Έπαιξαν το καλύτερο παιχνίδι τους στην Ευρωλίγκα κι έδειξαν πόσο έχουν αδικήσει τους εαυτούς τους. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης.

Οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, έχετε παίξει μπάσκετ σε χαμηλό επίπεδο, ή ενδεχομένως και καθόλου. Αν βάζατε τον εαυτό σας στη θέση των παικτών του Παναθηναϊκού, είμαι βέβαιος ότι θα δίνατε τον καλύτερό σας εαυτό κόντρα σε μεγαθήρια, όπως η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα. Σύμπτωση; Κι οι «πράσινοι» λύγισαν στην παράταση (δύο χθες, μία στη Βαρκελώνη), φτάνοντας τον… Γολιάθ στα όρια του.

Για μας δεν είναι παράλογη αυτού του είδους η προσέγγιση, όμως για όποιον φορά τη φανέλα του Παναθηναϊκού έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική. Να παίζει έτσι όταν πρέπει, στα ματς που μπορεί πιο εύκολα να διεκδικήσει τη νίκη κι όχι όταν θέλει. Όταν το «πρέπει», όταν οι βαθμοί της νίκης είναι επιτακτική ανάγκη, θέλω να δω τα μάτια τους να γυαλίζουν, όχι όταν έχουν απέναντι τον Ταβάρες και την παρέα του.

Ο λόγος είναι απλός: Ακόμα κι αν κάνεις τα πάντα τέλεια, μπορεί να μην φτάνει. Κι ο Παναθηναϊκός έκανε εξαιρετικό παιχνίδι, όμως έχασε στις λεπτομέρειες. Στην οικονομία της διοργάνωσης, είτε χάσεις με κατεβασμένα χέρια, είτε στο σουτ, είτε αν παίζεις όλο το βράδυ για να λυγίσεις, έναν βαθμό παίρνεις, άρα επί της ουσίας οι «πράσινοι» έφυγαν με άδεια χέρια.

Αν, βεβαίως, αυτή η εμφάνιση αποτελέσει τη σπίθα, που θα ανάψει τη φλόγα, τότε όλα καλά. Κι ας πάει και το παλιάμπελο. Ποιος μπορεί, όμως, να πει με σιγουριά ότι ο Παναθηναϊκός άλλαξε τσιπάκι, ότι οι παίκτες του Βόβορα θα καταθέτουν το ίδιο πάθος στο πίσω μέρος του γηπέδου, ότι δεν θα σουτάρουν σαν παλαβοί, ότι θα μπουν στο πετσί του ρόλου τους;

Θα σήκωνα πρώτος το χέρι, θα έδινα την πρώτη θετική ψήφο, αν δεν την είχα πατήσει μετά τον αγώνα στο Μιλάνο, εκεί που πίστεψα ότι «το βρήκαν». Ήρθε η συνάντηση με τη Ζαλγκίρις για να δείξει ότι ακόμα ψάχνονται, κάτι που σε κάποιον βαθμό είναι απολύτως δικαιολογημένο. Μόνο που η Ευρωλίγκα δεν περιμένει κανέναν, το τρένο δεν σταματά για να ανεβείς, πρέπει να μπορέσεις να το καβαλήσεις εν κινήσει.

Πριν ακόμα σβήσει ο απόηχος της αναμέτρησης με τη Ρεάλ έρχεται το ματς με την Άλμπα, με τους Γερμανούς να είναι σε καλό φεγγάρι, να έρχονται από εκτός έδρας νίκη (επίσης στην παράταση) επί του Ερυθρού Αστέρα, στο οποίο ενδέχεται (απεύχομαι) να μην μπορεί να αγωνιστεί ο Μακ. Τίποτα δεν χαρίζεται σε κανέναν, οπότε αν θέλουν να πείσουν όλους ότι η εμφάνιση κόντρα στη Ρεάλ δεν είναι πυροτέχνημα, οφείλουν οι «πράσινοι» να τραβήξουν μια γραμμή και να ξεκινήσουν την αντεπίθεση κι όπου τους βγάλει.