Για τη Μάγδα, για τον Παύλο, για τον Λουκμάν, για όσους δεν φοβήθηκαν το ναζιστικό τέρας, για όσους δεν λύγισαν.

Είναι μια μέρα δικαίωσης. Πρώτα απ’ όλα για την Ελληνίδα μάνα, που αν είχε πρόσωπο, θα ήταν η Μάγδα Φύσσα. Για τη μάνα, η οποία άντεξε επτά χρόνια να φτιάχνει δυο… καφέδες, παρότι ήταν μόνη της. Για εκείνη, που άκουσε να τη χλευάζουν και να τη ρωτούν «πού είναι τώρα ο Παύλος σου». Για εκείνη, που άκουγε με λεπτομέρειες πως ο ναζιστής Ρουπακιάς κατ’ εντολή των εγκεφάλων της εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» δολοφόνησε το παιδί της. Για εκείνη, που βάδιζε μόνη της, δίχως να κοιτάζει αν και πόσος κόσμος υπήρχε πίσω, αλλά κυρίως τι και ποιος ήταν απέναντι.

Είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα δική της νίκη και νίκη του πατέρα του Λουκμάν, που πήγε κι άγγιξε με σεβασμό την προτομή του Παύλου, ενώνοντας καημό κι αγώνα. Είναι νίκη όλων εκείνων που δεν φοβήθηκαν το ναζιστικό μόρφωμα, τα τάγματα εφόδου, τον οργανωμένο στρατό των αλητών.

Ο φασισμός δεν πεθαίνει σε αίθουσες δικαστηρίων, στον δρόμο με τον καθημερινό μας αγώνα θα τον τσακίσουμε. Αλλά, ας μην παρασυρθούμε από τους πανηγυρισμούς, ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη «ένοχος» δεν ακούστηκε για τους… ξεπλένηδες.

Για τους δημοσιογράφους (ξεκινώ από το συνάφι μας), που είδαν στη δολοφονία του Παύλου… οπαδικά κίνητρα, που ονειρεύονταν μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή», που είδαν με ενδιαφέρον αυτό το ξεχωριστό εγχείρημα, που αποθέωναν τους δολοφόνους, επειδή συνόδευαν (τάχα μου) γριούλες στα ΑΤΜ. Είναι κι αυτοί ένοχοι.

Είναι κι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που αγνοώντας το αριστερό της πρόσημο και την απόφαση για μόνιμη και διαρκή πάλη απέναντι στον φασισμό, δεν έκανε κάτι για να κινηθούν νωρίτερα οι διαδικασίες, αντίθετα με νομοσχέδια άνοιξε παράθυρα και μπαλκονόπορτες. Σήμερα, ως ένδειξη μεταμέλειας κι αυτοκριτικής ήταν εκεί, έξω από το Εφετείο, αλλά είναι κι αυτοί ένοχοι.

Είναι κι ο Μίκης, που έδειξε ασέβεια στον Θεοδωράκη και τους πολυετείς αγώνες του, βλέποντας (ου γαρ έρχεται μόνο) τους Χρυσαυγίτες ως μπατριώτες που αγαπούν την Ελλάδα με έναν εριστικό τρόπο. Και ΝΑΙ, Μίκη, είσαι κι εσύ ένοχος.

Είναι ένοχοι όσοι παίζουν στην κεντρική πολιτική σκηνή κι οδήγησαν κόσμο στη φτώχια, φροντίζοντας παράλληλα να ενοχοποιήσουν την ενασχόληση με την πολιτική, περνώντας απολιτίκ αντιλήψεις στα παιδιά μας, με αποτέλεσμα να βρει ο ντόπιος φασισμός πρόσφορο έδαφος και με μπουρδολογίες να ανθίσει. Μα κι ο Χίτλερ με εκλογές βγήκε.

Είναι ένοχοι κι οι 380.000, που τότε πήγαν στην κάλπη και ψήφισαν Χρυσή Αυγή, τάχα μου για να τιμωρήσουν τους επίορκους πολιτικούς, τους οποίους όχι μόνο ψήφιζαν, αλλά συνωστίζονταν στα πολιτικά τους γραφεία, για ένα ρουσφετάκι. Οι κυρ Παντελήδες, πιο ένοχοι από τους ένοχους.

Αυτοί δεν θα δικαστούν και δεν θα καταδικαστούν. Αλλά ας είναι. Ας γυρίσουμε στη Μάγδα. Αύριο το σπίτι θα είναι ξανά άδειο, ο Παύλος δεν θα πιει το καφεδάκι μαζί της. Έχασε έναν γιο, απέκτησε πολλούς άλλους. Η ίδια ξέρει πως ακόμα κι η δικαίωση του αγώνα της δεν θα απαλύνει τον πόνο της. Απόψε, όμως, μπορεί να κοιμηθεί, πιο ήσυχα και πού ξέρεις. Ίσως να χαμογελάσει και λίγο και μετά να δακρύσει, βλέποντας τον Παύλο στη σκηνή να τραγουδά «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ»…