RADIO
Χρήστος Σούτος
Την Ρεάλ Μαδρίτης ποτέ μου δεν την χώνεψα. Μπαρτσελόνα γαρ. Δεν μπορώ, όμως, να μην παραδεχτώ το αυτονόητο. Πρόκειται για την μεγαλύτερη φανέλα. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.
Σκεφτείτε μόνο να ήταν η Παρί ελληνική ομάδα τι θα γινόταν σήμερα. Εδώ με μεταγραφές τρίτης και τέταρτης ταχύτητας και έχουμε την απαίτηση οι προπονητές να παρουσιάζουν την μικτή Ευρώπης και οι ομάδες μας να πηγαίνουν τρένο στις διοργανώσεις. Σκεφτείτε μόνο να είχε μια ελληνική ομάδα το ρόστερ ή τις μεταγραφές της Παρί και να υφίστατο τέτοιο αποκλεισμό. Θα μου πείτε ότι αυτός έγινε από την Βασίλισσα της Ευρώπης. Ε και; Λίγο το έχουμε εδώ σε αυτήν την γωνία της Γηραιάς Ηπείρου να αναρωτηθούμε και ποια είναι η Ρεάλ για να μας αποκλείσει έτσι;
Αρκετά με τα παραμύθια και τις αναγωγές. Εδώ υπάρχουν γεγονότα και συγκεκριμένες καταστάσεις. Το χθεσινό βράδυ στην Μαδρίτη είναι ακόμα μία απόδειξη του γιατί το ποδόσφαιρο θεωρείται ο Βασιλιάς των σπορ. Η νεόπλουτη και γεμάτη αστέρια παρέα από το Παρίσι, ταπεινώθηκε και πήρε ένα πολύ σκληρό μάθημα από τον Κάρλο Αντσελότι και τους παίκτες του. Πήγε στην πρωτεύουσα της Ισπανίας για να σφραγίσει ένα εισιτήριο και επιστρέφει στην Πόλη του Φωτός με άδεια χέρια, ταπεινωμένη και ψάχνοντας να δει τι και πώς ακριβώς συνέβη.
Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου δεν προμήνυε τι θα ακολουθούσε στο δεύτερο. Η Παρί είχε ήδη μπει μπροστά στο σκορ, είχε πετύχει και άλλο γκολ που είχε ακυρωθεί σωστά και εν πολλοίς έμοιαζε να ελέγχει απόλυτα το σκηνικό και την υπόθεση πρόκριση. Η εικόνα της Ρεάλ και η διαφορά ποιότητας την έκανε να αισθάνεται ακόμα πιο σίγουρη και παρά την αμυντική της τρικυμία, ικανή να τελειώσει νωρίς την δουλειά. Το ξεκίνημα της επανάληψης είχε και άλλο τέρμα του Εμπαπέ, που επίσης σωστά δεν μέτρησε και όλοι έδειχναν να περιμένουν πότε θα ολοκληρώσει το έργο η Παρί. Αμ δε. Όσο δεν έκανε το 0-2 οι γηπεδούχοι πίστευαν στο θαύμα. Αρκούσε μια σπίθα και το φυτίλι θα άναβε. Όταν την βρήκαν από το τραγικό λάθος του Ντοναρούμα ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη η μοίρα της αναμέτρησης.
Ο Καρίμ Μπενζεμά πήρε από το χεράκι την Βασίλισσα και μαζί με τον έτερο σωματοφύλακα Λούκα Μόντριτς, την οδήγησαν σε μια ανατροπή από αυτές που χτίζουν τους μύθους και συντηρούν την ιστορία ενός Συλλόγου. Τα γερόντια της Ρεάλ Μαδρίτης απέδειξαν γιατί η ψυχή και η θέληση για την νίκη και την διάκριση υπερτερούν της αλαζονείας και της υπεροψίας. Οι πολυδιαφηφισμένοι άσοι των Παριζιάνων πίστευαν ότι αρκεί λίγη μπαλίτσα και η πρόκριση θα έρθει. Ποτέ δεν πρέπει να ξεγράφεις τη μεγάλη ομάδα. Ποτέ δεν της αφήνεις την ελπίδα ότι είναι ικανή να σου κάνει την ζημιά. Επιβάλλεται να είσαι στην τσίτα σε όλο το ματς. Σκληρό μάθημα, αλλά απαραίτητο αν θέλεις να φτάσεις στην κορυφή.
