Το Τουρνουά Ακρόπολις που τελείωσε στο ΟΑΚΑ δεν μας έκανε και πολύ σοφότερους για το επίπεδο της Εθνικής μας, ενόψει της μάχης στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Καναδά.

Από τη μία το χαμηλό επίπεδο των δύο πρώτων αντιπάλων μας, Μεξικό και Πουέρτο Ρίκο, από την άλλη η ήττα από την ελλιπή Σερβία, αλλά κυρίως οι δικές μας απουσίες δεν επέτρεψαν σε όλους εμάς, πλην του Πιτίνο και των συνεργατών του, να καταλάβουμε που βαδίζει η Εθνική μας.

Οι δεδομένες απώλειες των δύο Αντετοκούνμπο, Γιάννη και Θανάση, που συνεχίζουν την προσπάθειά τους για το πρωτάθλημα στο NBA, οι πρόσφατες λόγω τραυματισμών των Παπαπέτρου και Πρίντεζη, αλλά και η μακροχρόνια απουσία του Κώστα Παπανικολάου έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό στις θέσεις των forward για την επίσημη αγαπημένη. Στις θέσεις των guard η παρουσία δύο εκ των κορυφαίων στη θέση τους στην Ευρώπη, Καλάθης και Σλούκας, η επιστροφή του εμβληματικού σούπερ-σταρ Βασίλη Σπανούλη και το νέο αίμα του Λούτζη δίνουν την αίσθηση της πληρότητας. Στη θέση πέντε ο εξαιρετικά βελτιωμένος τη φετινή χρονιά Παπαγιάννης, ο ειδικών αποστολών Καββαδάς και ο Κώστας Αντετοκούνμπο γεμίζουν τη ρακέτα και σε συνδυασμό με την παρουσία του Ντίνου Μήτογλου δημιουργούν μία front line ικανή να σταθεί στο υψηλό επίπεδο.

Το μεγάλο πρόβλημα όμως, παραμένει κυρίως στη θέση τρία, αλλά και στον παίκτη που θα δίνει τις απαραίτητες ανάσες στον Μήτογλου όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν. Εκεί πραγματικά ο Ρικ Πιτίνο και οι συνεργάτες του θα αναγκαστούν να καταφύγουν σε αλχημείες. Ψηλά κορμιά δεν υπάρχουν άλλα, μοναδικός αξιόπιστος σουτέρ είναι ο Χάρης Γιαννόπουλος και σίγουρα παίκτης σημείο αναφοράς δεν υπάρχει. Η μάχη στον Καναδά θα είναι σκληρή και αναμφίβολα αναμένεται να βρούμε αρκετές δυσκολίες. Η Εθνική μας για να περάσει πρέπει να κερδίσει το μίνι αυτό τουρνουά, στο οποίο στον αρχικό όμιλο θα βρει τον οικοδεσπότη Καναδά και την αδύναμη Κίνα, ενώ στη δεύτερη φάση, εάν και εφόσον περάσει, είναι πιθανό να αντιμετωπίσει Τούρκους ή Τσέχους.

Σε κάθε περίπτωση οι παίκτες που θα πάνε εκεί θα δώσουν το 100% και ανεξαρτήτως αποτελέσματος τους οφείλουμε τον σεβασμό και το χειροκρότημα για την προσπάθειά τους σε μία εποχή που το περιβάλλον στο ελληνικό μπάσκετ παραμένει νοσηρό και οι διεκδικητές της προεδρίας της ΕΟΚ αναλώνονται σε εκατέρωθεν αντεγκλήσεις.