Ο Μπαρτζώκας δικαιούται να καμαρώνει αυτό που έφτιαξε. Δεν είναι απλά μια πολύ καλή ομάδα, είναι ο «κόκκινος στρατός» και κάνει… παρέλαση. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Ξεκινά από τον Πειραιά, ετοιμάζεται να πολιορκήσει το Μονακό, έχοντας στρατηγικό στόχο να φτάσει στο Βελιγράδι και να το αλώσει. Ο «κόκκινος στρατός» δεν παίρνει αιχμαλώτους (take no prisoners). Εκτελεί με ακρίβεια τις εντολές του στρατηγού Μπαρτζώκα και σκορπίζει τον τρόμο στους αντιπάλους.

Ίσως ηχούν λίγο υπερβολικά όλα αυτά, αλλά είναι αλήθεια πως ο Ολυμπιακός τρομοκρατεί. Και δεν το κάνει πρώτη φορά. Εμείς το γράψαμε ξανά (δείτε εδώ), και ξανά (δείτε εδώ), σε ανύποπτο χρόνο. Ο «κόκκινος στρατός» είναι συντεταγμένος. Καθένας έχει τον ρόλο του, κανείς δεν περισσεύει, όλοι έχουν κάτι να προσφέρουν. Το κυρίαρχο στοιχείο, πέρα από την αυτοδιάθεση, είναι το ομαδικό πνεύμα. Κανείς δεν παίζει για την πάρτη του, κανείς δεν μεταφέρει τις ευθύνες στον άλλον.

Ο «κόκκινος στρατός» κάνει μπούλινγκ σε κάθε αντίπαλο. Δείτε πώς αντιμετώπισε ο Ουόκαπ τον Τζέιμς και θα καταλάβετε. «Θέλετε τη νίκη; Ελάτε να την πάρετε, αλλά πρέπει να ματώσετε πρώτα» είναι το μήνυμα. Για την ώρα κανείς δεν κατάφερε στο ΣΕΦ να ανταποκριθεί. Η άμυνα του Ολυμπιακού είναι ανίκητη. Για την ώρα, γιατί την Παρασκευή είναι άλλη μέρα, άλλο έργο. Μιλάμε για όσα έχουμε δει, όχι για τα μελλούμενα, αυτά τα γνωρίζουν οι έχοντες το χάρισμα.

Κάνει… παρέλαση

Ο «κόκκινος στρατός» του Μπαρτζώκα κάνει παρέλαση. Και το πετυχαίνει, ανεξαρτήτως απωλειών κι απουσιών. Μικρό ρόστερ, ευέλικτο, αλλά καθένας έχει τον ρόλο του. Ακόμα κι ο Έισι, που δεν έχουμε δει να παίζει. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως όλοι εμφανίζονται έτοιμοι, όταν ο κόουτς τους πει «σε χρειάζεται η ομάδα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χθεσινή εμφάνιση του Πρίντεζη.

Δεν θέλω να γίνω υπερβολικός, αλλά δεν θυμάμαι ούτε το 1997, ούτε το 2012 και 2013, να παίζει τέτοιο ελκυστικό μπάσκετ ο Ολυμπιακός. Δεν θυμάμαι ποτέ τον κόσμο να αποθεώνει την άμυνα. Μια παραδοσιακή ατάκα στον χώρο μας είναι «η άμυνα φέρνει τις νίκες κι η επίθεση κόβει εισιτήρια». Να που μάθαμε αδερφέ μου να απολαμβάνουμε και την άμυνα.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας έχει πετύχει κάτι μοναδικό. Έφτιαξε ένα παζλ, όπου το ένα κομμάτι αλληλοεπιδρά με το άλλο. Από το πουθενά εμφανίζεται ο Ζαν-Σαρλ, την ώρα που ο Ολυμπιακός τον έχει πραγματικά ανάγκη, να παίρνει 7 ριμπάουντ και να πετυχαίνει 6 πόντους. Ο άφαντος Γάλλος, γίνεται παράγοντας του παιχνιδιού. Ο Ουόκαπ «βιδώνει» τον Τζέιμς και σαν να μην φτάνει αυτό, βγαίνει και πρώτος σκόρερ της ομάδας του. Ο Πρίντεζης θυμίζει τον παλιό καλό «Πρι», ο Σλούκας βγαίνει MVP κι ο ΜακΚίσικ παίζει λες κι είναι ο Mr Euroleague.

Ακόμα κι ο κακός χθες Ντόρσεϊ παλεύει στην άμυνα. Ποιος, ο Ντόρσεϊ! Ο Λούντζης μπαίνει ελάχιστα, ξέρει ότι έχει μια αποστολή και την εκτελεί. Αν αυτό δεν είναι «κόκκινος στρατός» τι είναι;

Αντί επιλόγου: Όλα αυτά αφορούν το ματς που είδαμε. Ο αγώνας της Παρασκευής αρχίζει από το «μηδέν», δεν υπάρχουν φαβορί, δεν υπάρχει… προϊστορία, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο ιερό πάθος για τη νίκη.