Γεμάτη είναι η ιστορία του αθλητισμού από τέτοιες περιπτώσεις. Σε όλα σχεδόν τα ομαδικά αθλήματα αν δεν βρέξεις τον ποπό σου ψάρι δεν τρως που λέει και μία παροιμία. Ακόμα και στο μπάσκετ, όπου ο καλύτερος 99 στις 100 κερδίζει, πάλι για να φτάσεις στο ζενίθ θα ζήσεις το ναδίρ. Αυτή είναι η αθλητική δικαιοσύνη. Η Παρί Σεν Ζερμέν έχει προϋπολογισμό ίσο με αυτόν ενός μικρού κράτους. Έχει μπάτζετ ικανό να ικανοποιήσει τα πάγια και διαρκή αιτήματα των Ελλήνων συνταξιούχων. Ε και; Διαθέτει στις τάξεις της τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, τον Λιονέλ Μέσι. Τον επόμενο καλύτερο παίκτη του κόσμου, τον Κιλιάν Εμπαπέ. Διαθέτει παίκτες παγκόσμιας κλάσης σε όλες τις γραμμές. Ε και; Χρειαζόταν ένας επιθετικός που δεν παραιτείται ποτέ, ο Καρίμ Μπενζεμά και ένας αντιτουριστικός χαφ με περίεργη μύτη και μικρός στο δέμας, ο Λούκα Μόντριτς, για να επαναφέρει την τάξη.
Η πολιτική του ξοδεύω αλόγιστα χρήματα δεν είναι τωρινή στο ποδόσφαιρο. Πριν από την Παρί και την Σίτι, υπήρχαν και άλλοι που είχαν ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο πιστεύοντας ότι είναι ο ευκολότερος και κυρίως ο γρηγορότερος. Η πιο πρόσφατη, πλην Αράβων, περίπτωση είναι η Τσέλσι του Ρομάν Αμπράμοβιτς. Η αγγλική ομάδα μάλιστα διαφέρει και στα σημεία, με τη γαλλική βερσιόν κυρίως. Πρώτον, γιατί έχει μεγαλύτερη πορεία και παρουσία στα ευρωπαϊκά γήπεδα και κύπελλα. Δεύτερον, γιατί είχε παρουσία και τίτλους αρκετούς στο εγχώριο κομμάτι και προ του Ρώσου ολιγάρχη. Έκανε, όμως και αυτή καιρό μέχρι να βάλει το όνομα της δίπλα σε αυτό των υπολοίπων που γεύτηκαν το νέκταρ της κατάκτησης του κορυφαίου τροπαίου. Έτσι και οι Άραβες ιδιοκτήτες καλά θα κάνουν να αντιληφθούν ότι εδώ τηρείται η επετηρίδα.
Νομίζω ότι χθες στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου μπήκαν οι τίτλοι τέλους της γαλλικής ομάδας όπως την ξέρουμε έως τώρα. Ο Μέσι φαίνεται να κάνει αγγαρεία και θα ψάχνει με την πρώτη ευκαιρία για επιστροφή στη Βαρκελώνη και την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Ο Νεϊμάρ παρουσιάζει το λιγότερο μια θλιβερή εικόνα. Παίκτης που νοιάζεται περισσότερο για το μαλλί και τα αξεσουάρ του και όχι για την αγωνιστική του εικόνα χαιρετά τον. Ο Εμπαπέ πείστηκε χθες γιατί πρέπει το βιογραφικό να έχει και κάτι άλλο πέρα από παχυλά συμβόλαια. Ο Ποσετίνο μένει μέχρι να φύγει και η ομάδα του Παρισιού θα είναι τελείως διαφορετική την επόμενη σεζόν.
Το πιο κομβικό όμως απ’ όλα είναι να καταλάβουν οι Άραβες ιδιοκτήτες το σωστό δρόμο. Η απομάκρυνση του Τούχελ, επειδή δεν σήκωσε το Champions League κόντρα στην Μπάγερν ήταν μέγα λάθος και έδειξε βιασύνη. Επιβάλλεται να βρουν έναν προπονητή και να του δώσουν χρόνο. Ακόμα και αν αυτό κοστίσει σε εγχώριους τίτλους. Να ακούγονται φήμες ότι ο Λεονάρντο θα απομακρυνθεί από την θέση του τεχνικού διευθυντή, επειδή δεν μπορεί να πείσει τον Κιλιάν Εμπαπέ να μείνει κάτοικος Παρκ ντε Πρενς, δείχνει λάθος νοοτροπία και νεοπλουτισμό. Δεν είναι θέμα μόνο χρημάτων, αλλά και οράματος. Εάν δεν το καταλάβουν αυτό, τότε κάθε χρόνο θα αποτελούν το ανέκδοτο της Ευρώπης. Η Σίτι έχει την ευτυχία να διαθέτει τον Πεπ. Η Παρί πρέπει να βρει τον δικό της Γκουαρδιόλα, Κλοπ και πάει λέγοντας για να της χτίσει την σωστή νοοτροπία. Τα λεφτά δεν είναι το παν. Άλλωστε, όπως λέει και ο Τζιμάκος: «τα λεφτά καλό είναι να υπάρχουν, αλλά δεν φέρνουν την ευτυχία….».
