Ο πρόεδρος της Ένωσης Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Βορειοδυτικής Αττικής, Κώστας Νικάκης, μίλησε στον Over FM και την εκπομπή Overage για την έλλειψη ταλέντων στο ελληνικό μπάσκετ.

Ο Κώστας Νικάκης μίλησε στον Over FM και την εκπομπή «Overage» για το γεγονός ότι σταμάτησε η παραγωγική διαδικασία, εγκαταλείφθηκε το αναπτυξιακό πρόγραμμα, σταμάτησε η χρηματοδότηση των Ενώσεων, γεγονότα που έφεραν έλλειψη ταλέντων και ποιότητας στο ελληνικό μπάσκετ, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πρόβλημα στη στελέχωση της Εθνικής ομάδας. Ο πρόεδρος της Ένωσης Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Βορειοδυτικής Ελλάδας είπε μεταξύ άλλων:

• Για το κεφάλαιο «Εθνική Ομάδα»:
«Εάν ο καθένας βγάλει ένα κομμάτι από το οπαδικό σχέδιο του μυαλού του, όλοι είμαστε με την Εθνική Ελλάδας. Και η δουλειά της Ομοσπονδίας ως αποτέλεσμα, ως συμπέρασμα είναι οι Εθνικές ομάδες. Είναι το απαύγασμα του τι γίνεται στα πρωταθλήματά μας, το οποίο περνάει και δίνει το στίγμα της ποιότητας του αθλήματος στη χώρα μας.
Είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου, από το 1996 ως παράγοντας, παρακολουθώ από κοντά τις Εθνικές. Εδώ κι ένα χρόνο είμαι μακριά, αλλά το μυαλό μου είναι πάντα κοντά στους παίκτες, στους προπονητές, σε όλο το τιμ».

• Για το τι δεν πάει καλά στις Εθνικές Ομάδες ο κ. Νικάκης τόνισε:
«Η μορφή του Αναπτυξιακού, να το πω με λίγο… φιλολογικό τρόπο, είναι άμορφη. Δηλαδή, δεν υπάρχει Αναπτυξιακό από το 2007. Η Ομοσπονδία κατάργησε εντελώς τη χρηματοδότηση των Ενώσεων, για την προώθηση του αναπτυξιακού προγράμματος. Πριν απ’ αυτό το χρονικό διάστημα υπήρχαν πρωταθλήματα Ενώσεων, υπήρχαν μεικτές ομάδες και υπήρχε και κάτι άλλο λίγο πιο πριν. Υπήρχαν τα πρωταθλήματα πόλεων.

Η δική μας Ένωση είχε χωριστεί σε πέντε τομείς, είχαν ξεχωριστές ομάδες, κάναμε πρωτάθλημα μεταξύ μας και το απαύγασμα από αυτό το πρωτάθλημα συνέθετε μια ενωσιακή ομάδα, η οποία έπαιζε με τις ομάδες των άλλων Ενώσεων κι εκεί οι προπονητές διάλεγαν τους καλύτερους, μέσα στο γήπεδο, όχι «στείλε μου δυο καλούς», ή «στείλε μου έναν».

Οι προπονητές έβλεπαν τους παίκτες μέσα στο γήπεδο. Αυτό καταργήθηκε κι από εκεί και πέρα όποιες κινήσεις γίνονταν στο αναπτυξιακό πρόγραμμα, ήταν σπασμωδικές ή ηρωικές προσπάθειες κάποιων προέδρων των Ενώσεων, κάποιων προπονητών. Όλοι λειτουργούσαν δωρεάν, όλοι λειτουργούσαν με… «φουστανέλα». Δεν γίνεται έτσι, όμως.

Θα μπορούσε πάρα πολύ εύκολα η Ομοσπονδία να βρει 200.000 ευρώ (δεν έλειψαν ποτέ αυτά τα χρήματα από την ΕΟΚ), όπως έδινε όλα τα προηγούμενα χρόνια, για να συνεχιστεί το έργο. Το αποτέλεσμα; Φτάσαμε να είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη, όσον αφορά στις μικρές Εθνικές ομάδες. Κάποια ξεπετάγματα, όπως στον Βόλο για παράδειγμα, ή τουρνουά πανευρωπαϊκά, τα οποία τα κάναμε στην Ελλάδα, μας έδωσαν κάποιες επιτυχίες, αλλά δεν μας έδωσαν τους έναν, δύο, τρεις, τέσσερις καλούς παίκτες, που θα στελέχωναν την Εθνική».

