Ο Χρήστος Σούτος γράφει για τον Πεπ Γκουαρδιόλα που παρ’ όλο που δεν κατέκτησε το Champions League με τη Σίτι, παραμένει ο καλύτερος προπονητής…

Ναι η βραδιά ανήκει πάντα στους νικητές. Ναι ο Τουχελ τον κλείδωσε τον Πεπ στην τακτική και τον κέρδισε ξανά μέσα στην σεζόν με πανομοιότυπο τρόπο. Ναι η Τσέλσι σήκωσε το δεύτερο Champions League της ιστορίας της. Ναι τα εκατομμύρια της Σίτι δεν έφεραν για μια ακόμα χρονιά την ευτυχία. Όλα αυτά και άλλα τόσα ισχύουν, όπως και οι ωραίες ιστορίες πίσω από τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, αλλά η συζήτηση περί της ικανότητας ή μη του Γκουαρντιολα να οδηγήσει μια ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης, εκτός και αν αυτή είναι η αγαπημένη του Μπαρτσελόνα, παραπέμπει αλλού.

Ο Γκουαρντιολα είναι ο κορυφαίος προπονητής της τελευταίας εικοσαετίας στο ποδόσφαιρο. Δεν έχει τους περισσότερους τίτλους στην κορυφαία διοργάνωση, για παράδειγμα ο Ζιζού έχει παραπάνω, αλλά στην πορεία ενός προπονητή δεν είναι μόνο τα τρόπαια. Βέβαια για να τα λέμε όλα δεν υπολείπεται τίτλων ο συγκεκριμένος. Σε κάθε πρωτάθλημα που πήγε η ομάδα του ήταν κυρίαρχη. Μπορεί για ορισμένους αυτό να ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Μπορεί η Μπάγερν να κάνει περιπάτους συχνά στην Bundesliga, αλλά αυτό δεν ισχύει και για την τωρινή του ομάδα την Σίτι. Χρήματα είχε πάντα, όμως επί Πεπ έκανε το σερί τίτλων σε πρωτάθλημα και λοιπά εγχώρια τρόπαια.

Το βασικότερο ομως είναι αλλού. Ο Γκουαρντιολα είναι από τους λίγους στην σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου που θα μνημονεύεται ως ένας από αυτούς που έφεραν κάτι νέο, κάτι καινούριο, μια επανάσταση στο σπορ. Η Μπαρτσελόνα του, ακόμα και σήμερα, θεωρείται μια από τις κορυφαίες ομάδες που εμφανίστηκαν διαχρονικά στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Είναι η μόνη που μπορεί να τοποθετηθεί δίπλα στον περίφημο Αγιαξ του ’70. Ομάδα που σε έπνιγε με την κατοχή της μπάλας που είχε, με την πίεση της που ξεκινούσε από το φορ της, που η ανάπτυξη της άρχιζε από τον τερματοφύλακα της, που έπαψε να παίζει με κλασικό φουνταριστο βαρύ ή μη κορμί, που η τριάδα της μπροστά είχε την δυνατοτητα διαρκούς εναλλαγής θέσεων και ρόλων, που ήταν της φιλοσοφίας θα φάω τρια και θα βάλω τέσσερα. Φιλοσοφία που έφερε και στο παιχνίδι των ομάδων του μετά την Βαρκελώνη. Φέτος η αλήθεια είναι πως διαφοροποίησε λίγο τον τρόπο προσέγγισης του παιχνιδιού. Έδωσε έμφαση και στο αμυντικό κομμάτι, η Σίτι χάνει τον τίτλο με μόλις πέντε τέρματα παθητικό σε ολόκληρη την σεζόν, άφηνε την μπάλα αρκετά και στον αντίπαλο και δεν έπαιξε αυτό το απόλυτο ποδόσφαιρο των προηγούμενων ετών. Ακόμα και έτσι έφθασε την Σίτι στον πρώτο τελικό της ιστορίας της και στην δική του επιστροφή εκεί μετά από μια δεκαετία.

Η χθεσινή απώλεια του Champions League αποτελεί την μεγαλύτερη εγγύηση ότι η Σίτι θα σηκώσει σύντομα το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά, αρκεί να επενδύσει στον σωστό δρόμο. Δεν νομίζω άλλωστε, πως δεν θα κάνει κάτι τέτοιο. Οικονομική ευρωστία έχει, υπομονή το ίδιο και τον καλύτερο προπονητή της Ευρώπης στον πάγκο της. Τι της λείπει; Να χτίσει νοοτροπία και να αποκτήσει φανέλα με ότι αυτό συνεπάγεται. Μετά την χθεσινή ήττα άρχισε να αποκτά και από αυτά…