Ο Δημοσθένης Καρμοίρης γράφει για το status του Ολυμπιακού στην Ελλάδα και τον «συλλέκτη τίτλων»

Σαν που συνέβη στο ΟΑΚΑ, μια εβδομάδα πριν, με τις μηχανές στο ρελαντί και το πόδι ίσα να πατάει γκάζι και την ιστορία να υπογραμμίζει μία από τις πιο ντροπιαστικές ήττες στην ιστορία της ΑΕΚ, κάπως έτσι και απέναντι στον Παναθηναϊκό, χωρίς υψηλά στάνταρ απόδοσης, ο Ολυμπιακός ήταν θριαμβευτικός σε ακόμα ένα φετινό ντέρμπι.

Συνολικά κύλησε κατ’ αυτόν τον «χαλαρό» τρόπο για τους ερυθρόλευκους (ακόμα) μία πανηγυρική σεζόν. Δίχως σούπερ εμφανίσεις και εξεζητημένα πράγματα.

Απλά, όμορφα κι ωραία, ξεκάθαρα και αντικειμενικά, ο Ολυμπιακός σε μια «ιδιαίτερη», δύσκολη και περισσότερο απαιτητική (λόγω ημερομηνιών και «αναταραχών» πλάνων και σχεδιασμών, μιας ημιτελούς προετοιμασίας εν μέσω πανδημίας) έκανε περίπατο, αποδεικνύοντας την απόσταση… γης-σελήνης που τον χωρίζει από τους ανταγωνιστές του.

Ο οργανισμός Ολυμπιακός, από την κορυφή ως τα νύχια του, οργανωτικά, διοικητικά, αγωνιστικά, συνολικά ως club, είναι η «υπογραφή» της ευρωπαϊκής υπεροχής, σε μια ποδοσφαιρική Ελλάδα, που κατά τα λοιπά επιθυμεί, ψάχνει λύσεις και τρόπους εξέλιξης, εξευρωπαϊσμού, αλλά εν τέλει, όλο στα ίδια μένει.

Και κάθε που οι άλλοι σταματούν, ο Ολυμπιακός αρχίζει. Ξεκινά το επόμενο βήμα του, ανεβαίνει το επόμενο σκαλοπάτι υπεροχής του έναντι των υπολοίπων. Εξελίσσεται και ξεφεύγει.

Αυτή είναι η εξήγηση για έναν τίτλο, τον 46ο, χωρίς πολύ ιδρώτα και κόπο, που κατακτούν οι Πειραιώτες.

Που όσο κι αν ενοχλεί, όσο κι αν ακούγεται κυνικό και σκληρό για τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, ακόμα και για τον Παναθηναϊκό ο οποίος είναι συνειδητοποιημένα, πολλά χρόνια τώρα, στην περίοδο παρακμής του, χωρίς μεγαλεπήβολους στόχους, το γνωρίζουν και το παραδέχονται: Ότι ο Ολυμπιακός και… στα νορμάλ του – στα… μέτρια του αν το θέλετε – δεν «παίζεται». Τους κάνει… πλάκα!

Στεκόμαστε και επαναλαμβάνουμε την αλλαγή φιλοσοφίας του Βαγγέλη Μαρινάκη στον χειρισμό του θέματος προπονητή της ομάδας. Το κομβικό σημείο που και ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ γύρισε το δικό του διακόπτη στο σκεπτικό της προόδου της ομάδας.

Βρέθηκε, επιλέχθηκε, «ανακαλύφθηκε», πείτε το όπως προτιμάτε και ο Πέδρο Μαρτίνς. Εκείνος που «έπεισε» το big boss των ερυθρολεύκων στην απόλυτη εμπιστοσύνη στο έργο του τεχνικού. Στην πίστωση όσου χρόνου χρειαζόταν για να οικοδομήσει τούτη τη σχέση εμπιστοσύνης που χαιρετίζουμε όλοι: Μεταξύ προέδρου-προπονητή-παικτών αλλά και κόσμου.

Μη μου πείτε – με εξαίρεση μια αμελητέα ποσότητα επίμονων «δικαστών της εξέδρας» που ουδέποτε θα πάψουν να υποδύονται τους προπονητές της εξέδρας

γιατί το έχουν ανάγκη να αυτοπροβάλλονται στα ραδιόφωνα και στα comments κάτω από τα δημοσιογραφικά άρθρα στα sites, αλλά άμα τους βάλεις να σημαδέψουν από τρία μέτρα με τη μπάλα ένα γαϊδούρι φορτωμένο με κληματόβεργες δεν θα το πετύχουν τον αιώνα τον άπαντα (που λέει με το δικό του χιούμορ και τόσο εύστοχα ο Γιώργος ο Χελάκης, για να μη με κατηγορήσει ως… κλέφτη ατακών!) – δεν υπάρχει κανείς που να μη βγάζει το καπέλο στον Πορτογάλο.

Ο οποίος δεν «έμαθε» μόνο να είναι πρωταθλητής στο τιμόνι του Ολυμπιακού, αλλά ο άνθρωπος όπως το πάει θα γίνει και… συλλέκτης τίτλων στην Ελλάδα, δικαιώνοντας τον εαυτό του, το αφεντικό του και κερδίζοντας το θαυμασμό των αντιπάλων του για τον ίδιο και για την επιλογή του Βαγγέλη Μαρινάκη στο πρόσωπο του!