Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα άφησε την τελευταία του πνοή και ένα πέπλο θλίψης σκέπασε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο Θεός του ποδοσφαίρου δεν μένει πια εδώ, επέστρεψε στον παράδεισο!

Ήταν 30 Οκτωβρίου του 1960, η μέρα που στο Λανούς έλαμψε το άστρο ενός ανθρώπου που έμελλε να γίνει ήρωας, θεός και μύθος! Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε για να κερδίσει τα πάντα, να φτάσει εκεί που κανείς άλλος δεν μπόρεσε να φτάσει και να πέσει τόσο χαμηλά που να μην υπάρχει πιο κάτω. Κι όμως 25/11/2020 ο Ντιεγκίτο «έφυγε» σε ηλικία 60 ετών παθαίνοντας καρδιακή προσβολή. «Έφυγε» αφήνοντας φτωχότερο τον ποδοσφαιρικό κόσμο μα συνάμα και πλουσιότερο μιας και η κληρονομιά του θα συντροφεύει γενιές και γενιές. «Έφυγε» για το ταξίδι της αιωνιότητας με άγνωστο προορισμό αφού υπήρξε παιδί τόσο του Θεού όσο και του Διαβόλου.. «Έφυγε» γεννημένος μαχητής μέσα στις τέσσερις γραμμές και ταυτόχρονα αδύναμος να αντισταθεί στους πειρασμούς της ζωής.. Όμως τι θυμάται κανείς μόλις ακούει το όνομα του;

O Μαραντόνα μεγάλωσε στην φτωχή γειτονιά Villa Fiorito. Ήταν το πέμπτο από τα οχτώ παιδιά και το πρώτο αγόρι μετά από τέσσερα κορίτσια. Η οικογένεια του ήταν μια από τις φτωχότερες στην πόλη και ο ίδιος θυμάται τον πατέρα του να φεύγει για δουλειά στις 4 το πρωί και να επιστρέφει το βράδυ για να τους πάρει ο ύπνος αγκαλιά. Παρά την αδυναμία που του είχε, ο Ντιέγκο έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του «μαμάκια»  αποκαλύπτοντας ότι ήταν ο αγαπημένος της μητέρας του. «Η μητέρα μου πιστεύει ότι είμαι ο καλύτερος, και εγώ μεγάλωσα για να πιστεύω πάντα αυτό που μου λέει η μαμά μου!».

Η πρώτη επαφή του Μαραντόνα με το ποδόσφαιρο ήρθε όταν στα τρίτα του γενέθλια ο ξάδερφος του, Μπέτο Ζαράτε, του έδωσε για δώρο μια μπάλα ποδοσφαίρου. Ο μικρός Ντιεγκίτο κοιμήθηκε έχοντας την μπάλα μέσα στην μπλούζα του για περίπου έξι μήνες προκειμένου να μην του την κλέψουν. Φυσικά δεν ήταν λίγες οι φορές που η μπάλα αυτή κατασχέθηκε από την μητέρα του που ήθελε να επικεντρωθεί στις σπουδές και να γίνει λογιστής. «Η μπάλα ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι, δεν μου άρεσαν αυτά που έπαιζαν τα άλλα παιδιά. Η μπάλα ήταν η σωτηρία μου». Το ποδόσφαιρο ήταν από νωρίς το κάλεσμα του..

Όταν ήταν 11 ετών ξεκίνησε να παίζει στην Αρχεντίνος Τζούνιορς FC. Τότε ξεκίνησαν όλα. Του νοίκιασαν διαμέρισμα δέκα λεπτά από το γήπεδο κάτι που ήταν μια μεγάλη αλλαγή για την οικογένεια του που ζούσε τόσα χρόνια σε μια παράγκα μέσα στη φτώχεια και τις λάσπες. «Έπαιζα ποδόσφαιρο πάντα με τη σκέψη να αγοράσω ένα σπίτι για τους γονείς μου και να μη επιστρέψω ξανά στην Villa Fiorito». Ο στόχος του Μαραντόνα είχε κιόλας επιτευχθεί από τα 15 του που ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά, αναλαμβάνοντας παράλληλα ένα πολύ μεγάλο βάρος.. να φροντίσει την οικογένεια του, όταν ακόμη ήταν ένα παιδί που χρειαζόταν φροντίδα.

