Περί αποτυχίας και πλάνου. Γράφει ο Νίκος Μποζιονέλος
Ήταν αποτυχημένη η μεταγραφική πολιτική του Παναθηναϊκού; Σαφώς και κρίνεται η πολιτική, η λογική και όχι τα αποτελέσματα και το τι θα φέρουν οι νέοι παίκτες. Διότι στις 15 Σεπτεμβρίου περιμένεις για να κλείσεις κάτι μεγάλο, ένα όνομα που δεν βρήκε αλλού ομάδα, κάτι «ηχηρό» τέλος πάντως.
Ένας νεαρός Γάλλος κι ένας νεαρός Αλβανός μπορούν να υπογράψουν από τις αρχές Ιουλίου. Πλάνο, υπάρχει, αν μη τι άλλο και άπαντες περικλείουν με εμπιστοσύνη τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς διότι άπασες είναι επιλογές του. Από τα περσινά, τα επιτυχημένα, κέρδισε χρόνο. Παράτασης αλλά και να δουλέψει.
Ήταν αποτυχημένη η μεταγραφική πολιτική της ΑΕΚ; Εννοείται. Όταν έχεις πάρει νέο προπονητή (που, προσωπικά, τον πιστεύω πάρα πολύ) και αυτός παίζει με τριάδα πίσω, δεν περιμένεις να ξεκινήσει η ΔΕΘ για να κλείσεις φουλ μπακ και να γεμίσεις το ρόστερ.
Και ούτε πλάνο υπήρχε, ως φάνηκε. Όταν χτυπάς την πόρτα του Ομάρ για καιρό, ή τον κλείσεις ή αποσύρεσαι. Δεν περιμένεις.
Ήταν αποτυχημένη η μεταγραφική πολιτική του Ολυμπιακού; Εννοείται εξίσου. Ο ορισμός του «ό,τι να’ ναι»! Φέρνεις δύο world class ονόματα για να γεμίσει το Καραϊσκάκη, να πουλήσεις φανέλες και να ζητήσεις τα διπλά από τους χορηγούς, μα και η κουτσή Μαρία ξέρει ότι ο Μαρσέλο και ο Χάμες ανάθεμα κι αν προλάβουν τον πρώτο γύρο της Super League ή, μετά τη χθεσινή 3άρα από τη Φράιμπουργκ, ακόμη και την… Ευρώπη. Αντιθέτως, Σαμασέκου και Μπακαμπού ήταν άψογες κινήσεις ενώ οι Ομάρ και Κασάμι σε κάνουν να αναπολείς τον… Γιάννη Μπέζο («μα από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;»).
Και δημιουργήθηκε μια ομάδα-Βαβέλ, χωρίς ουδείς να εγγυάται ότι θα συνεχίσει με τον ίδιο προπονητή.
ΥΓ. Ήταν αποτυχημένη η πορεία της Εθνικής στο Eurobasket; Μα όταν είσαι εκτός μεταλλίων από το 2009, όταν για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έχεις ικανότατο προπονητή στον πάγκο και τον σούπερ σταρ του ΝΒΑ παρόντα και υγιή, φυσικά και ήταν. Όπως ήταν για τη Σλοβενία και τη Σερβία.
Ας μας γίνει μάθημα το φετινό, ενόψει Mundobasket (αν πάμε) και κυρίως ενόψει Eurobasket 2025. Πλάνο πάντως, υπάρχει, αν μη τι άλλο.