Χθες στο Βελιγράδι ο Ερυθρός Αστέρας έδειξε με τον σκληρότερο τρόπο στον Παναθηναϊκό πως δεν ανήκει στην Euroleague. Η τελική διαφορά των 33 πόντων, το ταμπλό έγραψε 81-48, είναι η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της ομάδας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Οι μόλις 48 πόντοι ενεργητικό αποτελούν την χειρότερη επιθετική συγκομιδή του Παναθηναϊκού στην Euroleague στην κανονική περίοδο. Για το χθεσινό κάζο υπάρχουν ευθύνες σε όλα τα επίπεδα, αλλά αποτελεί ξεκάθαρα “έργο” του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Σε πιάνει θλίψη κοιτώντας ποιοι φορούν αυτή την στιγμή μια από τις μεγαλύτερες φανέλες της Ευρώπης. Παίκτες που οι περισσότεροι σε άλλες εποχές δεν θα περνούσαν το κατώφλι του Ο.Α.Κ.Α ούτε ως συμμετέχοντες σε διπλό προετοιμασίας. Ο ελληνικός κορμός, που στα χρόνια της παντοκρατορίας των πράσινων αποτελούσε την βάση των επιτυχιών, έχει μόλις δύο παίκτες πρώτης γραμμής. Παπαπέτρου και Παπαγιάννης είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να σταθούν και στα ρόστερ των ενδόξων εποχών. Για τους ξένους αφήστε το καλύτερα. Ο καλύτερος που διαθέτεις είναι πήλινος. Ο λόγος για τον Νεμάνια Νέντοβιτς. Οι υπόλοιποι δεν κάνουν ούτε για βοηθητικό προσωπικό.

Πάμε και στους ξένους. Πείτε μου ειλικρινά ποιος από όλους όσους είναι στο ρόστερ, εκτός του Νέντοβιτς, θα μπορούσε να αποτελεί βασική επιλογή σε έναν Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή. Ο Σαντ- Ρος; Αστεία ιστορία. Βαφτισμένος άσος πέρυσι και αμυντικός ογκόλιθος για ορισμένους, είναι παίκτης χωρίς καμία ουσιαστική συνεισφορά και θέση. Τα κάνει όλα μέτρια. Ο Έβανς; Ναι, αλλά πριν από μια πενταετία. Ο Οκάρο Γουάιτ; Ναι ως συμπληρωματικός του βασικού τεσσαριού της ομάδας. Ο Μέικον; Ίσως ο μόνος, που αξίζει να πάρει μια ευκαιρία. Σκόρερ ενστίκτου, αλλά σε καμία περίπτωση άσος. Ο Πέρι; Ούτε για να τσεκάρει  τα εισιτήρια στις θύρες του γηπέδου. Ο Φλόιντ; Φιλότιμος παίκτης ο.κ. Ναι αλλά το φτωχός αλλά τίμιος είναι τίτλος για ελληνικό μελό του ’60 όχι για σέντερ ομάδας. Για τον Φέρελ τέλος τι να πει κανείς. Μια ακόμα επιλογή ενταγμένη στο συνολικό τραγικό σχεδιασμό.

Πραγματικά εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Υπάρχει άραγε ομάδα μπάσκετ σε όλη την υφήλιο, που να μην παίρνει καθαρό άσο δύο χρόνια όπως ο Παναθηναϊκός; Λογικά όχι. Όλες οι ομάδες αρχίζουν και τελειώνουν από την θέση αυτή. Ο Παναθηναϊκός επιμένει πεισματικά για το αντίθετο. Συνεχίζει για δεύτερη σεζόν να βαφτίζει παίκτες άλλων θέσεων ως playmakers, συνεχίζει να μην αποκτά καθαρό άσο και να προσπαθεί να αλλάξει την λογική του αθλήματος. Για ομάδα, στην οποία ηγείται ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς στην ιστορία της Euroleague, αποτελεί το λιγότερο μεγάλη απορία το σκηνικό αυτό. Εντάξει υπάρχει οικονομική στενότητα. Από την άλλη όμως, δεν μπορεί να βρεθεί από την Ανταρκτική έως τα μέρη μας,  ένας κανονικός δημιουργός; Μην τρελαθούμε κιόλας.

Μην περιμένετε από εμένα να ρίξω ανάθεμα στον Πρίφτη, τους συνεργάτες του ή τους παίκτες. Οι παίκτες δεν φόρεσαν μόνοι τους την φανέλα. Κάποιος τους πήρε. Ο Δημήτρης Πρίφτης δεν ήρθε μόνος του να προπονήσει την ομάδα. Διαμαντίδης και Αλβέρτης σε ρόλο διεκπεραιωτή χωρίς πολλές δυνατότητες, αφού το ταμείο είναι μείον. Τι μένει; Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Ο ιδιοκτήτης της Κ. Α. Ε κρατά τον ρόλο του σκηνοθέτη της τραγωδίας. Είναι ο βασικός και ο απόλυτος υπεύθυνος για την κατρακύλα της ομάδας. Είναι αυτός που επέλεξε να τραβήξει την πρίζα. Είναι αυτός που αποφάσισε να κρατήσει δέσμια την ομάδα βάζοντας ένα ουτοπικό αντίτιμο για την πώληση της ομάδας.

Το όνομα Γιαννακόπουλος είναι απόλυτα συνυφασμένο με τις επιτυχίες και με την αυτοκρατορία του τμήματος μπάσκετ του Συλλόγου. Ο Παύλος και ο Θανάσης είναι οι άνθρωποι που έφτασαν τον Παναθηναϊκό στα αστέρια. Είναι οι άνθρωποι που χάρισαν έξι ευρωπαϊκές κούπες στην ομάδα. Είναι οι άνθρωποι που έφεραν και έντυσαν στα πράσινα τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν πατήσει ποτέ παρκέ στην Ευρώπη. Λέω οι άνθρωποι και όχι οι παράγοντες γιατί τα δύο, τρία μαζί με τον Κώστα, αδέλφια ως οικογένεια  είχαν πάντα ανθρώπινο πρόσωπο προς όλους χωρίς αποκλεισμούς. Πικράθηκαν και αυτοί ορισμένες στιγμές, απογοητεύτηκαν άλλες, όμως ποτέ δεν εγκατέλειψαν το πλοίο ακυβέρνητο. Ο Δημήτρης δυστυχώς έβαλε τον εγωισμό του πάνω από το τριφύλλι. Είχε όλα τα εχέγγυα να γίνει ο άξιος συνεχιστής της πλούσιας κληρονομιάς του πατέρα και του θείου του, αλλά δεν πάτησε πάνω στα βήματα τους. Κρίμα….