Πέντε χρόνια μετά ο Ντιέγκο διάλεξε να αγωνιστεί για την Μπόκα Τζούνιορς παρότι τον διεκδικούσε και με καλύτερη χρηματική προσφορά η Ρίβερ Πλέιτ. Με την Μπόκα κέρδισε τον πρώτο συλλογικό του τίτλο, το πρωτάθλημα του 1981, τον μοναδικό που κέρδισε στην πατρίδα του. Ήταν μάλιστα αυτός που έδωσε την ασίστ για ένα από τα θρυλικότερα γκολ στην ιστορία του συλλόγου στο συμπαίκτη του Ούγκο Περότι στη νίκη με 1-0 επί της Οέστε στην 32η αγωνιστική εξασφαλίζοντας τον τίτλο από την αντίπαλό της. Το γκολ έμεινε στην ιστορία ως «η χιονοστιβάδα του Περότι» και η Μπόκα κατέκτησε το πρωτάθλημα για πρώτη φορά από το 1976. Στο πρωτάθλημα της Αργεντινής ήταν για πέντε συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ, μια επίδοση ρεκόρ που ακόμα παραμένει, ενώ το 1979 και το 1980 ψηφίστηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Νότιας Αμερικής.

Επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν η Μπαρστελόνα. Ο Μαραντόνα έγινε παίκτης της ομάδας της Καταλονίας από το 1982 μέχρι το 1984 αγωνιζόμενος περισσότερο ως επιθετικός μέσος παρά ως καθαρόαιμος επιθετικός όπως ξεκίνησε την καριέρα του, και σημείωσε 38 γκολ συνολικά σε 58 επίσημους αγώνες. Ο Αργεντινός ποδοσφαιριστής δεν κατάφερε πολλά με την φανέλα των «μπλαουγκράνα» αλλά ούτε και έδειξε την επιθυμία να μείνει στον σύλλογο. Έτσι η επόμενη ομάδα έμελλε να είναι η ομάδα της καρδιάς του, η ομάδα που τον λάτρεψε σαν θεό και εκείνος ανταπέδωσε οδηγώντας την στα ουράνια!

Από την Καταλονία μετακόμισε στην Ιταλία για λογαριασμό της Νάπολι. Μια πανάκριβη μεταγραφή που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως λόγω της φτώχειας των Ναπολιτάνων. Πάνω από 75.000 Ναπολιτάνοι υποδέχτηκαν τον Μαραντόνα σαν να ήρθε ο μεσσίας. Μια πόλη που λάτρευε το ποδόσφαιρο, όμως δεν είχε δει καμιά χαρά και καμιά επιτυχία.  «Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολης, επειδή αυτοί είναι όπως ήμουν εγώ στο Μπουένος Άιρες» είχε δηλώσει στην επίσημη παρουσίαση του και αναμφίβολα τα κατάφερε!

Όταν ο Μαραντόνα έφτασε στην Νάπολι ζήτησε ένα σπίτι και του δόθηκε ένα διαμέρισμα, ζήτησε μια Ferrari και του δόθηκε ένα Fiat. Ο ίδιος χαρακτήρισε υποβαθμισμένη την κατάσταση που επικρατούσε, κάνοντας ωστόσο ξεκάθαρο ότι αυτό δεν θα διαρκούσε για πολύ. Είχε έρθει για να αλλάξει τα πράγματα. Είχε έρθει για να κερδίζει σε κάθε παιχνίδι, για να κερδίσει τίτλους.. «Σημασία έχει η δόξα και όχι τα χρήματα».

Την πρώτη χρονιά κατάφερε να βγει τρίτος σκόρερ και έφτασε την Νάπολι στην 8^η θέση, ενώ την σεζόν 1985-1986 την ανέβασε στην 3^η θέση. Στις 3 Νοεμβρίου 1985 η Νάπολι νίκησε τη Γιουβέντους με 1-0 για πρώτη φορά με γκολ του Μαραντόνα. Μάλιστα ένας σχολιαστής στην τηλεόραση ανακοίνωσε την κατάρρευση πέντε ατόμων και καρδιακών προσβολών, δύο εκ των οποίων βρίσκονταν στο γήπεδο. «Αυτός ο στόχος ήταν για τους ανθρώπους της Νάπολι», δήλωσε ο ίδιος μετά τη λήξη του αγώνα. Με επικεφαλής τον Αργεντινό, η Νάπολι κέρδισε τότε, 1986-1987, το πρώτο ιταλικό πρωτάθλημα της Serie Α, 61 χρόνια μετά την ίδρυσή της!

