Ξέρω, ότι πολλοί θα διαφωνήσουν τοποθετώντας στη θέση αυτή τον τεράστιο Νίκο Γκάλη, όμως αν υπήρχε λεξικό των αθλημάτων στην Ελλάδα, δίπλα στο λήμμα μπάσκετ θα υπήρχε η φωτογραφία του Γιαννάκη. Δεν είχε τους 1000 + 1 τρόπους να βάλει την μπάλα στο καλάθι, όπως ο σούπερ Νικ. Δεν είχε το πολύπλευρο ταλέντο του Φάνη Χριστοδούλου που παραμένει πάντα το μεγαλύτερο “εάν” στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν πήρε τα ευρωπαϊκά τρόπαια του Διαμαντίδη, του Σπανούλη και του Παπαλουκά. Όλη του την καριέρα την πέρασε στην Ελλάδα χωρίς να φύγει ούτε μία μέρα μακριά. Ε και;
Ο “δράκος” του ελληνικού μπάσκετ που ξεκίνησε από τον Ιωνικό Νίκαιας, μεταγράφηκε στον Άρη για να συνθέσει ένα τρομερό δίδυμο με τον Γκάλη, πέρασε από τον Πανιώνιο και την Πλατεία, για να τελειώσει στον Παναθηναϊκό κατακτώντας στην τελευταία του χρονιά ως παίκτης και την Ευρωλίγκα, προσφέρει ανελλιπώς στο ελληνικό μπάσκετ εδώ και σχεδόν 50 χρόνια. Ως παίκτης έγραψε χρυσές σελίδες με τα εθνικά χρώματα για 20 ολόκληρα χρόνια με την Εθνική Ανδρών κερδίζοντας δύο μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ, ενώ ως προπονητής οδήγησε τη γαλανόλευκη εκ νέου στην κορυφή της Ευρώπης, στην μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας της κόντρα στις ΗΠΑ και ένα βήμα πριν την κορυφή του κόσμου.
Το να αναφερθείς στις ατομικές του διακρίσεις και στους τίτλους του είναι χωρίς νόημα, αφού είναι γνωστά σε όλους τα κατορθώματά του. Στο μόνο που θέλω να σταθώ είναι το νούμερο 351 που βρίσκεται δίπλα στις συμμετοχές του με το εθνόσημο, το οποίο τίμησε σε 8 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, 3 Παγκόσμια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όταν άλλοι δεν κατέβαιναν σε αγώνες με την Εθνική για διάφορα, μικρά, δικά τους θέματα, όταν άλλοι σταματούσαν βάζοντας πάνω από την εθνική την προσωπική τους καριέρα, υπήρχε πάντα ένας Παναγιώτης Γιαννάκης να θυμίζει τι σημαίνει αγάπη και πίστη στο καθήκον.
Κλείνω με μια προσωπική μπασκετική σκέψη που είναι σαφέστατα υποκειμενική και αντιπροσωπεύει μόνο το δικό μου σκεπτικό. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι ο κορυφαίος όλων γιατί συνειδητά επέλεξε να βάλει τον δικό του εγωϊσμό κάτω από το κοινό συμφέρον του συλλόγου που αγωνιζόταν και της Εθνικής. Είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, διότι τη δεκαετία του ’80 και του ’90 έπαιζε το μπάσκετ που παίζουν οι guard το 2020. Είναι ο κορυφαίος όλων , γιατί παίρνοντάς τον με μία χρονομηχανή από τα γήπεδα του τότε, χωρίς να του αλλάξεις τίποτα πέρα από τις εμφανίσεις που έχουν βελτιωθεί αισθητικά, τον τοποθετείς εύκολα σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης. Είναι ο κορυφαίος όλων, γιατί σε εποχές που είτε δεν υπήρχε στατιστική υπηρεσία, είτε δεν ασχολούνταν με κάτι άλλο πλην των πόντων, ο ίδιος φρόντιζε να μαζεύει τα ριμπάουντ, να μοιράζει τις ασίστ, να κλέβει τις μπάλες και να βουτάει στο παρκέ.
Ευχαριστούμε για όλα και ελπίζω σύντομα να τον δούμε ξανά εκεί που πραγματικά ανήκει. Στην επίσημη αγαπημένη.