Το ξεκίνημά του ήταν εντυπωσιακό. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τον Απόλλωνα στην Λεωφόρο ο Βιτάλ ενθουσίασε με την απόδοσή του. Περίτεχνες ενέργειες, διαγώνιες πάσες, ντρίπλες, δυνατά σουτ. Και τι δεν γράψαμε για τον νεαρό Βραζιλιάνο μετά από εκείνο το ματς. Όλα στον υπερθετικό. Κι ήρθαν τα επόμενα. Σταδιακά η απόδοση του Βραζιλιάνου έπεφτε. Παρά το γεγονός ότι ο Γιοβάνοβιτς τον διατηρούσε στην εντεκάδα και ο κόσμος περίμενε πως και πως μια όμορφη ενέργεια για να σηκωθεί από την θέση τού και να χειροκροτήσει.
Μάταια η αναμονή. Ο Βιτάλ έμοιαζε χωρίς πνοή, χωρίς δυνάμεις. Κι έτσι, μοιραία, άρχισε να βλέπει τα παιχνίδια από τον πάγκο μπαίνοντας ως αλλαγή. Προφανώς όσα είδαμε στην αρχή δεν ήταν μαγική εικόνα. Ούτε μπορούν να εξηγηθούν με την αφελής εξήγηση ότι τον έμαθαν οι αντίπαλοι και δεν του αφήνουν περιθώρια. Ο Βιτάλ ήρθε επιβαρυμένος από τον πρωτάθλημα της Βραζιλίας στο δικό μας χωρίς να πάρει ανάσα και είναι λογικό να του βγαίνει η κούραση. Κι έρχομαι στο παρακάτω ερώτημα: Του Ονιεκούρου τι ακριβώς του βγαίνει; Εδώ είναι τα δύσκολα.
Μια πρώτη απάντηση που μού έρχεται στο μυαλό είναι πως του βγαίνει ότι είχε βγει και του Χουάν Μπορέλι πριν από χρόνια. Όταν είχε έρθει στην Ελλάδα τον χλεύαζαν για τί δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Στη συνέχεια που ο παίκτης προσαρμόστηκε άλλαξαν τα δεδομένα και υμνήθηκε από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού η δε αξία του αναγνωρίστηκε και από τους αντίπαλους.
Δεν διαβεβαιώνω πως έτσι θα γίνει με τον Νιγηριανό που φεύγει για το Κόπα Αφρικα. Ούτε ότι ο Βιτάλ θα ξαναπαίξεις όπως έπαιξε στην πρεμιέρα. Υποστηρίζω απλώς ότι παίκτες που έρχονται για πρώτη φορά στην χώρα μας είναι φορές που χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν να συνέλθουν και να αποδώσουν. Ο Ονιεκούρου ήταν άλλος στην Μονακό και την Φενέρ. Να ξέχασε την μπάλα αποκλείεται. Να γέρασε πρόωρα δεν είναι το πιο πιθανό. Ας μην βιαζόμαστε λοιπόν να βγάλουμε άχρηστο κάποιο ποδοσφαιριστή ειδικά όταν έχουμε δει, σε άλλες ομάδες, τι μπορεί να κάνει.