Ο Γιάννης Μαντζουράνης, ο γνωστός σε όλους “Εθνικάρας”, γίνεται σήμερα 87 ετών και μαζί του γιορτάζει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζεται όλη η έννοια της φιλάθλου ιδιότητας, που θα έπρεπε να κυριαρχεί στις εξέδρες των γηπέδων. Στην αφοσίωση του στην ομάδα του, σκεφτείτε ότι παρακολουθεί τον αγαπημένο του Εθνικό αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αντανακλά όλη η άδολη αγάπη που πρέπει να έχει ένας φίλαθλος μιας ομάδας, χωρίς κάτω κείμενα, χωρίς αλισβερίσια και παρασκηνιακές επαφές. Στην αποδοχή του από το σύνολο των υγιώς σκεπτόμενων υποστηρικτών ανά την Ελλάδα πηγάζει η ελπίδα ότι κάποτε θα δούμε κάτι διαφορετικό και στα ελληνικά γήπεδα.
Ο Γιάννης Μαντζουράνης είναι ίσως ένα από τα τελευταία σύμβολα μίας άλλης, διαφορετικής και για πολλούς καλύτερης, εποχής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Άνθρωπος που με την παρουσία του κοσμούσε και κοσμεί τα γήπεδα, όπου αγωνίζεται ο αγαπημένος του Εθνικός, αλλά και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Κλητήρας στο επάγγελμα και συγκεκριμένα στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, είχε εκμυστηρευτεί σε συνέντευξή του στον συνάδελφο Θέμη Σινάνογλου, ότι το μυστικό για το δυνατό μέταλλο στη φωνή του – μέχρι και πρόταση από τη Λυρική του είχε γίνει – και η αντοχή του οφείλεται στον ευκάλυπτο, τον οποίο αφού βράζει κουκουλώνεται με μία πετσέτα παίρνοντας εισπνοές για να ανοίξει η φωνή του.
Χρόνια του πολλά λοιπόν και κάθε φορά που “ξυπνάνε” μέσα σας τα κατώτερα ένστικτά σας για τις αντίπαλες ομάδες σας και πριν χυθεί ακόμα λίγο νερό στο μύλο της ζοφερής πραγματικότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου, σκεφτείτε τον “Εθνικάρα” και αντλείστε από την εικόνα του το πάθος του, την αγάπη του, όλους εκείνους τους λόγους που μας έκαναν να αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο, να ακολουθήσουμε μια ομάδα και να αποθεώσουμε ένα γκολ.