Ο Ολυμπιακός βρίσκει δίχτυα με το 4-2-3-1, αλλά με το 4-4-2 μένει άσφαιρος και δεν μπορεί να βρει λύση μπροστά…

Ο Ολυμπιακός με τον Πέδρο Μαρτίνς την φετινή χρονιά έχει δοκιμάσει αρκετά σχήματα. Ένα από αυτά είναι το 4-4-2, αλλά όπως μαρτυράνε και οι αριθμοί είναι κάτι που δεν του ταιριάζει. Ποια η διαφορά μεταξύ 4-2-3-1 και 4-4-2;

Με τον Παναθηναϊκό επιβεβαιώθηκε αυτό είχε φανεί από τα πρώτα παιχνίδια. Ελ Αραμπί και Τικίνιο δεν κολλάνε μαζί. Εν ολίγοις το 4-4-2 είναι ένα σχήμα το οποίο δεν κολλάει και δεν μπορεί να δώσει τον επιθετικό πλουραλισμό που θέλει ο Πορτογάλος τεχνικός.

Αυτό δείχνουν και οι αριθμοί. Με το 4-2-3-1 έχει σκοράρει οκτώ τέρματα, ενώ με το 4-4-2 κανένα. Δύο φορές το έχει δοκιμάσει ο Πορτογάλος τεχνικός, ισάριθμες απώλειες βαθμών.

Η αρχή είχε γίνει με τον Ατρόμητο, εκεί όπου ήρθε 0-0, ενώ το ίδιο συνέβει και με Παναθηναϊκό όπου και εκεί το σκορ ήρθε ισόπαλο με 0-0.

Η διάταξη ήταν ίδια, με πολύ μικρές διαφορές στα πρόσωπα, ενώ και τα δύο σχήματα είχαν ένα κοινό. Δίδυμο Ελ Αραμπί και Τικίνιο. Όπως έχει αποδειχθεί οι δυο επιθετικοί δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, η αν θέλετε καλύτερα ο Ολυμπιακός δεν είναι έτοιμος για σχήμα με δύο επιθετικούς.

Ο Ολυμπιακός επί εποχής Πέδρο Μαρτίνς έχει μάθει να ζει με τον επιθετικό του, να βρίσκει λύσεις από μπροστά. Φέτος με την δυάδα Ελ Αραμπί – Τικίνιο δεν μπορεί να βρεθεί λύση. Είναι σαν να μπλέκει ο ένας στα πόδια του άλλου. Κάτι το οποίο αποτυπώνεται και στην πράξη μέσα στο γήπεδο.

Στα παιχνίδια που ο Ολυμπιακός βρέθηκε νικητής ξεκίνησε με διάταξη 4-2-3-1. Γεμίζει το κέντρο, δίνει τον απαιτούμενο χώρο στον επιθετικό του και παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει,.