• Για το ότι πλέον δεν βγαίνουν παίκτες πρώτης γραμμής ο κ. Νικάκης υποστήριξε:
«Θα κάνω μια αναδρομή. Το έχω μελετήσει, το έχω αναλύσει, το έχω ψάξει το θέμα. Υπήρχε η φουρνιά των 84-85άρηδων, δηλαδή Βασιλειάδης, Μαυροκεφαλίδης, Βασιλόπουλος, Ξανθόπουλος, Περπέρογλου, Πρίντεζης, το μεγάλο ταλέντο ο Ιγκόρ Μιλόσεβιτς, ο οποίος χάθηκε, ο Μαυροειδής, ο Βουγιούκας.

Μετά υπάρχει η μεγάλη φουρνιά των 90άρηδων, μαζί με δυο 89άρηδες, που ήταν ο Καλάθης με τον Κουφό, δηλαδή οι Παπανικολάου, Σλούκας, Παππάς, Μάντζαρης, Σαρικόπουλος, Γιαννόπουλος, είναι πολλοί παίκτες, αν ξεχνάω κάποιον ζητώ συγνώμη.

Φτάνουμε μετά στη φουρνιά των 94άρηδων (δηλαδή, κάθε τέσσερα χρόνια έβγαιναν παίκτες), που είναι η φουρνιά του Αντετοκούνμπο, του Αγραβάνη, του Παπαπέτρου και πολλών άλλων και μετά από το ’97, που ήταν η χρονιά του Παπαγιάννη και του Χαραλαμπόπουλου χαθήκαν τα πάντα.

Θεωρώ ότι είναι αποτυχία να τελειώνει ένα πρωτάθλημα και να λέμε ότι ο καλύτερος Έλληνας παίκτης ήταν ο Χουγκάζ, ο οποίος -συγνώμη που το λέω για τα παιδιά- δεν είναι στο τοπ επίπεδο, που ήταν οι παίκτες της εποχής εκείνης, ή ο Ρογκαβόπουλος. Έχουμε φτάσει στο σημείο απόλυτης ξηρασίας».

• Για την πίεση που ασκείται στα νέα παιδιά ο κ. Νικάκης δήλωσε:
«Έχω ψάξει να βρω, γιατί δεν βγάζουμε ταλέντα; Εντάξει, από τη μια υπάρχει το Αναπτυξιακό, που είναι τροχοπέδη, αλλά τουλάχιστον να βγει ένα παιδί, να μπορέσει στα 18 του να είναι φωτεινό παράδειγμα για το ΝΒΑ. Κανένας δεν πάει, κανένας δεν καλείται, κανένας δεν είναι ντραφτ. Γιατί όμως; Επειδή υπάρχει υπερπροπόνηση κι εξάντληση των παιδιών.

Το «μάντρωμα» των αθλητών από τα 12 ή από τα 13 χρόνια, κάτω από μια στέγη, που λέγεται Προμηθέας για παράδειγμα, ή κάποιο άλλο σωματείο κάνει καλό; Ένα παιδί, που φεύγει από το χωριό του 12 χρονών, απογαλακτίζεται; Δεν μπορεί να απογαλακτιστεί εύκολα. Θα σβήσει το φως το βράδυ και θα του λείπουν ο πατέρας κι η μάνα του. Αυτό το παιδί θα βαδίζει ολομόναχο, χωρίς την οικογενειακή στοργή και θα κάνει από το πρωί ως το βράδυ προπονήσεις. Κάποια στιγμή θα εξαντληθεί.

Αυτό το παιδί ξεκινά να αγαπά σαν χόμπι το μπάσκετ, αλλά εκεί που πηγαίνει του βάζουν στον εγκέφαλο (ο μάνατζερ, ο πρόεδρος, ο προπονητής, κτλ.) ότι θα πάει στο ΝΒΑ, του λένε «δουλειά, δουλειά, δουλειά, δεν δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ».

