Δεν γνωρίζω αν 22 χρόνια πριν, ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε δει την ταινία με τον «ακέφαλο καβαλάρη». Εξαιρετική ερμηνεία του Τζόνι Ντεπ, σ’ ένα θρίλερ μ’ έντονα υπερφυσικά στοιχεία. Στην Κωνσταντινούπολη δεν υπήρξε θρίλερ, ούτε καλές κριτικές, το έργο ήταν… ανιαρό. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν ο Ολυμπιακός μπήκε σε ρόλο ακέφαλου καβαλάρη;
Για την κακή εμφάνιση, για την έλλειψη ενέργειας και ρυθμού, υπάρχουν άπειρα δικαιολογητικά. Όχι για να στρογγυλέψουμε τις γωνίες, αλλά επειδή είναι αλήθεια. Μεγάλη αποχή, λίγες προπονήσεις, ταλαιπωρία από τον covid. Το σκηνικό, για μια ομάδα που έχει επενδύσει στον ρυθμό και στην ενέργειά της, δεν ήταν το καλύτερο δυνατό.
Οι απουσίες τής Φενέρμπαχτσε γύρισαν μπούμερανγκ. Στην πλευρά των γηπεδούχων υπήρξε απελευθέρωση και κίνητρο. Ποιος θα κατηγορούσε τους παίκτες για ενδεχόμενη ήττα; Γιατί να μην θελήσει να βγει μπροστά ο Μαχμούτογλου; Στην πλευρά της ελληνικής ομάδας μπήκε ένα απροσδόκητο «πρέπει», στην πλέον ακατάλληλη στιγμή.
Καλά εσύ έφυγες νωρίς
Κάπου εδώ σταματούν οι δικαιολογίες. Για την εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο ευθύνεται ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο κόουτς, αυτός που είχε τον Ολυμπιακό καβαλάρη, τον άφησε ακέφαλο. Αντιλαμβάνομαι την ένταση, όχι την επιλογή να το πάει στα άκρα και να αποβληθεί. Από εκείνο το σημείο οι «ερυθρόλευκοι» έπαψαν να θυμίζουν ομάδα.
Ο κόουτς Μπαρτζώκας έχει επιλέξει τους συνεργάτες του. Τους γνωρίζει χρόνια. Ξέρει τι μπορούν να προσφέρουν, αλλά κι ότι κανείς δεν έχει την επάρκεια για να εκτελέσει (έστω και περιστασιακά) χρέη πρώτου. Κάπως έτσι ο Ντόρσεϊ έχασε το μυαλό του στο παρκέ και δεν βρέθηκε κανείς να τον τραβήξει στον πάγκο, για να τον ηρεμήσει. Ο Τάιλερ κι αν έμοιαζε με… ακέφαλο καβαλάρη.
Αν η αποβολή ήταν στο ίδιο χρονικό σημείο, στο δεύτερο ημίχρονο, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Όχι, όμως, τόσο νωρίς. Κι αν ο Ολυμπιακός μπορούσε να χάσει με… 1000 τρόπους, αυτός ήταν ο χειρότερος. Κακή παρένθεση, μια ευκαιρία που σπαταλήθηκε, πάμε παρακάτω, αλλά με το κεφάλι στη θέση του…