Ο Χρήστος Σούτος γράφει για την απαράδεκτη συμπεριφορά του Σάρας Γιασικεβίτσιους

Τι μπορεί να πει κανείς τώρα για την χθεσινή ιστορία με την Μπαρτσελόνα και τον Ερτέλ; Πραγματικά πολλές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία. Για όσους δεν γνωρίζουν τι έχει συμβεί με λίγα λόγια είχαμε τα εξής. Η ισπανική ομάδα βρισκόταν χθες στην Κωνσταντινούπολη για να αγωνιστεί κόντρα στην Εφές στο πλαίσιο της 16ης αγωνιστικής για την κανονική περίοδο της Euroleague. Στην αποστολή της ομάδας ήταν κανονικά και ο Γάλλος γκαρντ. Στον πάγκο βέβαια δεν έκατσε, αφού ο Γιασικεβίτσιους τον άφησε εκτός, αλλά στην Πόλη ο παίκτης ταξίδεψε. Τελειώνει το ματς και η Μπαρτσελόνα αποφασίζει να απαγορεύσει στον Ερτέλ να επιβιβαστεί στο πούλμαν της ομάδας και τον αφήνει μόνο του στο γήπεδο!!

Πώς είπατε; Μιλάμε για κίνηση που δεν γίνεται ούτε στα τοπικά πρωταθλήματα ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς όταν γίνεται παραπέμπει στον γραφικό κόσμο του αθλητισμού. Ένας από τους μεγαλύτερους Συλλόγους στον κόσμο, όχι μόνο στην Ευρώπη, από χθες μίκρυνε. Ο Σύλλογος που έχει ως βασική του πεποίθηση ότι είναι κάτι μεγαλύτερο από ένα απλό club, το καμάρι της Καταλονίας που θέλει να αποτελεί το παράδειγμα, που είναι υπέρμαχος της δημοκρατίας και της ελευθερίας, χθες κινήθηκε στα όρια της προσβολής της προσωπικότητας ενός αθλητή, έπραξε σαν κοινός κάφρος, σαν χούλιγκαν. Ντροπή και μόνο.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να σκεφτώ τι μπορεί να προκάλεσε αυτήν την αντίδραση από την Μπαρτσελόνα. Δεν με ενδιαφέρει αν ο Γάλλος μιλούσε με την Φενέρ, δεν με ενδιαφέρει αν ο Γάλλος μιλούσε με την αιώνια αντίπαλο Ρεάλ, ακόμα και αν έδωσε τα συστήματα του Γιασικεβίτσιους στον Λάσο. Δεν νοείται το 2020 ή το 2021 σε λίγες μέρες καλή ώρα, μια ομάδα να αφήνει σε μια ξένη χώρα εν μέσω πανδημίας έναν επαγγελματία αθλητή, ένα μέλος της μόνο του, ως αντίποινα για οποιαδήποτε παράπτωμα. Μην ακούω και βλακείες του στυλ ότι σιγά μην δεν έχει λεφτά για να μείνει κάπου ή να γυρίσει πίσω. Εντελώς αδιάφορο κατά την γνώμη μου αυτό.

Εκτός όμως από την Μπαρτσελόνα στο κάδρο για μένα μπαίνει και ο Σάρας. Ο Λιθουανός προπονητής αλήθεια πως αισθάνεται; Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός που φορούσε σορτσάκι και μάτωνε την φανέλα. Αλήθεια θα ήθελε να του συμβεί κάτι ανάλογο; Δεν σηκώνει συζήτηση αν θα μιλούσε ίδιος πίσω από την πλάτη της ομάδας του και άρα δεν θα κινδύνευε από κάτι ανάλογο. Ο Σάρας όταν ήταν προπονητής στην αγαπημένη του Ζάλγκιρις σε συνέντευξη τύπου, είχε υπερασπιστεί την επιλογή του να δώσει άδεια σε παίκτη του πριν από κρίσιμο αγώνα play-off για να είναι κοντά στην γυναίκα του που έφερνε στον κόσμο το παιδί τους, λέγοντας ότι ορισμένα πράγματα είναι πάνω από το μπάσκετ και τις ομάδες. Αλήθεια χθες πόσο υπερήφανος αισθάνθηκε όταν είδε τον παίκτη του να μην επιβιβάζεται στο πούλμαν; Είναι ντροπή για έναν άνθρωπο και μια προσωπικότητα όπως ο Σάρας, να δέχεται να γίνει μέρος αυτής της αθλιότητας.

Όταν είσαι τέτοιο μέγεθος, που δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν, που έχεις λύσει τα θέματα σου για τριάντα γενιές μπροστά, δεν συναινείς σε τέτοιες πρακτικές. Αλλάζεις την απόφαση της διοίκησης ή έχει τα….και παραιτείσαι. Για μένα από χθες ότι και αν πετύχει στην προπονητική του καριέρα ο Λιθουανός θα έχει μια μεγάλη μαύρη κηλίδα που θα τον ακολουθεί. Όσο για την Μπαρτσελόνα είναι κρίμα να την διοικούν νάνοι παράγοντες και να αμαυρώνουν την ιστορία της με ενέργειες σαν και αυτήν. Πραγματικά εύχομαι η τιμωρία όσων εμπλέκονται στην χθεσινή ιστορία να είναι εξοντωτική.