Ο Κώστας Τσίλης γράφει για το τι πρέπει να κάνουν όλοι οι παίκτες της ΑΕΚ μετά το ματς με τον Ολυμπιακό.

Είναι αλήθεια πως αυτό ήταν ένα από τα λίγα ντέρμπι, που δεν μπορούσε εύκολα κανείς να το «διαβάσει». Κυρίως διότι ουδείς μπορούσε να ήταν σίγουρος, γι αυτό που θα έβλεπε ή δεν θα έβλεπε από την ΑΕΚ. Δεδομένα η ΑΕΚ πήγαινε σ’ έναν «τελικό» που αν έχανε, χανόταν. Δεδομένα δεν υπήρχε καμία αγωνιστική δικαιολογία, καθώς ο Καρέρα δεν είχε καμία μετρήσιμη απουσία. Και είχε όλα τα όπλα στην φαρέτρα του.

Από την άλλη μεριά, αυτές οι συνθήκες και αυτό το περιβάλλον, δεν εξασφάλιζαν πως η ΑΕΚ θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός τέτοιου παιχνιδιού. Ούτε πως σίγουρα θα έβγαζε αντίδραση. Ειδικά μ’ όσα είχε δείξει αγωνιστικά στα προηγούμενα ματς και με την ψυχολογία που είχε διαμορφωθεί και το κλίμα που υπήρχε.

Η ΑΕΚ τελικά ούτε κέρδισε, ούτε και έχασε. Ούτε ήταν όπως έπρεπε για να μπορέσει να στριμώξει στην γωνιά τον αντίπαλο και να αρχίσει να τον κοπανάει, ούτε ήταν το σκορποχώρι των προηγούμενων παιχνιδιών. Ούτε βρήκε γκολ πρώτη, ούτε απέτρεψε το να δεχθεί γκολ πρώτη, αλλά ούτε και διαλύθηκε και ούτε έριξε λευκή πετσέτα όταν δέχθηκε γκολ πρώτη.

Θα μπορούσε να είχε χάσει το ματς, καθώς έδωσε ευκαιρία στον Ολυμπιακό να κάνει το 2-0. Και μάλιστα δυο φορές. Θα μπορούσε και να είχε κερδίσει το ματς, αλλά το τραγικό τερέν του ΟΑΚΑ, εκτός ένα σωρό λεφτά, της κόστισε και ένα γκολ στο φινάλε που θα της έδινε τη νίκη. Διότι σε κανονικό γήπεδο που η μπάλα δεν κτυπούσε πρώτα σε λακκούβα, ο Τάνκοβιτς θα είχε σουτάρει στο τέρμα και όχι στα πουλιά.

Επομένως τι λέει το ταμείο για την ΑΕΚ από το ντέρμπι; Τι πρόσημο υπάρχει; Η πραγματικότητα είναι πως η ΑΕΚ όντως παρουσιάστηκε αυτή την φορά αποφασισμένη να μην χάσει. Το έδειξε και στην αρχή του ματς, το έδειξε και όταν δέχθηκε το γκολ. Αλλά από την άλλη μεριά, έδειξε και πως ακόμα δεν είναι έτοιμη για να κερδίσει ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, όπως αυτό απέναντι στον Ολυμπιακό.

Προφανώς και δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος κανείς στον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ, που πήγε περίπατο η ευκαιρία να μειωθεί η διαφορά με την κορυφή στους τρεις βαθμούς. Από την άλλη μεριά, στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, μ’ όλα αυτά τα προβλήματα που κουβαλούσε η ΑΕΚ, έχει σημασία πως ισορρόπησε κάπου στο χείλος του γκρεμού. Και κράτησε μια βαθμολογική διαφορά με την κορυφή που δεν είναι μικρή, αλλά είναι ακόμα αναστρέψιμη. Αρκεί βεβαίως να γίνουν στα Σπάτα, όλα όσα φάνηκε και σ’ αυτό το ντέρμπι, πως πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν.

Ο Καρέρα μετά το τέλος, είπε πως «αυτό το ματς μας δείχνει τον δρόμο». Το ακριβές είναι πως ο Σιμόες έδειξε. Όχι διότι ήταν ο καλύτερος παίκτης της ΑΕΚ, ούτε διότι έβαλε το γκολ της ισοφάρισης. Κυρίως διότι έδειξε τη νοοτροπία που θα πρέπει να έχει όλη η ομάδα, όταν μπαίνει να παίξει ένα τέτοιου είδους παιχνίδι. Ο Αντρέ πίστευε από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό, ότι η ΑΕΚ θα μπορούσε να κερδίσει αυτό το παιχνίδι.

