Σε άλλα χρόνια, κοντινά αλλά και μακρινά, η ΑΕΚ έμπαινε σε κρίσιμα παιχνίδια (όχι μόνο ποδοσφαιρικά) και τα κέρδιζε, επειδή πολύ απλά δεν γινόταν να χάσει. Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της φετινής ΑΕΚ, είναι πως όλο αυτό το έχει αντιστρέψει. Σ’ όλα τα κρίσιμα παιχνίδια της, τελικά έχασε, επειδή πολύ απλά δεν γινόταν να κερδίσει. Αυτό έγινε και στην Τούμπα, στο ματς που ήταν η τελευταία ευκαιρία για να μείνει στην διεκδίκηση ενός τίτλου.
Κακά τα ψέματα. Όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, σ’ άλλες εποχές η ΑΕΚ θα το είχε καθαρίσει και μάλιστα με ευκολία. Μπορεί βλέπετε να πέταξε ένα ημίχρονο η ΑΕΚ προσπαθώντας να πατήσει καλά μέσα στο γήπεδο, να «ψαχουλέψει» τις προθέσεις, την κατάσταση και την ψυχολογία του αντιπάλου και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Όμως από την στιγμή που ο Χιμένεθ έκανε τις τρεις μαζεμένες αλλαγές και από σχήμα με τέσσερις χαφ και έναν φορ, βρέθηκε με τρεις μεσοεπιθετικούς, έναν φορ και έναν αριστερό μπακ που ανέβαινε πολύ και σωστά, ο ΠΑΟΚ ήπιε θάλασσα.
Το γκολ του Γαλανόπουλου, ο οποίος παρεμπιπτόντως πρέπει να ήταν από τους λίγους που πραγματικά πίστευε από την αρχή μέχρι το τέλος στην πρόκριση, ήταν θέμα χρόνου να έρθει. Το φώναζε η εικόνα του παιχνιδιού αλλά και των δυο ομάδων μέσα στο γήπεδο. Και ήρθε. Αν το χθεσινό ματς, από το γκολ που πέτυχε ο Γαλανόπουλος και μετά, ήταν κομμάτι μια άλλης σεζόν και όχι της φετινής, θα ήταν δεδομένο πως η ΑΕΚ θα έπαιρνε την πρόκριση. Και δεύτερο και τρίτο γκολ θα πετύχαινε με βάση όχι μόνο την εικόνα την δική της, αλλά και του ΠΑΟΚ.
Όμως επειδή δυστυχώς και όλα όσα ακολούθησαν του γκολ του Γαλανόπουλου, ήταν κομμάτι της συγκεκριμένης φετινής σεζόν, η εξέλιξη ήταν εντελώς διαφορετική. Η ΑΕΚ βρήκε τον τρόπο, να αυτοκαταστραφεί. Έδωσε την ισοφάριση στο πιάτο. Κανονικά. Με διπλό λάθος σε μια φάση. Και μάλιστα με τον ίδιο άνθρωπο, αυτόν από τον οποίο η ΑΕΚ περίμενε να την πάρει από το χέρι στο κρίσιμο ματς, να κάνει και τα δυο λάθη. Ο Μάνταλος πρώτα έχασε την μπάλα έξω από την περιοχή και μετά έμεινε άγαλμα μέσα στην περιοχή και «κάλυψε» τον σκόρερ για να μην βγει οφσαιντ.
Η πραγματικότητα είναι πως αν θελήσει κάποιος να περιγράψει την φετινή σεζόν για την ΑΕΚ, είναι όλα όσα έγιναν σ’ αυτή την φάση της ισοφάρισης του ΠΑΟΚ. Η συνολική εικόνα της φετινής ΑΕΚ, είναι η εικόνα αυτής της φάσης. Με το ένα λάθος πίσω από το άλλο, στο πιο κρίσιμο χρονικό σημείο του παιχνιδιού, στο πιο «απαγορευτικό» κομμάτι του γηπέδου και από τον παίκτη που θα έπρεπε να είναι ο αρχηγός και να την τραβάει προς τα μπρος και όχι να την ρίχνει προς τα πίσω. Η ιστορία της αποτυχίας της φετινής ΑΕΚ, σε μια μόνο φάση.
Και φυσικά αυτό που ακολούθησε μετά την ισοφάριση του ΠΑΟΚ, ήταν η κατάρρευση. Ψυχολογική και αγωνιστική. Επιτρέψτε μου όμως, να μην βάλω στο ίδιο τσουβάλι το λάθος του Μιτάι, που έφερε το 2-1, με το διπλό λάθος του Μάνταλου, που έφερε το 1-1. Και ας ήταν το 2-1 η «ταφόπλακα» της πρόκρισης. Ο Μιτάι είναι ένα παιδί που πρέπει να περάσει και μέσα από τέτοια λάθη, για να γίνει το μπακ που χρειάζεται η ΑΕΚ. Αυτό που έδειξε πως μπορεί να γίνει, στο διάστημα που αγωνίστηκε στην Τούμπα, μέχρι να κάνει το λάθος. Ο Μάνταλος από την άλλη, είναι ο αρχηγός που όφειλε να μπει μπροστάρης στην πρόκριση και όχι να υπογράψει τον αποκλεισμό.
Το χειρότερο απ’ όλα βέβαια, ίσως χειρότερο ακόμα και απ’ αυτόν καθ’ αυτόν τον αποκλεισμό, είναι πως στην Τούμπα δικαιώθηκαν και όσοι δεν πίστευαν καθόλου πως αυτή η ομάδα θα προκριθεί στον τελικό, αλλά και αυτοί που ήταν σίγουροι πως αν προκριθεί δεν έχει καμία τύχη να κερδίσει το κύπελλο. Διότι αποδείχθηκε πως όπου μεγάλο «θέλω», πάντα θα κάνει πίσω. Και αυτό δυστυχώς, είναι ένα ακόμα «κατόρθωμα» της φετινής προβληματικής και ελλειμματικής αγωνιστικά και σε νοοτροπία ομάδας.
Τι απομένει τώρα, πριν το καλοκαίρι παρθεί σκούπα και φαράσι; Αυτοί όλοι που έχουν συμμετοχή στην αποτυχία της φετινής σεζόν, η οποία ολοκληρώθηκε με τον αποκλεισμό από τον τελικό του κυπέλλου, να κάνουν ότι περνάει από το πόδι τους και το κεφάλι τους, για να μην ρίξουν τορπίλη και στην επόμενη σεζόν, με τυχόν αποκλεισμό από την Ευρώπη. Αυτό μόνο. Καλό Πάσχα ολούθε…