Η Μπλάνκα Βλάσιτς ανακοίνωσε ότι δεν θα ξανά να περάσει τον πήχη του άλματος ύψους σε επαγγελματικό επίπεδο. Η σπουδαία αθλήτρια από την Κροατία έβαλε επίσημα τίτλους τέλους στην καριέρα της.
Η 37χρονη ανακοίνωσε την απόσυρσή της από τους στίβους με ανάρτηση σε επίσημο λογαριασμό της στα social media.
Στην καριέρα της κατέκτησε δύο Ολυμπιακά μετάλλια (στο Τόκιο το 2008 ασημένιο και στο Ρίο το 2016 χάλκινο), δυο χρυσά (2007, 2009) και δύο ασημένια (2011, 2015) σε παγκόσμια πρωταθλήματα και τέσσερα μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα κλειστού στίβου (χρυσά το 2008 και το 2010, ασημένιο το 2008 και χάλκινο το 2004). Αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2010 στη Βαρκελώνη, τη χρονιά που αναδείχθηκε αθλήτρια της χρονιάς από την παγκόσμια ομοσπονδία στίβου. Επίσης έχει αναδειχθεί δύο φορές (2007, 2010) αθλήτρια της χρονιάς στην Ευρώπη. Το προσωπικό της ρεκόρ ήταν 2.08 στον ανοιχτό στίβο και 2.06 στον κλειστό στίβο.
Το μήνυμα απόσυρσης της Μπλάνκα Βλάσιτς
«Από το Ρίο, προσπαθώ να ξεπεράσω τον τραυματισμό μου. Τέσσερα χρόνια ελπίδας. Ζω μέσα στον αθλητισμό από την ημέρα που γεννήθηκα, το άλμα εις ύψος είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου και θα είναι πάντα έτσι. Πήρα λοιπόν την απόφαση να τερματίσω την καριέρα μου.
Πριν κερδίσω χάλκινο στο Ρίο, πολλοί μου είπαν να τα παρατήσω, καθώς έχω ήδη κάνει πολλά. Αλλά αν τους άκουγα, δεν θα είχα κερδίσει άλλο Ολυμπιακό μετάλλιο, ένα μετάλλιο που είναι τόσο ξεχωριστό για μένα, γιατί το κέρδισα κυριολεκτικά με ένα υγιές πόδι.
Τα χρόνια μετά έφεραν αμέτρητες θεραπείες αποκατάστασης, ελπίδα, απογοήτευση και ούτω καθεξής.
Πριν πάρω την οριστική απόφαση, πέρασα όλα τα στάδια της θλίψης και για μένα ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της καριέρας μου. Και μετά από όλα, σε μια πολύ συνηθισμένη και γαλήνια μέρα, ήρθε στην καρδιά μου: «Τελείωσε». Ήξερα ότι ήρθε η ώρα και ήμουν εντελώς ήρεμη.
Ένιωσα μια ανακούφιση που δεν θα είχα ποτέ αν είχα «ξεπεράσει τη γραμμή» και σταματούσα μάταια όταν πολλοί πίστευαν ότι έπρεπε.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία, είχα τη μεγάλη υποστήριξη της οικογένειας, του πατέρα μου, του προπονητή και φίλων. Ήξεραν ότι ήταν ένας αγώνας που έπρεπε να περάσω μόνη μου και να παλέψω για μια ξεκάθαρη απόφαση.
άθε αθλητής θα με καταλάβει. Δεν είναι εύκολος αυτός ο χωρισμός. Αφήνουμε τα μεγάλα συναισθήματα, τις κορυφές, τις νίκες, τις υπέροχες στιγμές που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια.
Αλλά όλα παραμένουν μέρος μας. Το μέρος που φέρνουμε στο μέλλον. Και κουβαλάω όλες τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου, και θα τις πλέξω σε μια νέα ιστορία.
Έτσι θα παραμένω πάντα στο άθλημα. Με την εμπειρία και τη γνώση μου, θέλω να συμβάλω μόνιμα και ενεργά στην περαιτέρω ανάπτυξη του παγκόσμιου αθλητισμού και του αθλητισμού γενικά.
Είμαι περήφανη για την καριέρα μου. Πρώτα απ’ όλα, είμαι ευγνώμων στον Θεό για την ευλογία του ταλέντου και τις συνθήκες υπό τις οποίες θα μπορούσε να αναπτυχθεί αυτό το ταλέντο.
Σε φίλους και οπαδούς που πίστευαν και πήδηξαν μαζί μου. Παρ’ όλο που ο αθλητισμός είναι ατομικό άθλημα, πάντα ένιωθα σαν μέρος μιας ομάδας γιατί δεν πήδηξα μόνο για τον εαυτό μου.
Το τρέξιμο με την κροατική σημαία αγκαλιά ήταν πάντα η μεγαλύτερη τιμή για μένα. Με ειρήνη στην καρδιά μου, ευγνώμων για κάθε πόντο και κάθε χειροκρότημα, γυρίζω μια νέα σελίδα στη ζωή μου».