Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης κι οι ευλογημένοι, που τους είδαμε να… χορεύουν στο παρκέ. Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης

Όποιος έχει κάνει το χόμπι του επάγγελμα είναι τυχερός. Όποιος έχει ζήσει την εποχή ενός… μύθου είναι διπλά τυχερός. Εμείς (όσοι) που ζήσαμε και Γκάλη, και Γιαννάκη, και Διαμαντίδη, και Σπανούλη, είμαστε απλά ευλογημένοι. Αλλά, ο λόγος σήμερα είναι για τον Βασίλη Σπανούλη.

Έκανε το μπάσκετ ομορφότερο, έκανε τους συμπαίκτες του καλύτερους, αν κι ο απόλυτος σταρ, ηγέτης και σκόρερ, ήταν τόσο ταπεινός όσο λίγοι. Ποτέ δεν αρνήθηκε να μιλήσει, να φωτογραφηθεί, να υπογράψει αυτόγραφα, να κάνει όσα επιτάσσει ο ρόλος του. Αλλά και ποτέ δεν προκάλεσε με την προσωπική του ζωή, την οποία δίχως να «εξαφανίσει» διαφύλαξε όσο λίγοι. Ποτέ δεν έγινε μαϊντανός, ποτέ δεν είπε «εγώ».

Τα επιτεύγματά του στις τέσσερις γραμμές είναι μια μικρή… ασημαντότητα, μπροστά στον χαρακτήρα, στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την απόλυτη δόξα και καταξίωση. Δεν καβάλησε καλάμι, δεν ενόχλησε, δεν απάντησε όσα κι αν άκουσε, είτε τα πυρά ήταν από τους ενίοτε αντιπάλους, είτε από φιλικά χέρια. Τώρα που δήλωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση (δείτε εδώ), ίσως κερδίσει την καθολική αναγνώριση…

Όσο νιώθω ότι είμαστε ευλογημένοι, εμείς που μπορούσαμε να τον χειροκροτούμε και να απολαμβάνουμε τις εμπνεύσεις του, όποια φανέλα κι αν φορούσε, τόσο λυπάμαι εκείνους που στάθηκαν στο χρώμα της εμφάνισης κι έκλεισαν τα μάτια, και δεν μπόρεσαν να απολαύσουν αυτό το μπασκετικό τοτέμ. Αν δεν τυφλώνει, το πάθος σε εμποδίζει να χαρείς στιγμές, που δύσκολα θα ξαναζήσεις.

Θαρρώ ότι είναι λίγο μονότονο να πούμε ότι αν ο Σπανούλης δεν είχε την… ατυχία να ζει στη χώρα, που αναζητεί εχθρούς κι όχι ήρωες, θα γνώριζε καθολική αποθέωση, αφήστε που εμείς εδώ θα λέγαμε για τα επιτεύγματά του κι ότι είχαμε την τύχη να τον δούμε ελάχιστες φορές. Όντας παιδί της διπλανής πόρτας, είχε στο μενού της ημέρας βραδιές όπως εκείνη στη Μαδρίτη το 2015, που μετά από 11 άστοχα σουτ, πέτυχε 11 σερί πόντους κι άφησε αγάλματα τους Ρώσους της ΤΣΣΚΑ.

Εμείς οι ευλογημένοι, που μπορέσαμε να τον απολαύσουμε, πρέπει να συγκεντρώσουμε μέσα μας το έργο του, να μάθουμε από τη διδαχή του. Γιατί κάθε εμφάνισή του είχε πράγματα να προσφέρει σε όλους εμάς, που δεν παίζουμε μπάσκετ. Πώς διαχειρίστηκε τις κακές στιγμές, πώς απορρόφησε κραδασμούς, πώς μετέτρεψε την κακή στιγμή σε πείσμα για την επόμενη επιτυχία.

Συνηθίζω να λέω σε γνωστούς και φίλους ότι ήμουν τραγικός στο μάθημα της γεωγραφίας. Οι… ευλογημένοι, που ακολουθήσαμε τις ελληνικές ομάδες στις μεγάλες τους στιγμές, μάθαμε στην πράξη τη γεωγραφία. Διπλά ευλογημένοι, γιατί μέσα από το μπάσκετ μαθαίνουμε πώς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πώς να γίνουμε πιο πετυχημένοι, καθένας σε ό,τι προσπαθεί να κάνει. Ο Σπανούλης ήταν για μας ένας δάσκαλος, που δεν χρειάστηκε να πει λέξη, αλλά μας έδειξε τα πάντα…

Αντί επιλόγου: Μπράβο στον Παναθηναϊκό για την ανάρτηση, που έκανε. Αυτός είναι αθλητικός πολιτισμός…