Επέζησε στην τραγωδία της Σαπεκοένσε και τέσσερα χρόνια μετά σήκωσε το πρωτάθλημα της Β’ Βραζιλίας για εκείνους που δεν τα κατάφεραν… Γράφει η Αντιγόνη Ζαβιτσάνου.

28 Νοεμβρίου 2016 στις 21.59 μ.μ. γράφτηκε ο επίλογος για 71 ανθρώπους που ταξίδευαν με την πτήση τσάρτερ CP-2933 της βολιβιανής εταιρείας, LaMia (68 επιβάτες και εννέα μέλη πλήρωμα). Τελικός προορισμός ήταν το Μεντεγίν, εκεί όπου η βραζιλιάνικη ομάδα θα αγωνιζόταν στον πρώτο τελικό του Copa Sudamericana κόντρα στην Ατλέτικο Νασιονάλ. Γι’ αυτούς, ήταν ένα ταξίδι προς τη δόξα. Ανάμεσα τους ήταν 19 παίκτες της Σαπεκοένσε και όλο το τεχνικό επιτελείο. Πίστευαν πως θα έγραφαν ιστορία – μια ιστορία πολύ διαφορετική από αυτή που τους επεφύλασσε η Μοίρα. Το αεροπλάνο ξέμενε από καύσιμα… χάθηκε από τα ραντάρ, για να βρεθεί λίγες ώρες αργότερα τσακισμένο πάνω στο βουνό, φλεγόμενο και με ανθρώπινα πτώματα τριγύρω.

Ανάμεσα σε κείνους που η Σαπεκοένσε έμελλε να σημαδέψει για πάντα, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, ήταν ο Άλαν Ρούσελ. Ένας από τους μόλις τρεις. Οι άλλοι δύο ποδοσφαιριστές που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί ήταν ο Φόλμαν, που έχασε όμως το ένα πόδι του και ο Νέτο, ο οποίος αποχώρησε και έγινε τεχνικός διευθυντής του συλλόγου. Οι υπόλοιποι 71 δεν τα κατάφεραν, μια ολόκληρη ομάδα ξεκληρίστηκε. Ο αριστερός μπακ της ομάδας εκείνης ήταν ο πρώτος που βρέθηκε στα συντρίμμια. Αυτός που όταν μπήκε στο ασθενοφόρο ζητούσε να μην του βγάλουν τη βέρα από το χέρι αλλά και να προλάβει να δει την οικογένειά του. Ο πρώτος που άκουσε ότι ίσως δεν περπατήσει ποτέ ξανά… Πέραν του σωματικού, σε πνευματικό επίπεδο, το βάρος της διαχείρισης από μόνο του ήταν τεράστιο. Όμως ο Ρούσελ δεν τα έβαλε κάτω. Χρειάστηκε εννιά μέρες για να σηκωθεί, μετά από μια σειρά επεμβάσεων στο Μεντεγίν. Το υποσχέθηκε, όταν είδε πως περπάτησε ξανά.

«Θα κάνω τα πάντα για να παίξω και πάλι ποδόσφαιρο»

Οι τρεις επιζώντες παίκτες της ομάδας

Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα ο Βραζιλιάνος βρήκε το σθένος να επιστρέψει στα γήπεδα, έπαιξε στο φιλικό ματς εναντίον της Μπαρτσελόνα, στο «Καμπ Νου», και πέτυχε το πρώτο του γκολ. Πήρε ενθύμιο μια φανέλα με αφιέρωση του Μέσι και ένα χειροκρότημα που ζέστανε την ψυχή του. Για τον ίδιο, αλλά και για όλους εκείνους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην Κολομβία. Η ζωή πλέον είχε διαφορετικό νόημα για τον ίδιο.

«Μόνο και μόνο το ότι μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ ξανά. Αυτό είναι το σημαντικό. Θέλω να δείξω στον κόσμο να γιορτάζει τη ζωή, να του δείξω τη χαρά του να ζεις, να δουλεύεις, να κάνεις αυτό που αγαπάς. Τη χαρά του να είσαι ζωντανός»…

Ο Ρούσελ συνέχισε…παραχωρήθηκε δανεικός στη Γκόιας, λόγω των οικονομικών προβλημάτων της Σαπεκοένσε και της επιθυμίας του «να είμαι κάπου που θα με βλέπουν ως αθλητή και όχι ως επιζώντα».

Η «Σάπε» έχει περάσει στιγμές που κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει και να νιώσει τον πόνο, πέρα από τους οπαδούς του συλλόγου και αυτούς τους τρεις παίκτες που επέζησαν από το αεροπορικό δυστύχημα. Υποβιβάστηκε στη Brasileiraio B (δεύτερη τη τάξει λίγκα της χώρας) το 2019 και ο 31χρονος θεώρησε καθήκον να επιστρέψει. Στις 29/1, ως αρχηγός της, σήκωσε το τρόπαιο της πρωταθλήτριας ψηλά στον ουρανό…και καθώς το ακουμπούσε ούρλιαξε μία κραυγή για το παρελθόν. Οι αδικοχαμένοι συμπαίκτες του θα καμαρώνουν με υπερηφάνεια για τους άξιους διαδόχους τους.

«Είμαι περήφανος για αυτό το γκρουπ, όπως ήμουν και για την ομάδα του 2016 που ξεκληρίστηκε»

Ο «κάπτεν» της βραζιλιάνικης ομάδας τόνισε ότι τα οικονομικά προβλήματά της δεν διασφαλίζουν το μέλλον του εκεί, εξηγώντας ότι «δεν ξέρω αν αύριο θα είμαι ακόμη εδώ. Χαίρομαι για την επιτυχία μας, αλλά και για το ότι κάποιοι μέσα στον σύλλογο θα μάθουν να με σέβονται, όπως απαιτείται για όσους γράφουν την ιστορία της Σαπεκοένσε»… Ο Ρούσελ αφιέρωσε την άνοδο στις οικογένειες των θυμάτων του 2016, οι οποίες ακόμη δεν έχουν λάβει ακόμη τις αποζημιώσεις που τους είχαν υποσχεθεί.