Τον λόγο έλαβε αρχικά ο μεγάλος γιος της Φώφης Γεννηματά. «Η αγάπη και η στοργή σου δεν είχε όρια παρά την απαιτητική σου καριέρα, το νιώθουμε έντονα», ανέφερε στον επικήδειο που εκφώνησε στην εξόδιο ακολουθία στη Μητρόπολη Αθηνών ο 17χρονος γιος της Φώφης Γεννηματά, Γιώργος Γεννηματάς – Τσούνης.
«Έδωσες όλες τις μάχες παλικαρίσια, ήσουν αγωνίστρια της ζωής για τη ζωή. Αντίκρυσες τον κίνδυνο με το φανταχτερό χαμόγελο σου, δείχνοντας τη δυναμικότητα σου και τη θέληση για τη ζωή. Έγινες έτσι υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους», τόνισε ο γιος της.
Λύγισε το Πανελλήνιο με τους επικήδειους των παιδιών της Φώφης Γεννηματά [vids]
«Με την αποχώρησή σου νόμιζα ότι φεύγουν οι ελπίδες μου. Τώρα όμως πιστεύω ακόμη περισσότερο στον άνθρωπο. Κρατήθηκες με όσες δυνάμεις σου είχαν απομείνει, για να μας κρατήσεις στην αγκαλιά. Είμαι σίγουρος ότι θα μας κοιτάς με χαμόγελο πάνω εκεί από τα σύννεφα», κατέληξε.
Τον λόγο έλαβε στη συνέχεια η 15χρονη κόρη της Φώφης Γεννηματά, Κατερίνα:
«Έφυγες νικήτρια. Πάλεψες την αρρώστια μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν το έβαλες ποτέ κάτω. Ήσουν και θα ήσουν πάντα η ηρωίδα μας. Η μαμά μας. Μας χάρισες στιγμές με πολύ αγάπη και πολύ τρυφερότητα που θα μείνουν πάντα στη μνήμη μας.
Ήσουν και θα είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω πιο πολύ. Είμαι περήφανη για εσένα. Μας έμαθες να αγωνιζόμαστε, να μην τα παρατάμε και να ζούμε την κάθε στιγμή. Θα μας λείψεις πολύ. Θα μου λείψει το χάδι σου, η παρουσία σου, η ζεστή αγκαλιά σου και αυτή η ενέργεια που γέμιζε το σπίτι χαρά.
Πάντα όταν ήσουν κοντά μου ένιωθα ασφάλεια. Τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο μου είχες πει πόσο πολύ μας αγαπάς. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Θα είσαι πάντα ζωντανή στις καρδιές μας. Αντίο μαμά, είσαι μαχήτρια, θα σε αγαπάμε πολύ και πάντα».
«Στις τελευταίες μας κουβέντες μου είπες 1,2,3 πάμε. Και μου έδωσες τα χέρια σου για να σηκωθείς. Έτσι έφυγες, όρθια και με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μια μαχήτρια», ανέφερε συγκινημένη η μεγαλύτερη κόρη της, Αιμιλία.
«Δεν λύγισες, δεν ηττήθηκες. Μια μάχη που δεν παραδίδεις τα όπλα είναι μια μάχη κερδισμένη. Το χέρι χτυπούσες στο τραπέζι. Το χέρι το χτύπησες πολλές φορές σαν κορίτσι, γυναίκα, μητέρα και κέρδισες. Δεν ήταν ποτέ σκληρό, ήταν απαλό και γεμάτο ανιδιοτέλεια. Η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή, αλλά και ασπίδα δυνατή σαν εσένα. Αυτό το οικείο άρωμα που δεν ξεκολλάει από πάνω μας, το χαμόγελό σου, το χάδι σου, το φάμιλι που έλεγες όταν έμπαινες στο σπίτι και κυρίως το ζεϊμπέκικο της ζωής που χόρεψες καλύτερα απ’ όλους, αλλά και οδηγός για μια ζωή γεμάτη αγάπη, χαμόγελο, αλήθεια, αξιοπρέπεια και ελπίδα, αυτά μας έμαθες και να είσαι σίγουρη ότι θα τα ακολουθήσουμε».