γραμμές του μετρό του Λονδίνου και παρότι δεν είναι τόσο διαδεδομένο έχει καταφέρει να έχει πάντα φιλάθλους τους ανθρώπους της εργατικής τάξης της χώρας και για το λόγο αυτό συνεχίζει ακάθεκτο την πορεία του χωρίς να επηρεάζεται από οικονομικά έσοδα και «φανφάρες».

Ιδρύθηκε το 1996, ωστόσο, η ιδέα του ξεκίνησε από το 1993 όταν ο Άντι Άντονι -ο συνιδρυτής της «Υπόγειας Λίγκας»- απευθύνθηκε στην κατασκευάστρια εταιρεία του μετρό ζητώντας της να συνδράμει οικονομικά και κατ’ ουσίαν να χρηματοδοτήσει τη δημιουργία ενός γηπέδου. Σε αυτό, η αρχική σκέψη αφορούσε τη διεξαγωγή των φιλικών μεταξύ των άτυπων ομάδων που είχαν δημιουργήσει οι εργαζόμενοι στους σταθμούς των τρένων και οι εργαζόμενοι των γραμμών του μετρό.

Η κλειστή κοινωνία και το ιδιόρρυθμο πρωτάθλημα πήρε σάρκα και οστά από το 1996 και μετά. Όταν αποφασίστηκε πως ο χώρος που ήταν διατεθειμένος για χρήση από τους εργαζόμενους, ότι θα πωλούνταν από την κατασκετυαστική εταιρεία, οι εργαζόμενοι ήρθαν σε συμβιβασμό με τη διοίκηση και τελικά βρέθηκαν χρήματα για την αγορά τροπαίου και τη μίσθωση του χώρου για τη διεξαγωγή αγώνων. Κάπως έτσι, ξεκίνησαν όλα.

Μια κοινότητα της μικρομεσαίας τάξης του Λονδίνου αποτελούμενη από ανθρώπους που δούλευαν και κέρδιζαν επάξια το μεροκάματό τους προχώρησε στη δημιουργία ενός πρωταθλήματος που θα ήταν «κλειστό» για τους ξένους. Ήταν ο συνδετικός κρίκος των ανθρώπων αυτών, περίπου 27,500 εργαζομένων στις σταθερές συγκοινωνίες του Λονδίνου από τους οποίους προέρχονται και δημιουργούνται οι ομάδες.

Την πρώτη χρονιά που δημιουργήθηκε η «Υπόγεια Λίγκα» επτά ομάδες από το σιδηροδρομικό δίκτυο του Λονδίνου συμμετείχαν στο κύπελλο σε νοκ-αουτ αγώνες με πρώτους νικητές την ομάδα District Line Railway AFC να κερδίζει στον τελικό την Picadilly.

Μέχρι το 1999 υπήρχε μόνο μια κατηγορία και στη συνέχεια χωρίστηκε σε μικρότερες καθώς υπήρχαν ομάδες από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα που δεν είχαν τη δυνατότητα για ανέλιξη και θα τίθονταν εκτός πολύ γρήγορα αν παράμεναν κόντρα στους πιο μεγάλους συλλόγους.

Πλέον, το πρωτάθλημα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, καθεμία από τις οποίες αποτελείται από έξι ομάδες καλύπτοντας όλο το ευρύ φάσμα του σιδηροδρομικού δικτύου της πόλης της Αγγλίας.

Η αρχή ήταν δύσκολη πόσω μάλλον όταν αφορούσε την οργάνωση ενός τέτοιου πρωταθλήματος που ναι μεν έχει πολύ κόσμο να το ακολουθεί πιστά και να συμβάλει στην επιβίωση του, ωστόσο, δεν είχε σε καμία των περιπτώσεων το μπάτζετ κορυφαίων λιγκών.

Υπήρχαν φορές που δεν υπήρχε καν διαιτητής στους αγώνες, ούτε βοηθοί. Σήμερα, 24 χρόνια μετά, υπάρχουν στους αγώνες πάντα 3 υπεύθυνοι και σε ό,τι αφορά το κύπελλο υπάρχουν πάντα διαθέσιμοι 4 οι οποίοι ορίζονται από την FA (Ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αγγλίας) η οποία πια έχει και αυτό το πρωτάθλημα υπό την αιγίδα της.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είναι όλοι οι συμμετέχοντες εργαζόμενοι των Σταθερών Συγκοινωνιών του Λονδίνου. Η εταιρεία, μάλιστα, έχει και την επίβλεψη των ομάδων και εν γένει του δικτύου.

Αρχικά, στους κανονισμούς ήταν απαραίτητο κάθε εργαζόμενος από συγκεκριμένο σταθμό να αγωνίζεται μόνο στην ομάδα του σταθμού του, ωστόσο, επειδή δεν υπήρχε πάντα επάρκεια στους παίκτες, αυτό άλλαξε και πια είναι πιο ευέλικτη η μεταφορά από τον έναν σύλλογο στον άλλον.

Αυτό που είναι το άξιο αναφοράς είναι πως πια οι σύλλογοι αρχίζουν και αποκτούν φήμη και σταδιακά ολοένα και αυξάνονται οι χορηγίες. Για παράδειγμα, η ομάδα Picadilly FC έχει μεγάλο υποστηρικτή και αδελφό σύλλογο την Άρσεναλ.

Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας κάνοντας απλά αυτό που αγαπούν οι εργαζόμενοι στο μετρό του Λονδίνου μπορεί κάποια στιγμή να δουν τα όνειρά τους για μεγάλες βραδιές σε κορυφαία γήπεδα να γίνονται πραγματικότητα!

*Πηγή φωτό: David Bauckham

Επιμέλεια: Φαίη Λέντα