Το ματς στο Αλκαζάρ, δεν ήταν απλώς ένα τρελό παιχνίδι, απ’ αυτά που το ποδόσφαιρο έχει την δυνατότητα να προσφέρει. Ήταν ένα πολύ κλασικό δείγμα, της τρέλας μέσα στην οποία προχωρά η φετινή ΑΕΚ. Γράφει ο Κώστας Τσίλης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΑΕΚ κέρδισε με 4-2. Το έκανε και πριν από μια εβδομάδα στο ματς με τον Βόλο για το κύπελλο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΑΕΚ δέχεται δυο γκολ. Το έπαθε με τον ΠΑΟΚ, με τον ΠΑΣ, με τον Απόλλωνα, με τον Άρη, με τον Βόλο. Της συνέβη δηλαδή, στα 6 από τα επτά τελευταία παιχνίδια. Ούτε είναι η πρώτη φορά που η ΑΕΚ δέχεται ισοφάριση, αφού είχε προηγηθεί. Το έπαθε ακόμα και με την Λάρισα, στο αντίστοιχο ματς του πρώτου γύρου. Ούτε επίσης είναι η πρώτη φορά που αποκρούει πέναλτι ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ. Το έκανε και στον τελικό, το έκανε και με τον Παναιτωλικό, το έκανε και με την Λαμία.

Όμως όλα τα παραπάνω μαζί συνέβησαν αυτή την φορά στο ματς στο Αλκαζάρ. Συν το γεγονός πως η ΑΕΚ μέχρι και το 65’ ήταν μπροστά με 2-0 και έδειχνε πως θα κάνει περίπατο, καθώς έχανε ευκαιρίες για το 3-0. Συν ότι προηγήθηκε ξανά με 3-2 στο 90’. Συν ότι το πέναλτι που απέκρουσε αυτή την φορά ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ, ήταν στο 93’. Συν ότι στην αμέσως επόμενη φάση, έγινε το 4-2 και από μια καταστροφική ισοπαλία, η Ένωση μέσα σε δευτερόλεπτα πήγε σε μια σημαντικότατη νίκη.

Και σκεφτείτε πως όλη αυτή η τρέλα που η ΑΕΚ πέρασε στην Λάρισα, δεν έχει να κάνει μόνο με τα γεγονότα που καθόρισαν τελικά την τύχη του παιχνιδιού. Περνάει και μέσα από πρόσωπα. Για παράδειγμα, ο Ολιβέιρα που πέτυχε τα δυο γκολ και παραλίγο να κάνει χατ τρικ, είναι άγνωστο αν σε τρεις μήνες θα βρίσκεται ή όχι στην ΑΕΚ. Διότι το συμβόλαιο του λήγει. Και θα μπορούσε να ήταν στην θέση του Λιβάγια, αν είχε κάνει την τελική κουβέντα και αν είχε απαντήσει αρνητικά στην πρόταση για ανανέωση. Όμως ο Ολιβέιρα την όλη φάση την διαχειρίζεται εξόχως επαγγελματικά και ποδοσφαιρικά. Το ίδιο και η ΑΕΚ που τον κρατάει κανονικά ζεστό και στην αγωνιστική εξίσωση.

Επίσης το 3-2 στο 90’, το πετυχαίνει ο Αλμπάνης που δεν έχει σκοράρει σε κανένα ματς φέτος. Ενώ την σέντρα για το γκολ, την κάνει ο Νταντσένκο, που από την στιγμή που αντικαθιστά τον Μπακάκη στο δεξί άκρο της άμυνας, η ανασταλτική λειτουργία της ΑΕΚ αρχίζει να μπατάρει. Και τα… τρελά, δεν είναι μόνο αυτά. Ο Αθανασιάδης που πιάνει με τρομερή απόκρουση το καθοριστικό πέναλτι, προέρχεται από μια σειρά παιχνιδιών με χοντρά λάθη. Ενώ ο πρώτος που τρέχει να αγκαλιάσει τον Χιμένεθ μετά το 3-2, είναι ο Τάνκοβιτς, ο οποίος εδώ και καιρό ψάχνει κοινό βηματισμό με τον Ισπανό τεχνικό.

Με λίγα λόγια, αυτό το ματς στο Αλκαζάρ, δεν ήταν απλώς ένα τρελό παιχνίδι, απ’ αυτά που το ποδόσφαιρο έχει την δυνατότητα να προσφέρει. Ήταν ένα πολύ κλασικό δείγμα, της τρέλας μέσα στην οποία προχωρά η φετινή ΑΕΚ. Και η αλήθεια είναι πως είναι μια τρέλα, που δύσκολα μπορεί να της βγει σε καλό. Διότι ακόμα και αν βρίσκει την άκρη της στην επίθεση, με τον τρομερό Γκαρσία που και πάλι έδωσε δυο ασιστ, με τον Ολιβέιρα ή τον Τάνκοβιτς ή τον Καρίμ ή ακόμα και τα χαφ της (αυτή την φορά πήρε γκολ από τον Σιμάνσκι, ο οποίος έπαιξε ως μοναδικό αμυντικό χαφ στο γήπεδο και είχε κουράγια στο 96’ να βρεθεί πρώτος στην αντίπαλη περιοχή και να σκοράρει), αν καταφέρει το ίδιο και στην άμυνα, δεν μπορεί να πετύχει τίποτα.

Μια ομάδα που κάθε φορά, σε κάθε ματς, χρειάζεται ένα κλάσμα δευτερολέπτου, μισή και ούτε καν ολόκληρη στιγμή, για να χάσει ολόκληρη την αμυντική της ισορροπία και να την πάρει ο κατήφορος. Μια ομάδα που έχει το εύκολο ατομικό λάθος στο τσεπάκι ανά πάσα στιγμή, δεν μπορεί να βρει ούτε ασφάλεια, ούτε αγωνιστικό ρυθμό, ούτε πολύ περισσότερο συνέπεια. Και όλα αυτά η ΑΕΚ τα έχει ανάγκη, προκειμένου να σώσει ότι σώζεται από την φετινή σεζόν. Διότι όταν δέχεσαι τόσο εύκολα δυο γκολ, μπορεί να κερδίσεις με 4-2 ομάδες όπως ο Βόλος και η Λάρισα, αλλά δεν θα κερδίσεις ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης και ο ΠΑΟ. Επομένως ο Χιμένεθ πρέπει επειγόντως να βρει τις λύσεις, για να αλλάξει η ΑΕΚ την ανασταλτική της συμπεριφορά. Με την τρέλα στην επίθεση, μπορεί η ομάδα να γίνει και ελκυστική στο μάτι. Με την τρέλα στην άμυνα, δεν θα πάει πουθενά.

Και κάτι τελευταίο. Δεν θα μπω στην διαδικασία να ανοίξω κουβέντα για το πέναλτι που δόθηκε στην Λάρισα, γιατί πραγματικά έχουμε πλέον χάσει την μπάλα, για το συμβαίνει με τα χέρια μέσα στην περιοχή. Αυτό που σίγουρα σηκώνει τεράστια κουβέντα, είναι το πότε θα βρεθεί διαιτητής να προστατεύσει τον Γκαρσία από το ανελέητο ξύλο. Η κλωτσιά πήγε σύννεφο και στον Λιβάι και στον Ολιβέιρα και τελικά η πρώτη και μοναδική κίτρινη κάρτα για την Λάρισα, βγήκε στον Γιακιμόφσκι στις καθυστερήσεις για… διαμαρτυρία.