Από την οπαδική Δημοσιογραφία, μέχρι την οπαδική βία μία ενσυναίσθηση διαφορά. Γράφει ο Σταύρος Ιωακείμ.

Για ακόμα μία φορά γίναμε μάρτυρες μια αιματηρής δολοφονίας. Μιας δολοφονίας που στην ουσία θα μείνει ατιμώρητη. Όποια κι αν είναι η ποινή στον κατηγορούμενο.

Τα πράγματα έχουν ως εξής. Περισσότερο το γνωστοποιώ, στην περίπτωση που κάποιος δεν έχει μάθει τι έχει συμβεί. Το βράδυ της Δευτέρας λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ενας 19χρονος δολοφονήθηκε από οπαδό μιας άλλης ομάδας με το πρόσχημα ότι υποστήριξε την ομάδα του Άρη.

Η οπαδική βία είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο ωστόσο δεν μπαίνει κανείς στη διαδικασία να το αγγίξει. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια οι ομάδες, με τη σύμφωνη γνώμη της Πολιτείας δεν έχουν μπει στη διαδικασία να το λύσουν. Δεν θέλουν; Δεν μπορούν; Αυτό μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Θα πάω τον συλλογισμό μου ένα βήμα παραπέρα.

Όλοι μας υποστηρίζουμε μια ομάδα, ένα κόμμα, μια θρησκεία. Κάποιος μπορεί να υποστηρίζει τον Ολυμπιακό γιατί έχει πάρει πολλά πρωταθλήματα. Άλλος την ΑΕΚ γιατί έζησε τις εποχές του Μαύρου και μετέπειτα του Ντέμη. Άλλος τον Παναθηναϊκό για τα νταμπλ το 2004 και το 2010 ή για το Wembley. Άλλος τον ΠΑΟΚ γιατί έτσι έμαθε απο μικρός/ή. Και άλλος τον Άρη για τις εμφανίσεις κόντρα στην Ατλέτικο.

Τυχαία τα γεγονότα.

Για ποιο λόγο θα πρέπει να αφαιρέσεις τη ζωή κάποιου, μόνο και μόνο γιατί ενστερνίζεται τη φιλοσοφίας οποιασδήποτε ομάδας; Της ομάδας που για χ, ψ, λόγους αγαπάει.

Και κάπου εδώ έρχονται στην επιφάνεια τα συμφέροντα

Οπαδική βία ανέκαθεν υπήρχε. Ίσως, όχι σε τέτοιο βαθμό, αλλά υπήρχε. Η οπαδική βία ξεκίνησε να μεγαλουργεί, όταν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών άρχισαν να παρεισφρέουν στις ομάδες και μετέπειτα στα ΜΜΕ.

Όταν κάθε Κυριακή, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να περάσουμε στον κόσμο, πόσα πέναλτι έχει πάρει ο Ολυμπιακός ή ο ΠΑΟΚ ή ΑΕΚ ή ο Παναθηναϊκός ή ο Άρης… Όταν αντί να μεταφέρουμε την είδηση στον κόσμο μας ενδιαφέρει να προπαγανδίσουμε την αντίπαλη ομάδα,… Όταν οι ίδιες οι ομάδες βγάζουν ανακοινώσεις για να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να πουν «Εσύ ελέγχεις την ΕΠΟ, α όχι εσύ ελέγχεις την ΕΠΟ ή όχι εσύ ελέγχεις την ΚΕΔ» κλπ, ακόμα και ο πιο αγνός φίλαθλος κάποια στιγμή θα φανατιστεί.

Θα σας μεταφέρω ένα σχετικά πρόσφατο προσωπικό παράδειγμα, όταν βρέθηκα μάρτυρας ενός γεγονότος, που στην ουσία με αηδίασε, γιατί ο εν λόγω κύριος μπορεί να μεγαλώνει παιδιά, άρα να μεταφέρει τις ιδέες του και τα πιστεύω του στους απόγονούς του, συν ότι αναγκαστικά, εγώ με αυτόν θα πρέπει να λεγόμαστε συνάδελφοι.

Ήταν 10 Ιουνίου του 2018. Την ημέρα που έφυγε ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Βρέθηκα στο ΟΑΚΑ, προκειμένου να καλύψω το ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό.

Συνάδελφος (γελάει ο κόσμος) σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα έβριζε σκαιότατα και ανερυθρίαστα τον Βασίλη Σπανούλη. Τον «θρύλο» του μπάσκετ. Αυτόν που τρία χρόνια μετά «έτρεξε» να του πει «Σε ευχαριστώ για αυτά που μας χάρισες». Αυτόν που έγινε το έναυσμα για να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και δη με το μπάσκετ, χιλιάδες παιδιά.

Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος προασπιζόμενος δήθεν τα συμφέροντα της ομάδας που υποστήριζε, έβριζε έναν αθλητή. Να από που ξεκινάει η οπαδική βία.

Από μία μικρή σπίθα. Τότε ήταν αυτός. Την επόμενη μέρα; Την μεθεπόμενη;

Καθημερινά, βλέπω και ακούω ανθρώπους, συναδέλφους, να υπερασπίζονται την ομάδα τους, λες και είναι το σπίτι τους. Κυρίως από εκείνους που ακολουθούν το ρεπορτάζ της ομάδας που υποστηρίζουν.

Τα χειρότερα ξεκινούν όταν όλο αυτό περνάει και στα ΜΜΕ. Sites, Εφημερίδες, Κανάλια, Ραδιόφωνα.

Δεν μπορούμε να βγαίνουμε και να κουνάμε το δάχτυλο, όταν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάζουμε πρώτα τον εαυτό μας.

Όταν ο χώρος που υπηρετούμε πάψει πια να υπερασπίζεται συμφέροντα και καταστάσεις και ξεκινήσει να κάνει κριτική και… αυτοκριτική, ίσως καταφέρει και να εξαλειφθεί η οπαδική βία.