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ακολουθήθηκε από την κατάκτηση του Κυπέλλου με νίκη επί της Αταλάντα με 4-0 με δύο τέρματα του Αργεντινού, που ήταν τότε ο μόνος ξένος παίκτης της ομάδας. Η Νάπολι έγραψε την σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία της κατακτώντας το νταμπλ, κάτι που μόνο τρεις άλλοι σύλλογοι είχαν καταφέρει μέχρι τότε (Γιουβέντους, Τορίνο, Ίντερ), και οι τρεις της βόρειας χώρας. Ο Μαραντόνα σημείωσε 10 γκολ στο πρωτάθλημα και 7 στο Κύπελλο, όπου η ομάδα κατέκτησε το τρόπαιο νικώντας σε όλους τους αγώνες (13), ρεκόρ που παραμένει μέχρι σήμερα.

Οι εορτασμοί ήταν θορυβώδεις, μια σειρά τρομακτικών εκδηλώσεων και εορτασμών που ξέσπασαν από το δρόμο, και μεταφέρθηκαν σε όλη την πόλη σαν 24ώρο καρναβάλι, το οποίο έτρεχε πάνω από μία εβδομάδα. Οι οπαδοί ετοίμαζαν τις κηδείες για τη Γιουβέντους και το Μιλάνο (Ίντερ, Μίλαν), και έκαιγαν τα φέρετρα τους, η «άλλη» Ιταλία είχε νικήσει και γεννιόταν μια νέα αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία του Μαραντόνα. Σύντομα, η φωτογραφία του Ντιέγκο κρεμάστηκε δίπλα στον Ιησού στα μισά σπίτια της Νάπολης. Τοιχογραφίες του Ντιέγκο ζωγραφίστηκαν παντού ακόμα και στα αρχαία κτίρια της πόλης και τα νεογέννητα παιδιά ονομάζονταν προς τιμήν του.. ο δικός τους Θεός!

Το Κύπελλο UEFA της αγωνιστικής περιόδου 1988-89 ήταν ο πρώτος και τελευταίος διεθνής τίτλος του συλλόγου και του αρχηγού της στην Ευρώπη. Στα προημιτελικά η Νάπολι απέκλεισε την Γιουβέντους και στον ημιτελικό την Μπάγερν Μονάχου, ενώ στον τελικό αντιμετώπισε τη Στουτγκάρδη την οποία νίκησε με 2-1 (με ασίστ του Μαραντόνα στο νικητήριο τέρμα) και ήρθε ισόπαλη με 3-3 στη Γερμανία. Στον αγώνα του Σούπερ Κυπέλλου Ιταλίας το 1990 (1 Σεπτεμβρίου) η Νάπολι συνέτριψε τη Γιουβέντους με 5-1 σε μία συνάντηση που έγινε στη Νάπολη και πρόσφερε στο Μαραντόνα τον τελευταίο τίτλο του στην Ευρώπη.

Στη Νάπολη ο Μαραντόνα λατρεύτηκε σαν «θεός» αν και οι φήμες για την εξωγηπεδική ζωή του οργίαζαν. Με το σύλλογο της νότιας Ιταλίας κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, το Κύπελλο Ιταλίας, το Σούπερ Κύπελλο της χώρας καθώς και το Κύπελλο UEFA της χρονιάς 1988-1989.

Μετά από τιμωρία 15 μηνών, για χρήση ουσιών, και παρά το συγκρατημένο ενδιαφέρον μεγάλων συλλόγων, έπαιξε για ένα χρόνο στη Σεβίλλη. Παρότι φάνηκε να βρίσκει τον καλό του εαυτό οι «αλκυονίδες» μέρες δεν κράτησαν για πολύ και ο Μαραντόνα επέστρεψε στις παλιές κακές του συνήθειες. Αργότερα μέσα στη χρονιά (1993) και μετά το διαζύγιο με την ισπανική ομάδα, επέστρεψε στην πατρίδα του για να αγωνιστεί φορώντας την φανέλα της Νιούελς Ολντ Μπόις. Ωστόσο η Νιούελς δεν άργησε να λύσει τη συνεργασία μαζί του γιατί δεν προσέρχονταν στις προπονήσεις.

