Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για τον αυτοκαταστροφικό, αγέρωχο και αθυρόστομο Μαραντόνα ο οποίος στις 25/11/2020 ξεκίνησε για το Μεγάλο Ταξίδι, σκορπώντας τη θλίψη στον πλανήτη.

Τέτοιες ώρες δεν έχει σημασία να αναρωτηθούμε αν ήταν ο καλύτερος που πέρασε από τα γήπεδα. Σημασία έχει ότι έφυγε ο άνθρωπος που πήρε δυο ομάδες από το χέρι και τις οδήγησε στην κορυφή.

Την Εθνική Αργεντινής και τη Νάπολι. Ουδέποτε στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου υπήρξε παίκτης που κατάφερε να οδηγήσει δυο ομάδες στην κορυφή. Ολοι, του απόδωσαν προσωπικά αυτή την επιτυχία. Οι συμπαίκτες του αναφέρονται απλά ως συμπαραστάτες. Λίγοι θυμούνται τώρα μετά από τριάντα πέντε χρόνια ποιοι ήταν μαζί του. Ο Πελέ και ο Μέσι είχαν συμπαίκτες που θα μνημονεύονται. Οι συμπαίκτες του Μαραντόνα δεν άντεξαν στον χρόνο. Τους σκέπασε η προσωπικότητα και η λάμψη ενός ποδοσφαιρικού μύθου. Διότι ο Μαραντόνα ήταν μύθος μέσα κι έξω από τα γήπεδα.

Αντισυμβατικός και αυτοκαταστροφικός, αγέρωχος και αθυρόστομος δεν άφηνε πέτρα πάνω στην πέτρα. Όπως δεν άφηνε κι αντίπαλο σε ησυχία. Ένα προς έναν του εξέθετε όλους. Τους άφηνε να κοιτάζουν την φανέλα με το νούμερο 10 χωρίς να μπορούν ν κατανοήσουν την ποδοσφαιρική γραφή του. Δεν μπορούσαν να διαβάσουν στη γλώσσα του Ντιέγκο. Γιατί οι επινοήσεις του ξεπερνούσαν την φαντασία και τα σόλα του μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με εκείνα των μεγαλύτερων βιρτουόζων της μουσικής. Ο κοντόχοντρος με το πλούσιο μαλλί άφησε βαθύ το αποτύπωμά του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Κανένας παίκτης στην ιστορία του αθλήματος δεν υπήρξε τόσο επιδραστικός ο όσο αυτός. Και κανένας δεν λατρεύτηκε περίπου σαν θεός όσο λατρεύτηκε αυτός σε Αργεντινή και Νάπολι.

Τα χρόνια πέρασαν ο Μαραντόνα εξακολουθεί να μαγεύει ακόμα κι εκείνους που δεν πρόλαβαν να τον δουν παρά μόνο στα βίντεο που υπάρχουν για να υμνολογούν την τέχνη του. Τι κι αν ο ίδιος με πράξεις και παραλείψεις του μουντζούρωνε την λαμπερή του εικόνα. Οξύς, σαρκαστικός και έξω από νόρμες και κανόνες ο Μαραντόνα ενίσχυσε τον μύθο του και διάλεγε πάντα από την σωστή πλευρά α της ιστορίας. Ηταν πάντα με εκείνους που νοιάζονταν για του φτωχούς και τους αδικημένους. Εβγαλε την γλώσσα του στην εκκλησία και στους ισχυρούς του κόσμου. Βαρύνεται με ατοπήματα που υπονόμευσαν την ίδια του τη ζωή επιβαρύνοντας ανεπανόρθωτα την υγεία του.

Εφυγε αλλά ο μύθος του θα μένει απρόσβλητου στους αιώνες. Μπορεί οι ισχυροί του κόσμου να μπαίνουν στα Φόκλαντς και να πανηγυρίζουν για την πολεμική ισχύ τους αλλά μπορεί κι ο Ντιέγκο με μια μπάλα να τους ταπεινώνει. Γιατί εντέλει αυτός ήταν ο Μαραντόνα: Μόνος του και όλοι τους