Αν πάρουμε και δούμε την Εθνική του ’87, κανένας δεν έκανε διπλές προπονήσεις, κανένας δεν έκανε κάθε μέρα προπόνηση (τότε οι παίκτες έκαναν τρεις φορές την εβδομάδα προπόνηση), είχαν και την ελευθερία τους, είχαν άριστη ψυχολογία, έβγαιναν έξω, να πιούν τον καφέ τους, τώρα αυτά τα παιδιά είναι σταβλισμένα, κυριολεκτικά σταβλισμένα.

Όταν παίρνεις ένα καινούριο αυτοκίνητο σου λέει ο κατασκευαστής «δεν θα το πας με 200 τον πρώτο καιρό, θα το στρώσεις πρώτα». Εδώ τον παίκτη τον παίρνουν από τα 12 χρόνια, του διαλύουν την ψυχολογία, τον απομακρύνουν από τους γονείς του και φτάνει το παιδί 15-16 ετών κι εκεί που είναι ταλέντο «καίγεται».

• Για την αντιπαραγωγική διαδικασία, παραγωγής ταλέντων ο κ. Νικάκης βλέπει την ουσία:
«Οι εποχές άλλαξαν, αλλά και το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι αλλαγμένο κι είναι αρνητικό. Ο Σλούκας, για παράδειγμα, δεν έφυγε από τα 12 να πάει να… μαντρωθεί κάπου. Ήταν στη Θεσσαλονίκη, στον Μαντουλίδη, έφυγε κάποια στιγμή στον Ολυμπιακό, όπως ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου κτλ. Αυτά τα παιδιά είχαν την παιδική τους ηλικία, είχαν την αγνότητα, είχαν τους φίλους τους, δεν είχαν το… μάντρωμα.

Πάμε και στο συμπέρασμα: Από τις ακαδημίες του Προμηθέα, ή του Δούκα, ή οποιουδήποτε άλλου συλλόγου, ποιος παίκτης -αυτή τη στιγμή- είναι πρωτοκλασάτος στις Εθνικές ομάδες; Να το καταλάβω κι εγώ, δηλαδή. Μήπως δούμε και τον Μαντζούκα να μην έχει την εξέλιξη που έπρεπε να έχει;

Ο Χαραλαμπόπουλος ήταν ένα μεγάλο ταλέντο, ήταν δύο φορές MVP στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αλλά με μια ψυχολογία, παίζοντας με διπλές – τριπλές και τετραπλές προπονήσεις. Αυτά τα παιδιά δεν πέρασαν παιδική ηλικία. Η υπερπροσπάθεια και υπερπροπόνηση δεν λειτουργεί πάντα θετικά. Εγώ το βλέπω ως αποτέλεσμα.

Όλοι οι παίκτες, κι ο Διαμαντίδης (όταν έφυγε από την Καστοριά) κι ο Σπανούλης (όταν έφυγε από τον Κεραυνό Λάρισας) δεν έφυγαν στα 12. Έπαιξαν το μπάσκετ, το χάρηκαν, έβαζαν 30-35 πόντους στη γειτονιά τους, στο χωριό τους, ανεβήκαν ένα – ένα τα σκαλοπάτια, βήμα – βήμα. Δεν γίνεται αλλιώς.

Δεν γίνεται με συνεχείς προπονήσεις, με βάρη. Δεν υπάρχει παραγωγή νέων αθλητών με στόχευση. Δεν υπάρχει ταλέντο».

• Για τις απειλές περί απολύσεων σε υπάλληλους της ΕΣΚΑ ο κ. Νικάκης ήταν ξεκάθαρος:
«Είμαι εναντίον κάθε πογκρόμ απολύσεων. Είναι αντικοινωνική πράξη να απολύεις κάποιον εργαζόμενο. Ο καθένας μας έχει δικαίωμα στην εργασία. Καλώς υπάρχουν εργαζόμενοι στις Ενώσεις. Ποιος είναι ο λόγος να απολυθούν; Μπορούν να παράσχουν τις δυνάμεις και την ενέργειά τους σε τομείς που η Ένωση θα αποφασίσει. Ποιος είναι ο λόγος να απολυθούν;

Αυτή η σκέψη δείχνει μοχθηρία, κακία, δείχνει ανθρώπους οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να λειτουργήσουν με κοινωνικά απαράδεκτο τρόπο. Η ΕΣΚΑ είναι μεγάλη Ένωση κι έχει ανάγκη τους εργαζομένους της. Καθένας πρέπει να φεύγει συνταξιοδοτούμενος κι όχι απολυμένος».