Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι μια ανεπιτυχής προσπάθεια παραβίασης κάθε μπασκετικής λογικής. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Όταν επιχειρείς να κάνεις την εξαίρεση κανόνας, έρχεται το ίδιο το μπάσκετ και σε τιμωρεί. Κι ο Ολυμπιακός δέχθηκε την πιο βαριά τιμωρία στην Κωνσταντινούπολη, καθώς ο αποκλεισμός από τα πλέι οφ δεν είναι καταστροφή. Η εμφάνιση απέναντι στην Εφές είναι τραγωδία. Ενδεχομένως να είναι και παρωδία, ανάλογα πώς το βλέπει κανείς, αλλά σε κάθε περίπτωση η αποτυχία έχει ονοματεπώνυμο: Γιώργος Μπαρτζώκας.

Επιμένω ακόμα ότι οι «ερυθρόλευκοι» πρέπει να εμπιστευτούν και του χρόνου τον κόουτς, που απόψε δεν βοήθησε στο ελάχιστο την ομάδα του. Αρκεί να έχει μάθει από τα λάθη του. Και μπορούμε να συζητάμε ώρες για το ότι άφησε να χαθεί μια σημαντική διαφορά πριν πάρει τάιμ άουτ, ότι η ομάδα παίζει εκνευριστικά ΜΟΝΟ με pick & roll, ότι στην άμυνα δεν υπάρχει αρχή και τέλος, ότι οι αντίπαλοι βγαίνουν άφθαρτο.

Τα λάθη είναι δομικά. Καιρό τώρα, οι έχοντες την αντίληψη πως η ομάδα (άρα κι ο προπονητής) δεν κάνει ποτέ λάθος, με καλούσαν να αποδεχθώ στη λανθασμένη αντίληψη περί της αξίας του Χασάν Μάρτιν. «Είναι ο νέος Χάινς» μου έλεγαν. Αλήθεια τώρα; Μίλα μου για τον νέο Χάινς, που τέλειωσε άλλο ένα ματς με μηδέν ριμπάουντ. Μίλα μου για τον σέντερ τσέπης, για το project του ενός εκατομμυρίου.

Ο Ολυμπιακός παίζει δίχως ψηλούς, με κορυφαίο ριμπάουντερ τον Βεζένκοφ και φυσικά δίχως inside game. Μοναδική ομάδα, που απειλεί είτε με μακρινά σουτ, είτε με παιχνίδι στον αιφνιδιασμό. Οι αντίπαλοι ψηλοί φτάνουν να μαρκάρουν μέχρι το πάρκινγκ του γηπέδου, αφού πίσω στο «ζωγραφιστό» αν φτάσει η μπάλα στον Έλις, έχουν χρόνο να επιστρέψουν, μέχρι να κάνει τη 12η προσποίηση στον εαυτό του.

Πόνεσαν τα μάτια μας έναν χρόνο, να βλέπουμε δύο παιδιά, που έχουν τη διάθεση, αλλά όχι το ειδικό βάρος, να συγκροτήσουν τη γραμμή των ψηλών. Ο Ντάνστον μπροστά τους είναι κράμα Σαμπόνις και Μαλόουν, είναι ο σέντερ των επτά θαλασσών και των πέντε ηπείρων. Οι δύο μαζί είναι μια βραδιά του Μιλουτίνοφ με διάστρεμμα, τζετ λακ και χανκόβερ μαζί.

Θα πείτε: Μόνο οι ψηλοί φταίνε; Γιατί δεν γράφετε για τον Σλούκα, ή τον Σπανούλη; Γιατί απλά αλλοιώνεται η εικόνα κι η προσπάθεια όλων, από την απουσία των ψηλών. Οι αντίπαλοι κοντοί φτάνουν όλοι ως την τελική γραμμή, αφού οι σέντερ του Ολυμπιακού δεν κόβουν ούτε με δύο βαλέδες από χέρι. Στην επίθεση τους κυνηγάνε όλοι, με παγίδες, με βοήθειες από δυνατές κι αδύνατες πλευρές, καθώς στο τέλος της ημέρας το δίδυμο της συμφοράς ΔΕΝ απειλεί.

Κόουτς Μπαρτζώκα δες τι έφτιαξες. Ομάδα Ευρωλίγκας με 53 πόντους είναι κάτι σαν… ανέκδοτο με δύο λέξεις. Δεν είναι κακό να κάνεις λάθος, θαρρώ ότι δεν είναι υποχρεωτικό να πετύχεις. Αυτό που δεν έχεις (κατά την ταπεινή μου άποψη) δικαίωμα, είναι να μην αναγνωρίσεις το λάθος και να μην προσπαθήσεις να το διορθώσεις.