Και απέδειξε πόσο πολύ το πιστεύει, όταν πήγε και τα έβαλε μ’ όλη την άμυνα του Ολυμπιακού, για να βάλει το γκολ της ισοφάρισης. Ήξερε πως δεν έχει ούτε το ύψος, ούτε την δύναμη για να τα βάλει στα στατική φάση με τον Σισέ και τον Σεμέδο και να τους κοντράρει στον αέρα. Το πίστεψε όμως. Και το έκανε. Και σκόραρε. Και ξέρετε τι έκανε αμέσως μετά; Έκανε νόημα σ’ όλους τους συμπαίκτες του να πάνε στην σέντρα και να κυνηγήσουν και ένα ακόμα γκολ για να κάνουν την ανατροπή.

Αυτό πρέπει να ακολουθήσουν όλοι οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Αυτή τη νοοτροπία. Είναι αλήθεια πως η πορεία του Σιμόες τον τελευταίο έναν χρόνο, μοιάζει λίγο μ’ αυτό που περνά τώρα η ΑΕΚ. Ο Πορτογάλος πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, έδειχνε να έχει αδειάσει ψυχολογικά. Φαινόταν σαν να οδεύει ολοταχώς προς κλείσιμο ο κύκλος του στην ΑΕΚ. Και ξαφνικά το καλοκαίρι στα πλέι οφ, αρχίζει να βγάζει ξανά έναν σούπερ ανταγωνιστικό πρόσωπο. Το ίδιο και ακόμα περισσότερο ανταγωνιστικό και στην φετινή σεζόν.

Με δική του γκολάρα άνοιξε ο δρόμος της ανατροπής με την Βόλφσμπουργκ. Με δική του γκολάρα ισοφάρισε η ΑΕΚ τώρα στο ντέρμπι. Με δική του γκολάρα είχε κλειδώσει τη νίκη με την Λάρισα. Και γενικώς ο Σιμόες από το ναδίρ της ποδοσφαιρικής του σχέση με την ΑΕΚ, έφτασε στο ζενίθ μέσα σ’ ένα χρόνο. Δεν το έκανε μαγικά. Με δουλειά, με νοοτροπία και πίστη. Όλα όσα δηλαδή πρέπει να ακολουθήσει η ΑΕΚ, για να μπορέσει να ξαναγίνει ανταγωνιστική.

Άλλωστε είναι στοιχεία, τα οποία ακόμα λείπουν και δεν έχουν εμφανιστεί σε μεγάλα και σημαντικά ματς, σε παίκτες κλειδιά για την ΑΕΚ. Όπως είναι ο Μάνταλος ή όπως είναι ο Λιβάγια. Δεν ξέρω τι σημαίνουν τα γελάκια του Κροάτη στον πάγκο της ΑΕΚ όσο το ντέρμπι ήταν ακόμα στο 1-0 υπέρ του Ολυμπιακού. Ξέρω πως (και) σ’ αυτό το ματς, ένας παίκτης της κλάσης του και των ηγετικών του προσόντων, δεν έδειξε μέσα στο γήπεδο να πιστεύει στη νίκη. Όπως, για παράδειγμα, πίστευε πέρυσι στον ημιτελικό του κυπέλλου με τον Άρη στο Χαριλάου.

Για να το κλείσω. Η ΑΕΚ δεδομένα έχει καλό υλικό. Δείτε τι κάνει ο Γκαρσία. Έχει σίγουρα καλό υλικό στην επιθετική της γραμμή (και ήταν λάθος του Καρέρα να βγάλει τόσο νωρίς από το ματς τον Καρίμ). Έχει σίγουρα καλό υλικό στην μεσαία γραμμή (και κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να ξαναδούμε και τον Σιμάνσκι). Θα πρέπει πλέον να σκύψει σοβαρά πάνω από την αμυντική γραμμή και ο Καρέρα με την δουλειά στα Σπάτα και η διοίκηση για την ενίσχυση της. Και να κρατήσει σ’ όλα τα ματς, αλλά κυρίως στα ντέρμπι, τη νοοτροπία και την πίστη που έδειξε σ’ αυτό με τον Ολυμπιακό, ο Σιμόες.

Προφανώς οι έξι βαθμοί από την κορυφή δεν είναι λίγοι. Αλλά, διάολε, δεν είναι και πολλοί σε πρωτάθλημα που έχει πλέι οφ. Η εικόνα της ΑΕΚ μέσα στο γήπεδο είναι το ζήτημα. Και η αυτοπεποίθηση της. Αν αυτά καταφέρει να τα αλλάξει με δουλειά στα Σπάτα, δουλειά στα αποδυτήρια και δουλειά στην ενίσχυση, θα έχουμε ψωμί να συζητάμε μέχρι και την τελευταία αγωνιστική τον Μάη. Ουσιαστικά μ’ αυτή την ισοπαλία η ΑΕΚ, το μόνο που “κέρδισε”, είναι λίγο ακόμα χρόνο, μήπως και τα αλλάξει όλα αυτά.