Στη συνέχεια το 1995, μετά το τέλος και της δεύτερης τιμωρίας του, αγωνίστηκε για δύο χρόνια με την Μπόκα Τζούνιορς. Ο κόσμος τον λάτρευε και επιζητούσε την επιστροφή του διακαώς τραγουδώντας ««Έλα στην Μπόκα, γεννάω αυγά, όλοι φωνάζουν, για να επιστρέψει ο Ντιέγκο».  Τελείωσε την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία το 1997 σε ηλικία 37 ετών: σε έναν αγώνα με την Κόλο-Κόλο υπέστη τραυματισμό που θα τον κρατούσε αδρανή για αρκετές ημέρες. Επανήλθε για να παίξει στις 25 Οκτωβρίου 1997, στον αγώνα της Μπόκα με την αιώνια αντίπαλο Ρίβερ Πλέιτ αλλά αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο. Ο αγώνας έληξε με νίκη της Μπόκα με 2-1 και αυτό θα ήταν και το τελευταίο επίσημο παιχνίδι του, καθώς ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο την ίδια ημέρα των 37ων γενεθλίων του, στις 30 Οκτωβρίου, έχοντας σημειώσει 360 τέρματα σε 704 επίσημους αγώνες (στοιχεία με βάση την RSSSF), ενώ συμπεριλαμβανομένων και των φιλικών 552 τέρματα.

Ιστορία όμως έγραψε και με την Εθνική Αργεντινής.. Έλαβε μέρος σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, συμπεριλαμβανομένου του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 στο Μεξικό, όπου έλαμψε η χαρισματική προσωπικότητά του και οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του τροπαίου με νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό. «Σε δύο ώρες θα είμαστε οι παγκόσμιοι πρωταθλητές» είπε ο Μαραντόνα πριν μπουν οι δυο ομάδες στον αγωνιστικό χώρο και πράγματι είχε δίκιο. Όσο σκληροί και ικανοί ήταν οι Γερμανοί δεν γινόταν να κερδίσουν το πάθος και την θέληση των Αργεντινών. Έπαιξαν σαν να κρέμεται η ζωή τους από αυτό το παιχνίδι..

Στον προ-ημιτελικό απέναντι στην Αγγλία, πέτυχε δύο γκολ, στη νίκη της ομάδας του με 2-1 που γράφτηκε στην ιστορία για δύο διαφορετικούς λόγους. Το πρώτο γκολ επιτεύχθηκε με χέρι γνωστό σε όλους ως «Χέρι του Θεού», ενώ το δεύτερο ήταν προϊόν των εξαιρετικών ικανοτήτων του με εκπληκτική ατομική προσπάθεια. Αυτό το γκολ, καταγράφηκε ως το «Γκολ του αιώνα» από τους ψηφοφόρους της FIFA το 2002.  Εκ των υστέρων ο Μαραντόνα είχε δηλώσει «Αν μπορούσα να ζητήσω συγγνώμη και να αλλάξω ότι έγινε θα το έκανα. Αλλά ο στόχος είναι ακόμη στόχος. Η Αργεντινή έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής και ήμουν ο καλύτερος παίχτης στον κόσμο».  Χρόνια μετά είχε δηλώσει επίσης πως ένιωσε σαν να κλέβει τους Άγγλους και να αρπάζει τη νίκη. Μάλιστα είχε αποκαλύψει πως περίμενε τους συμπαίκτες του να έρθουν να τον αγκαλιάσουν, και όταν είδε ότι κανένας δεν ερχόταν, τους είπε: ελάτε ειδάλλως ο διαιτητής θα το ακυρώσει!

Ίσως στο γκολ με το χέρι και στο γκολ που πέρασε όλους τους αντιπάλους του να βρίσκονται όλοι οι λόγοι που είναι αγαπητός αλλά και που είναι μισητός. Λίγη ψευτιά αλλά και πολύ ιδιοφυία..  Το ποδόσφαιρο του Ντιέγκο δεν μπορούσαν να το παίξουν άλλοι. Δεν είχε ποτέ σωματικό πλεονέκτημα αλλά ήταν σαφές ότι ο πιο σημαντικός μυς ήταν ο εγκέφαλος. Αυτός του επέτρεπε να τα κάνει όλα καλύτερα από τους υπόλοιπους..

-Τι λέτε σ’ αυτούς που λένε ότι είστε ο κληρονόμος του Πελέ;

«Θέλω μόνο να είμαι ο Μαραντόνα. Δεν θέλω να είμαι ούτε ο κληρονόμος, ούτε ο νέος Πελέ. Μόνο ο Μαραντόνα!»

Υ.Γ. Ευχαριστώ Θεέ μου για το ποδόσφαιρο. Ευχαριστώ για τον Μαραντόνα.