Η Αγγλία, η πατρίδα του ποδοσφαίρου δίδαξε χθες όλο τον πλανήτη τι σημαίνει αθλητισμός. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.

Άνφιλντ. Ντέρμπι από τα μεγαλύτερα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, έστω και αν με την κλασική αγγλική έννοια δεν είναι τέτοιο. Λίβερπουλ εναντίον Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Από την μία οι γηπεδούχοι στο κυνήγι της κορυφής και της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Από την άλλη οι φιλοξενούμενοι στο κυνήγι της τετράδας και της εξόδου στο χρυσοφόρο Champions League. Ε και; Ο αθλητικός πολιτισμός είναι πάνω απ’ όλα.

Το έβδομο λεπτό της αναμέτρησης

Η ομάδα του Κλοπ μπαίνει μπροστά στο σκορ με το καλημέρα. Ο χρόνος προχωρά και στο έβδομο λεπτό όλα αλλάζουν. Ένα γήπεδο στο πόδι να χειροκροτά και να στηρίζει τον μεγάλο απόντα του ματς, τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Οι φίλοι της Λίβερπουλ στο λεπτό που αντιστοιχεί στον αριθμό της φανέλας του Πορτογάλου σούπερ σταρ, αφήνουν στην άκρη την αναμέτρηση και “ξεχνούν” τον ρόλο τους μετατρέποντας την έδρα της αγαπημένης τους ομάδας σε ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης στον μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο. Αυτόν της απώλειας ενός παιδιού.

Το δράμα του Κριστιάνο ήταν η αφορμή

Το γεγονός ότι ο Ρονάλντο απείχε από το παιχνίδι μετά την τραγωδία που χτύπησε την πόρτα της οικογένειας του, έδωσε ακόμα μια αφορμή σε όλο τον ποδοσφαιρικό και όχι μόνο πλανήτη να στρέψει το βλέμμα του στην Αγγλία και την Premier League. Η χώρα που γέννησε το σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά και έφερε στην ζωή μας σε μεγάλο βαθμό τον χουλιγκανισμό, έδειξε για πολλοστή φορά ότι έχει ξεμπερδέψει οριστικά με τα φαινόμενα βίας εντός των γηπέδων. Η χθεσινή εικόνα του Άνφιλντ δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας στα γήπεδα του κορυφαίου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Εκεί σέβονται την αγάπη σου για την ομάδα, εκεί το ποδόσφαιρο είναι γιορτή και ένα μέσο να εκφράσεις τα συναισθήματα σου, εκεί ο αθλητισμός ενώνει δεν διχάζει.

Η βία θα είναι όπου της επιτρέψεις να είναι

Δεν τελειώνει η βία στην κοινωνία. Όποιος πιστεύει ότι ο χουλιγκανισμός έχει πεθάνει ή έχει καταπολεμηθεί επαρκώς πλανάται. Η βία είναι κοινωνικό φαινόμενο άμεσα συνδεδεμένο με τις αντιξοότητες και τις αδικίες των καπιταλιστικών κοινωνιών. Η βία είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση όπως υπάρχει στο ζωικό βασίλειο. Με μια ποιοτική διαφορά όμως. Τα περισσότερα ζώα σκοτώνουν για την επιβίωση, για να τραφούν ή να προστατευθούν από κάποια επίθεση. Ο άνθρωπος οδηγείται σε πράξεις τέτοιες και από άλλες οδούς. Η βία είναι και ταξική, είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και χρειάζεται το κατάλληλο υπόβαθρο, έλλειψη παιδείας και κοινωνικής αλληλεγγύης ας πούμε, για να εκφραστεί. Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε, είναι να μην της το εξασφαλίζουμε.

Μπορούμε να την απομακρύνουμε από τα γήπεδα

Σε όλες τις προηγμένες αθλητικά χώρες οι υπεύθυνοι προσπαθούν και εν πολλοίς το έχουν καταφέρει, να απομακρυνθούν τα περιστατικά βίας από τους αγωνιστικούς χώρους. Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Ολλανδία δεν έχουν πάψει να αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον χουλιγκανισμό. Έχουν όμως, πετύχει να μην γίνεται αρένα οπαδικών συμπλοκών το πρωτάθλημα τους. Ειδικά στην Αγγλία δεν θυμάμαι ειλικρινά πότε ήταν η τελευταία φορά που έγιναν επεισόδια μέσα σε γήπεδο. Η αλλαγή δεν έγινε από την μία μέρα στην άλλη. Εκεί όμως οι πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες, οι προπονητές, οι σύλλογοι δεν είναι ο Πρόεδρος, ο μεγαλομέτοχος και η συνεδρίαση της Λίγκας. Εκεί λατρεύουν και αγαπούν την ομάδα τους όχι την νίκη. Εκεί γουστάρουν το παιχνίδι και όχι τον τσαμπουκά και το βρίσιμο. Εκεί δεν πασχίζουν να αποδείξουν ότι η ομάδα τους είναι λιγότερο βρώμικη από τον αντίπαλο. Εκεί γνωρίζουν ότι η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή και σέβονται τον αντίπαλο τους δεν τον λοιδορούν. Εκεί δεν έχουν οργανωμένους χρηματοδοτούμενους στρατούς.

Η μεγάλη ευθύνη των Μ.Μ.Ε

Η ευθύνη που βαραίνει τον αθλητικό τύπο εδώ στην Ελλάδα είναι μεγάλη. Για να κάνεις καριέρα πια, ευτυχώς όχι σε όλες τις περιπτώσεις, απαραίτητο προσόν δεν είναι η γνώσεις ή η ικανότητα στον λόγο. Είναι η οπαδική ταυτότητα. Πρέπει να είσαι πρώτα οπαδός και μετά δημοσιογράφος. Για ορισμένους, που ανερυθρίαστα μιλούν για την βία όταν την ίδια ώρα στοχοποιούν συναδέλφους και τους δίνουν βορά στους οπαδούς, απαγορεύεται να έχεις άποψη και γνώμη για οτιδήποτε άλλο πλην της ομάδας σου. Καριέρες χτίζονται πάνω στην οπαδική ταυτότητα. Μέσα ανήκουν στους ιδιοκτήτες των ομάδων και γίνονται οχήματα, πάλι ευτυχώς όχι όλα, για να περάσει η άποψη ή η γραμμή του αρχηγού. Στο παρελθόν ακόμα και έντυπα που ήταν προσκείμενα σε έναν σύλλογο σέβονταν τον αντίπαλο. Μετά η καζούρα και η πλάκα έδωσαν την θέση τους στις προσβολές και στην οπαδική δημοσιογραφία. Μένουν πολλά να αλλάξουν. Μέχρι τότε ας τα βλέπουμε στην τηλεόραση…..