Ο Χρήστος Σούτος γράφει για το πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ.

Τον Μάϊο του 1999 οι πράσινοι του Λευτέρη Σούμποτιτς νίκησαν τον Ολυμπιακό στον πέμπτο τελικό του πρωταθλήματος και πήραν το δεύτερο στη σειρά πρωτάθλημα βάζοντας τέλος στο αρνητικό σερί τους σε τελικούς Α1 στο ΣΕΦ. Από τότε βέβαια το πέτυχαν ξανά αρκετές φορές και με πιο εμφατικό τρόπο, αλλά όπως και να το κάνουμε η πρώτη φορά μένει στην μνήμη.

Τον Μάϊο του 2021, στην πιο περίεργη σεζόν στην σύγχρονη ιστορία του αθλητισμού, οι πράσινες της Ελένης Καπογιάννη νίκησαν τον Ολυμπιακό στον τρίτο τελικό και επέστρεψαν στην κορυφή μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια βάζοντας τέλος στην ερυθρόλευκη κυριαρχία των προηγούμενων χρόνων. Η επιτυχία αυτή είναι πολύ μεγάλη αν σκεφτούμε πως ο Παναθηναϊκός ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ της σειράς και στο πιο κρίσιμο σημείο παρατάχθηκε χωρίς την κολώνα του στην ρακέτα, την Λεουτσάνκα.

Αγωνιστικά οι παίκτριες της Ελληνίδας κόουτς εφάρμοσαν πιστά το σχέδιο της στην άμυνα ζώνης, όπως και στο δεύτερο ημίχρονο του προηγούμενου αγώνα, θεωρώντας ότι θα έβαζαν δύσκολα ξανά στις ερυθρόλευκες. Δικαιώθηκαν όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, αφού η ομάδα του Παντελάκη σε αρκετά σημεία δυσκολευόταν να βρει αντίδοτο. Μετά το εξαιρετικό ξεκίνημα των γηπεδούχων, η κατάσταση άλλαξε και το πρώτο ημίχρονο τελείωσε με τις πράσινες μπροστά στο σκορ. Η τρίτη περίοδος ήταν αρκετά πιο ανταγωνιστική, αλλά από την στιγμή που οι φιλοξενούμενες άντεξαν και μπήκαν προηγούμενες στο σκορ στο τέταρτο δεκάλεπτο, το νερό είχε μπει στο αυλάκι.

Η τελευταία περίοδος ήταν και αυτή που ξεκαθάρισε τα πράγματα. Ο Παναθηναϊκός δεν φοβήθηκε την αντεπίθεση του Ολυμπιακού, δεν τρόμαξε από τα μακρινά σουτ, εκπληκτική παρεπιπτόντως η Σταμολάμπρου σε αυτό τον τομέα και με άξονα την εμπειρία της Λύμουρα, την ευφυΐα της Ριντ και το καθαρό μυαλό της Κόλμπι Μόργκαν έφθασαν στην νίκη και τον τίτλο. Το ματς κρίθηκε από το γεγονός ότι οι γηπεδούχες δεν μπόρεσαν να περάσουν με συνέπεια την μπάλα κοντά στο καλάθι και να εκμεταλλευτούν με αυτόν τον τρόπο την υπεροπλία τους εκεί.

Κορυφαίες για το τριφύλλι η μοναδική Λολίτα Λύμουρα, ασύλληπτο τι κάνει ακόμα και τώρα που βαδίζει στα 36 της, η εξαιρετική Ριντ που δεν βγήκε σχεδόν καθόλου από το παρκέ παίζοντας και για την απούσα Λεούτσανκα και η Μόργκαν, που μπορεί να μην έκανε την σούπερ εμφάνιση του δεύτερου τελικού, αλλά στα κρίσιμα φώναξε το παρόν. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στην Όλγα Χατζηνικολάου, που επέστρεψε μετά την περιπέτεια της στα παρκέ για να γευτεί ακόμα μια μεγάλη επιτυχία.

Για το τέλος άφησα τις δύο κολώνες της επιτυχίας. Την κόουτς Ελένη Καπογιάννη και την διοίκηση. Η πρώτη απέδειξε το γιατί είναι κορυφαία και πόσο σημαντικό είναι η διοίκηση να επενδύσει πάνω της για να εδραιώσει την κυριαρχία που ξεκίνησε σήμερα. Η δεύτερη από την άλλη σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά περίοδο κρατά το επίπεδο ψηλά σε όλα τα τμήματα και αρχίζει πάλι να γεμίζει τίτλους τις προθήκες.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος που τον ανέφεραν οι πρωταγωνίστριες στις δηλώσεις τους, απλά έκανε αυτό που θα έκανε ένας Γιαννακόπουλος. Η μοναδική οικογένεια που αποδεδειγμένα αγαπά όλα τα τμήματα, που βοηθά την Μάνα του Λόχου και που το όνομα της αποτελεί συνώνυμο της επιτυχίας και της σταθερότητας. Καιρός είναι να επιστρέψει και να αναλάβει πάλι τον ρόλο που του ανήκει ιστορικά.

Μπράβο στα κορίτσια του Παναθηναϊκού για την κατάκτηση του τίτλου και στα κορίτσια του Ολυμπιακού για την πολύ ωραία σειρά αγώνων που μας πρόσφεραν. Μακάρι το μπάσκετ γυναικών να συνεχίσει να ανεβαίνει και να κερδίσει την θέση που του αρμόζει στις καρδιές των φιλάθλων.